ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Παρασκευή 17 Φλεβάρη 2006
Σελ. /40
Χαρακτηριστικό παράδειγμα

Πριν από ελάχιστες βδομάδες ανακοίνωσε το κλείσιμο της παραγωγικής της μονάδας στην Αθήνα, όπως και μιας σειράς αποθηκών στην περιφέρεια, με συνέπεια περισσότεροι από 150 εργαζόμενοι να χάνουν τη δουλιά τους. Ακολούθησε, πριν από τρεις μέρες, άλλη μια εξαγορά επιχείρησης, η ενδέκατη τα τρία τελευταία χρόνια. Τη φορά αυτή, επρόκειτο για την ιταλική επιχείρηση φυσικού μεταλλικού νερού «Traficante Group», την οποία εξαγόρασε έναντι 35 εκατ. ευρώ. Και προχτές, ανακοίνωσε τα οικονομικά αποτελέσματα της χρονιάς που πέρασε. Σύμφωνα με αυτά, ο όγκος των πωλήσεων της επιχείρησης αυξήθηκε κατά 12%, σε σύγκριση με το 2004 και τα καθαρά κέρδη σημείωσαν νέα σημαντική αύξηση κατά 20%, φτάνοντας στα 304,1 εκατ. ευρώ. Ανάλογες είναι οι προβλέψεις της εταιρίας και για το 2006.

Οπως καταλάβατε, ίσως, αναφερόμαστε στην «Κόκα Κόλα 3Ε», η οποία αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μεγάλης και ιδιαίτερα κερδοφόρας επιχείρησης, με παρουσία σε πολλές ακόμη χώρες, εκτός της Ελλάδας, κλπ. κλπ. Ταυτόχρονα, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, το οποίο αποκαλύπτει τους πραγματικούς στόχους κι επιδιώξεις, όπως και τις συνέπειες, της πολιτικής της προηγούμενης και της νυν κυβέρνησης, των προωθούμενων αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και μεταρρυθμίσεων.

Οπως τους βολεύει...

Τι εννοούσε, αλήθεια, ο κ. Αράπογλου, διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας και πρόεδρος της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών, όταν έλεγε προχτές στην Οικονομική Επιτροπή της Βουλής ότι τα κέρδη των εγχώριων τραπεζών «είναι τελείως ευθυγραμμισμένα με την ευρωζώνη»; Απ' όσα γνωρίζουμε εμείς και, μάλιστα, έχοντας ως πηγή καπιταλιστικούς οργανισμούς, τα κέρδη των ελληνικών τραπεζών παρουσιάζουν μεγαλύτερη ποσοστιαία αύξηση από το μέσο όρο των αντίστοιχων επιχειρήσεων της ευρωζώνης. Και πέρα απ' αυτό, αφού συμβαίνει αυτό με τα κέρδη, γιατί θεωρεί, τότε, ως «εξαιρετικά υψηλό» το εργατικό κόστος στις εγχώριες τράπεζες; Πάντως, όχι, επειδή είναι χαμηλότερο το αντίστοιχο μέσο εργατικό κόστος στην ευρωζώνη (στις 12 χώρες της Ευρωένωσης, όπου ισχύει η ΟΝΕ και το ευρώ). Ολοι γνωρίζουν ότι το αντίστοιχο μέσο εργατικό κόστος της ευρωζώνης είναι αρκετά μεγαλύτερο από το εγχώριο. Οπως όλοι γνωρίζουν ότι η πολιτική επιτοκίων των εγχώριων τραπεζών είναι περισσότερο τοκογλυφική και άδικη για τα λαϊκά στρώματα, από την αντίστοιχη των άλλων χωρών.

Βέβαια, όλ' αυτά δεν είναι άγνωστα στον κ. Αράπογλου. Απλώς, οι ολοφάνερες αντιφάσεις των ισχυρισμών του αποκαλύπτουν την εσαεί λογική των καπιταλιστών: Τα σα μα και τα μα μάσα τα...

Ο κεραυνός και το ... «αλεξικέραυνο»!

«Κόλαφο» κατά της επίσημης εκδοχής της Κοινοπραξίας «Γέφυρα» για την κοπή του καλωδίου από κεραυνό της ζεύξης Ρίου - Αντιρρίου στις 27 Γενάρη 2005, αποτελεί έκθεση του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών.

Σύμφωνα με την έκθεση αυτή, που έχει κατατεθεί στο ΥΠΕΧΩΔΕ, «δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι την επίμαχη ώρα που αποκόπηκε το καλώδιο εκδηλώθηκαν κεραυνοί στην περιοχή της γέφυρας». Μάλιστα, όπως επισημαίνουν οι αρμόδιοι του Αστεροσκοπείου, κεραυνοί είχαν πέσει νωρίτερα στην περιοχή, αλλά όχι την ώρα που ξέσπασε η φωτιά και κόπηκε το καλώδιο.

Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε εγείρονται πολλά ερωτήματα για αστοχία κατά την κατασκευή της γέφυρας, αλλά και γενικότερα για την ασφάλειά της. Επίσης, επιβεβαιώνεται περίτρανα ότι τα έργα που κατασκευάζονται με τις περιβόητες - και πολλαπλά φορομπηχτικές για το λαό - «συμβάσεις παραχώρησης» δεν είναι τόσο άρτια ποιοτικά, όσο θέλουν να μας πείσουν οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και υποβάλλει η «βιτρίνα» τους.

Τελικά, το υπεύθυνο ΥΠΕΧΩΔΕ τι λέει για όλα αυτά; Γιατί τηρεί «σιγήν ιχθύος»; Μήπως δεν καταλαβαίνει ότι η εκδοχή του κεραυνού και των «ακραίων φυσικών φαινομένων», βολεύει αφάνταστα τους ιδιώτες μεγαλοκατασκευαστές του ομίλου που διαχειρίζεται το έργο; Ως πότε θα λειτουργεί ως ...«αλεξικέραυνο» σε τέτοιες πρακτικές;

Πονηροί... χαρακτηρισμοί

«Νέο ξεκίνημα ζήτησε χτες από τους υπουργούς του ο Πρωθυπουργός - Επιασαν δουλειά!... Κόβουν μισθούς, απειλούν συντάξεις - Επιταχύνονται οι (θατσερικές) μεταρρυθμίσεις» Αυτός ήταν ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος του «Βήματος». Και, πράγματι, έτσι και ακόμη χειρότερα έχουν τα πράγματα. Γιατί, όμως, οι ιθύνοντες του «Βήματος» χαρακτηρίζουν τις προωθούμενες από την κυβέρνηση της ΝΔ αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις ως θατσερικές; Αποκλειστικά και μόνο για να υποδηλώσουν την ένταση του αντεργατικού τους χαρακτήρα και περιεχομένου ή για να τις διαφοροποιήσουν από τις αντίστοιχες του Μπλερ και των εγχώριων ομοϊδεατών του;

Πάντως, το σίγουρο είναι, ότι ο Τ. Μπλερ αποδείχτηκε... άξιος συνεχιστής της Θάτσερ στο μέτωπο των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Σίγουρο είναι, επίσης, ότι οι βασικές κατευθύνσεις και το περιεχόμενο των «μεταρρυθμίσεων», που εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ - όπως και οι ανάλογες στις άλλες χώρες της ΕΕ - έχουν συναποφασιστεί στην ευρωένωση, τα προηγούμενα χρόνια, από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις όλων των χωρών μελών - μαζί και αυτής του ΠΑΣΟΚ - είτε ανήκουν στα λεγόμενα συντηρητικά κόμματα είτε στα σοσιαλδημοκρατικά. Γι' αυτό, άλλωστε, η τωρινή αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ είναι... άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε...

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Εξίσωση προς τα κάτω

Οταν στα τέλη της δεκαετίας του '80 οι προσπάθειες της οικονομικής ολιγαρχίας για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις γενικεύονταν, η άρχουσα τάξη έκρινε πως οι ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, πέρα από το γεγονός ότι θα επιτάχυναν τις αντιδραστικές αλλαγές στις χώρες του κεφαλαίου, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα «καλό χαρτί» για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων. Ετσι, το 1989, χαιρετίστηκε σαν το έτος της κατάρρευσης του ...ολοκληρωτισμού και της επικράτησης της ...δημοκρατίας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Ουρανομήκεις κραυγές θριάμβου και πανηγυρισμοί υποδέχονταν με τυμπανοκρουσίες την επικράτηση των ...δημοκρατικών θεσμών!

Μουδιασμένοι οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου, παρακολουθούσαν με αμηχανία, προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει. Προσπαθούσαν να αφουγκραστούν τη «νέα εποχή» και ίσως πολλοί έθεταν το ερώτημα, αν όντως ξημερώνουν καλύτερες μέρες για την ανθρωπότητα, για τον εργαζόμενο άνθρωπο. Σήμερα, βέβαια, ξέρουμε ότι η «ευφορία» αυτή, ήταν τεχνητή και απατηλή. Η νέα εποχή της ...οικουμενικής δημοκρατίας δεν ήταν παρά η εποχή της οικουμενικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, η απαρχή της αφαίρεσης εργασιακών δικαιωμάτων, που είχαν κατακτηθεί μέσα από μακροχρόνιους ταξικούς αγώνες. Ο κόσμος μπήκε σε έναν νέο κύκλο ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με στόχο το μοίρασμα νέων αγορών, περιοχών και πρώτων υλών.

Ολη αυτή η εισαγωγή έγινε, για να εξηγηθεί με πολιτικούς όρους η νέα κυβερνητική επίθεση κατά των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. Επίθεση, η οποία πήρε τη μορφή της κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων που ισχύουν σήμερα, αλλά και της κατάργησης των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων σε δεκάδες πρώην ΔΕΚΟ. Σε μια εποχή, όπου κυριαρχούν οι αρχές του κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού, σε μια εποχή που η θετική πορεία της κοινωνίας ταυτίζεται με τους ανοδικούς δείκτες κερδοφορίας των επιχειρήσεων, το υπάρχον εργασιακό καθεστώς στις πρώην ΔΕΚΟ, για την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, θεωρείται βάναυση πρόκληση. Οι όποιες κατακτήσεις θα πρέπει να αφαιρεθούν, να εκμηδενιστούν, οι εργαζόμενοι στις πρώην ΔΕΚΟ θα πρέπει να εξομοιωθούν με τον μέσο όρο... Εναν μέσο όρο που συνεχώς πέφτει σε χαμηλότερα επίπεδα.

Εξίσωση, λοιπόν, όλων προς τα κάτω, με στόχο την αύξηση των καπιταλιστικών κερδών. Αυτό είναι το κυρίαρχο «αίτημα της εποχής». Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι η γενικευμένη επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα δεν είναι παρά το μέσο για τη μείωση της συμμετοχής των εργαζομένων στο νεοπαραγόμενο προϊόν που δημιουργούν οι ίδιοι. Οσο μειώνεται η συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτό, τόσο αυξάνεται το μερίδιο που αποσπά το σύνολο των κεφαλαιοκρατών, μερίδιο που παίρνει τη μορφή της υπεραξίας.

Το εργατικό κίνημα, σήμερα, καλείται να απαντήσει σε μια διπλή πρόκληση. Από τη μια πλευρά, θα πρέπει να δημιουργήσει αναχώματα και οδοφράγματα στη συνδυασμένη και ολοκληρωτική επίθεση που δέχεται από την κυβέρνηση - με την επικουρία του ΠΑΣΟΚ ας μην το ξεχνάμε - και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου. Κατά δεύτερον, πρέπει να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τη συμβιβασμένη σήμερα ηγεσία των εργατικών συνδικάτων, που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι λειτουργεί σαν εκπρόσωπος του κεφαλαίου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δύσκολοι στόχοι, αλλά αναγκαίοι...



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ