Οταν στα τέλη της δεκαετίας του '80 οι προσπάθειες της οικονομικής ολιγαρχίας για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις γενικεύονταν, η άρχουσα τάξη έκρινε πως οι ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, πέρα από το γεγονός ότι θα επιτάχυναν τις αντιδραστικές αλλαγές στις χώρες του κεφαλαίου, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα «καλό χαρτί» για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων. Ετσι, το 1989, χαιρετίστηκε σαν το έτος της κατάρρευσης του ...ολοκληρωτισμού και της επικράτησης της ...δημοκρατίας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Ουρανομήκεις κραυγές θριάμβου και πανηγυρισμοί υποδέχονταν με τυμπανοκρουσίες την επικράτηση των ...δημοκρατικών θεσμών!

Μουδιασμένοι οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου, παρακολουθούσαν με αμηχανία, προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει. Προσπαθούσαν να αφουγκραστούν τη «νέα εποχή» και ίσως πολλοί έθεταν το ερώτημα, αν όντως ξημερώνουν καλύτερες μέρες για την ανθρωπότητα, για τον εργαζόμενο άνθρωπο. Σήμερα, βέβαια, ξέρουμε ότι η «ευφορία» αυτή, ήταν τεχνητή και απατηλή. Η νέα εποχή της ...οικουμενικής δημοκρατίας δεν ήταν παρά η εποχή της οικουμενικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, η απαρχή της αφαίρεσης εργασιακών δικαιωμάτων, που είχαν κατακτηθεί μέσα από μακροχρόνιους ταξικούς αγώνες. Ο κόσμος μπήκε σε έναν νέο κύκλο ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με στόχο το μοίρασμα νέων αγορών, περιοχών και πρώτων υλών.

Ολη αυτή η εισαγωγή έγινε, για να εξηγηθεί με πολιτικούς όρους η νέα κυβερνητική επίθεση κατά των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. Επίθεση, η οποία πήρε τη μορφή της κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων που ισχύουν σήμερα, αλλά και της κατάργησης των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων σε δεκάδες πρώην ΔΕΚΟ. Σε μια εποχή, όπου κυριαρχούν οι αρχές του κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού, σε μια εποχή που η θετική πορεία της κοινωνίας ταυτίζεται με τους ανοδικούς δείκτες κερδοφορίας των επιχειρήσεων, το υπάρχον εργασιακό καθεστώς στις πρώην ΔΕΚΟ, για την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, θεωρείται βάναυση πρόκληση. Οι όποιες κατακτήσεις θα πρέπει να αφαιρεθούν, να εκμηδενιστούν, οι εργαζόμενοι στις πρώην ΔΕΚΟ θα πρέπει να εξομοιωθούν με τον μέσο όρο... Εναν μέσο όρο που συνεχώς πέφτει σε χαμηλότερα επίπεδα.

Εξίσωση, λοιπόν, όλων προς τα κάτω, με στόχο την αύξηση των καπιταλιστικών κερδών. Αυτό είναι το κυρίαρχο «αίτημα της εποχής». Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι η γενικευμένη επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα δεν είναι παρά το μέσο για τη μείωση της συμμετοχής των εργαζομένων στο νεοπαραγόμενο προϊόν που δημιουργούν οι ίδιοι. Οσο μειώνεται η συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτό, τόσο αυξάνεται το μερίδιο που αποσπά το σύνολο των κεφαλαιοκρατών, μερίδιο που παίρνει τη μορφή της υπεραξίας.

Το εργατικό κίνημα, σήμερα, καλείται να απαντήσει σε μια διπλή πρόκληση. Από τη μια πλευρά, θα πρέπει να δημιουργήσει αναχώματα και οδοφράγματα στη συνδυασμένη και ολοκληρωτική επίθεση που δέχεται από την κυβέρνηση - με την επικουρία του ΠΑΣΟΚ ας μην το ξεχνάμε - και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου. Κατά δεύτερον, πρέπει να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τη συμβιβασμένη σήμερα ηγεσία των εργατικών συνδικάτων, που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι λειτουργεί σαν εκπρόσωπος του κεφαλαίου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δύσκολοι στόχοι, αλλά αναγκαίοι...