Του ΣΤΑΘΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Υπάρχουν ρεπορτάζ και ρεπορτάζ. Υπάρχουν ρεπορτάζ - αναπαραγωγή δελτίων Τύπου, ακόμα χειρότερα, «νον πέιπερ» που, ανάλογα με την εφημερίδα, εμφανίζονται με διαφορετική υπογραφή, υπάρχουν ρεπορτάζ κατά παραγγελία εταιριών, υπάρχουν ρεπορτάζ και ρεπορτάζ.

Υπάρχουν ρεπορτάζ που, περιγράφοντας γενικώς την πραγματικότητα, είναι ανούσια, ο καθένας ξέρει πώς ζει και τι περνάει. Υπάρχουν ρεπορτάζ, που επειδή περιγράφουν μια πραγματικότητα για την οποία επικρατεί σιωπή, σπάζουν κόκαλα. Σαν κάτι σκίτσα που σου θυμίζουν την αλφαβήτα...

Τέτοιο είναι το ρεπορτάζ για τους χαμένους στα βουνά. Δεν αφορά σε κανένα διαγωνισμό ευαισθησίας. Ολοι ευαίσθητοι είμαστε, γενικώς. Καμιά φορά όμως πρέπει και το μάτι σου να γυρνάει λίγο στο πλάι, εκεί που δεν πέφτουν τα φώτα της δημοσιότητας. Ας επιτραπεί στη στήλη να μην ασχοληθεί σήμερα ιδιαίτερα μ' όλα τ' άλλα. Γιατί έχει ανάγκη να συγκεντρώσει την προσοχή στο στίχο που μιλάει για έναν άνθρωπο που τον μποδίζουν να βαδίσει...

Και ...«σιγά μην κλάψω» που λέει, ο άλλος στίχος, που έκλεισε η «Φωνή της Αμερικής», τόσες άνοιξαν...

για τ' άνθη στην άκρη του δρόμου, μάλιστα, αξίζει να μάθεις κάτι παραπάνω. Δεν είναι εντελβάις, αλλά σημαίνουν τόσα και τόσα...

για τους φακελωμένους, έχει ενδιαφέρον να μάθουμε πόσοι απ' αυτούς προέρχονται από τις ανταλλαγές μέσω συστήματος Σέγκεν...

Για τις πολιτικές συμφωνίες τύπου Καμόρα, κανένα σχόλιο. Αντε εσύ, εργάτης άνθρωπος, να πλακώνεσαι με τον διπλανό σου για το αν οι μαφίες τύπου ΝΔ είναι καλύτερες ή χειρότερες από τις μαφίες τύπου ΠΑΣΟΚ. Κι από κοντά χάψε τον τύπο που δηλώνει, δήθεν άνετα, ότι το κόμμα του... δεν κυνηγάει ψήφους. Ποιοι; Ενα κατασκεύασμα με κεντρική αποστολή να υπάρχει, ελέω αστικών μέσων ενημέρωσης, ως το ανάχωμα για όποια συνείδηση κάνει το λάθος να κοιτάξει προς δρόμους που βγάζουν έξω απ' το σύστημα.

Βάρδα, σύντροφε, μην ξεχάσεις στιγμή ότι εσύ και η τάξη σου για αλλού τραβάς...