Ο κάθε τραπεζοϋπάλληλος μάς κοστίζει 50.000 ευρώ το χρόνο, εξαιρετικά υψηλό κόστος για τις παρούσες συνθήκες της ελληνικής οικονομίας! Την προκλητική αυτή άποψη εξέφρασε στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής - δύο μόλις 24ωρα πριν τη σημερινή απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων - ο πρόεδρος της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών (ΕΕΤ) και διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, Τ. Αράπογλου. Ομολογεί, δηλαδή, απροκάλυπτα, ότι η εντεινόμενη επίθεση των τραπεζιτών για την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας αποσκοπεί στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, στην εξασφάλιση ακόμα πιο φθηνών εργαζομένων, χωρίς δικαιώματα.

Φυσικά, ο πρόεδρος της ΕΕΤ ξέχασε να αναφέρει ότι οι έξι μεγάλοι τραπεζικοί όμιλοι που πρωτοστατούν στην επίθεση κερδίζουν πάνω από 7,7 εκατομμύρια ευρώ τη μέρα. Οτι το 9μηνο Γενάρη-Σεπτέμβρη του 2005 απέσπασαν αστρονομικά κέρδη, πάνω από 2 δισ. ευρώ. Τα οποία επιδιώκουν να αυξήσουν κατ' αρχάς με την κατάργηση της κλαδικής σύμβασης και στη συνέχεια των επιχειρησιακών συμβάσεων. Το γεγονός, μάλιστα, ότι η τοποθέτηση του προέδρου της ΕΕΤ έγινε μπροστά σε στελέχη της κυβέρνησης καταδεικνύει και πάλι πως τραπεζικό κεφάλαιο και κυβέρνηση πάνε χέρι χέρι σε αυτή την επίθεση.

Στον χτεσινό «Ρ» τα λόγια έξι τραπεζοϋπαλλήλων από τις αντίστοιχες έξι μεγάλες τράπεζες αναδεικνύουν ανάγλυφα το τι συμβαίνει σήμερα. Καταστρατήγηση του ωραρίου, απλήρωτες υπερωρίες, μετατροπή των εργαζομένων σε πωλητές, μηχανισμοί χειραγώγησης και εργοδοτικής τρομοκρατίας, μισθοί πείνας, είναι μερικές μόνο όψεις του εργασιακού μεσαίωνα που βιώνουν σήμερα οι τραπεζοϋπάλληλοι. Αποτέλεσμα των αντεργατικών πολιτικών που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και αποτέλεσμα του ρόλου που παίζουν όλα αυτά τα χρόνια οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες στην ΟΤΟΕ, οι οποίες, αποδεχόμενες τη λογική της ανταγωνιστικότητας, υπογράφουν κλαδικές συμβάσεις με κριτήριο τις δυνατότητες των τραπεζιτών και όχι τις ανάγκες των εργαζομένων. Ανάγουν σε κύρια συνδικαλιστική πρακτική τη συμμετοχή σε «κοινωνικούς διαλόγους», αποδυναμώνοντας έτσι τις αγωνιστικές διαθέσεις και καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση της ταξικής συνεργασίας. Εντέλει, σπέρνοντας την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.

Εύλογο είναι το συμπέρασμα ότι η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί αν οι εργαζόμενοι αφήσουν αναπάντητη την επίθεση των τραπεζιτών. Αν δε βάλουν ισχυρά ταξικά αναχώματα επιδεικνύοντας μηδενική ανοχή στις προκλήσεις των τραπεζιτών και της κυβέρνησης, στη στάση των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών πλειοψηφιών. Σε αυτή την κατεύθυνση, πρέπει σήμερα κιόλας να συμμετάσχουν μαζικά στην 24ωρη απεργία του κλάδου. Μαζί με το ΠΑΜΕ να βάλουν τα θεμέλια για την κλιμάκωση του αγώνα και το συντονισμό της πάλης τους με το σύνολο των εργαζομένων, απαντώντας στην καθολική αντεργατική επίθεση με καθολική αντίσταση. Οχι μόνο να υπερασπιστούν την κλαδική τους σύμβαση, αλλά να διεκδικήσουν αγωνιστικά την απόσπαση νέων κατακτήσεων με την υπογραφή της.