ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δε μασάμε...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μετά την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» στην οποία κήρυξε ο πρωθυπουργός τη χώρα για την επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, την περασμένη Τετάρτη, ήρθαν την επόμενη μέρα και οι δηλώσεις του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Κ. Λαλιώτη, για να κάνει πιο εμφανείς τις επιδιώξεις της κυβερνητικής κινδυνολογίας.

«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες - είπε - είναι μία εθνική υπόθεση και γι' αυτό το λόγο ως κυβέρνηση πρέπει να επιδιώξουμε τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ως κεκτημένο και εθνική υπόθεση πρέπει να συνδυαστούν με ένα στοίχημα για την Ελλάδα, τον Ελληνισμό και τους Ελληνες και πρέπει να συνδεθούν με την ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας μας».

Σκεφτείτε λοιπόν τι εννοεί η κυβέρνηση με τις φράσεις - κλειδιά «εθνική υπόθεση», «ισόρροπη ανάπτυξη» και «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» για να δείτε πού το πάει. Είναι σαν να λέει στον ελληνικό λαό: Στριμωχτείτε, βάλτε τα κεφάλια μέσα, και μην αντιδράτε ούτε στη λαίλαπα της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων, ούτε στην εξάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος, ούτε στο μπαράζ των ιδιωτικοποιήσεων, ούτε στο ξεπούλημα της χώρας στους αμερικανονατοϊκούς, ούτε στην εκτέλεση των έργων με απευθείας αναθέσεις, διότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τους Ολυμπιακούς!

Ε, όχι. Φτάνει πια. Χορτάσαμε από τέτοιου είδους «εκσυγχρονιστικά» ψευτοδιλήμματα και δε «μασάμε»...

Η τύχη των προδοτών

Πριν 15 ή 20 χρόνια, η υπόσχεση να ζήσουν, με νέα ονόματα, πλουσιοπάροχα στις ΗΠΑ αποτελούσε τον μεγαλύτερο πειρασμό για την προσέλκυση και τη στρατολόγηση κατασκόπων από τη CIA, στην πρώην Σοβιετική Ενωση και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Σήμερα, αρκετοί απ' αυτούς καταφεύγουν ακόμη και σε μηνύσεις, ενάντια στη CIA, επειδή δεν υλοποιεί τις υποσχέσεις της. Αυτό έκανε το ζεύγος διπλωματών, που ζει στα όρια της φτώχειας στο Σιάτλ, αφού η CIA του 'κοψε την ετήσια επιχορήγηση 7 εκατ. δραχμών. Το ίδιο κατάγγειλε δημόσια ο Β. Σέιμοφ, πρώην ταγματάρχης της KGB, όταν η CIA δεν του έδωσε το 1 εκατ. δολάρια, που του είχε υποσχεθεί και αρκετοί άλλοι, όπως γράφεται σε αμερικανικά έντυπα.

Φαίνεται πως επαληθεύεται και στη συγκεκριμένη περίπτωση η ρήση ότι την προδοσία πολλοί αγάπησαν, αλλά τους προδότες κανείς...

Ο... πιλότος της αγοράς

Κραυγή αγωνίας και απόγνωσης στέλνουν οι κερασοπαραγωγοί της Πέλλας. «Πουλάμε ένα κιλό κεράσι, όσο κοστίζει μισό λίτρο εμφιαλωμένου νερού. Πρόπερσι πουλούσαμε 300 και 350 δραχμές το κιλό και τώρα παρακαλάς για να στο πάρουν 150 δραχμές το κιλό», σημειωνόταν χαρακτηριστικά στο σχετικό ρεπορτάζ που δημοσίευσε τις προάλλες ο «Ρ». Κι όλ' αυτά, όταν το κόστος παραγωγής υπολογίζεται στις 170-180 δραχμές, ενώ την ίδια στιγμή τα κεράσια πουλιούνται προς 450 δραχμές το κιλό και ακόμη παραπάνω στα μανάβικα των μεγάλων αστικών κέντρων. Και δεν ξέρεις, αν τρως κεράσι από την Πέλλα ή κάποια άλλη περιοχή της Ελλάδας, ή εισαγόμενα κεράσια από τη Βουλγαρία ή την Τουρκία, όπου, για διάφορους ευνόητους λόγους, οι μεγαλέμποροι τα αγοράζουν σε ακόμη περισσότερο εξευτελιστικές τιμές απ' ό,τι στην Ελλάδα.

Η πολιτική και λογική της «ελεύθερης αγοράς» και της «παγκοσμιοποίησης» σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Κανείς, όμως, εκ των κυβερνώντων δε λέει πώς θα επιβιώσουν οι κερασοπαραγωγοί της Πέλλας; Κανείς δε λέει τι θα γίνει, αν αύριο προστεθούν κι αυτοί στους αναζητούντες εργασία στις μεγάλες πόλεις, δηλαδή στους ανέργους; Κανείς δε λέει τίποτε ουσιαστικό για τη συνεχιζόμενη ερήμωση της υπαίθρου, την όλο και μεγαλύτερη εισαγωγή προϊόντων, κυρίως αγροτικών και για τόσα άλλα.

Προφανώς, τα έχουν «ακουμπήσει» όλα στον αυτόματο πιλότο της «αγοράς»...

Οι απόκληροι της Βομβάης

Associated Press

Μια μικρή μόνο εικόνα της καταστροφής φανερώνει η διπλανή φωτογραφία. Ο τόπος είναι μια από τις παραγκουπόλεις της Βομβάης, της μεγαλύτερης πόλης της Ινδίας, της πόλης των 12 εκατομμυρίων κατοίκων και της αμέτρητης φτώχειας.

Την περασμένη Τετάρτη, το βράδυ, η επίμονη και ραγδαία βροχή των μουσώνων προκάλεσε την κατάρρευση ενός ολόκληρου λόφου, στις ανατολικές φτωχο-συνοικίες της πόλης, θάβοντας ανθρώπους, ζώα και παράγκες κάτω από τόνους λάσπης. Δεκάδες ήταν οι καταγραμμένοι νεκροί και άγνωστος ο αριθμός των αγνοουμένων, για τους οποίους δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, πλέον, αφού έχουν αναλάβει δράση οι μπουλντόζες, εδώ και μέρες...

Αλλωστε, ποιος υπολογίζει τις ζωές μερικών καταφρονεμένων στη σύγχρονη κοινωνία της «παγκοσμιοποίησης» και των «νόμων της αγοράς», όταν, μάλιστα, τα εργατικά χέρια υπάρχουν εν αφθονία; Περισσότεροι από 1.000 νέοι άνθρωποι συρρέουν κάθε μέρα στη Βομβάη, καθώς η ζωή στο χωριό δεν προσφέρει την παραμικρή ελπίδα, ενώ οι συνδεόμενες με το μεγάλο αστικό κέντρο αυταπάτες διατηρούν ακόμη κάποια λάμψη...

Οι σύγχρονες... κοινωνικές πολιτικές

Τι κάνει μια δημοτική αρχή, όταν δεν έχει τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους, για να ασκήσει την όποια κοινωνική πολιτική; Τη λύση στο πρόβλημα την έχει δώσει ήδη η κυβέρνηση κι απ' ό,τι φαίνεται ο δήμαρχος Τρικάλων την έχει αφομοιώσει πολύ καλά. Προσανατολίζεται, λοιπόν, στην επιβολή χαρατσιού στους δημότες της πόλης, το οποίο θα εισπράττεται μέσω των λογαριασμών της Δημοτικής Επιχείρησης Υδρευσης και Αποχέτευσης. Τα χρήματα που θα συγκεντρώνονται, η δημοτική αρχή θα τα διαθέτει για την εξυπηρέτηση κοινωνικών - φιλανθρωπικών σκοπών και για την ικανοποίηση αιτημάτων διαφόρων ιδρυμάτων και συλλόγων της πόλης.

Οπως καταλαβαίνετε, οι λογικές και οι μέθοδοι αυτές είναι οι πλέον... σύγχρονες στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής και... αναβαθμίζουν το ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οσοι πιστεύετε ότι το κράτος και οι κυβερνώντες, ήδη, μαζεύουν πάρα πολλά από τους εργαζομένους και τα ανακατανέμουν προς όφελος των εχόντων και κατεχόντων, δυστυχώς είσαστε αμετανόητα αναχρονιστές και πρέπει να εκσυγχρονιστείτε το γρηγορότερο.

Μα πώς θα βαδίσουμε μέσα στην ΟΝΕ, αν δεν πληρώσουμε ακόμη περισσότερα... Εδώ, απλώς, στην πρώην ΕΟΚ και νυν ΕΕ ήμασταν μέχρι χτες και μας κόστισε ο κούκος αηδόνι...

Πανεργατικό μέτωπο πάλης

Στη... λαιμητόμο της υπερεκμετάλλευσης τα εργατικά δικαιώματα. Δεν είναι υπερβολή αυτή η εκτίμηση, μετά τις αποφάσεις της Κυβερνητικής Επιτροπής για γενίκευση της πλήρους ελαστικοποίησης του εργάσιμου χρόνου, (διευθέτησή του ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων, γενίκευση της μερικής απασχόλησης, ωρομίσθιο κλπ.), την απελευθέρωση του ορίου απολύσεων, τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, τη χρηματοδότηση των επιχειρηματιών για αύξηση των θέσεων εργασίας.

Κύκλοι της κυρίαρχης τάξης, διάφοροι αναλυτές, κυβερνητικά στελέχη, φροντίζουν για τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών προκειμένου οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις ενάντια στην εργατική τάξη να επιβληθούν είτε ως μέσο αντιμετώπισης της ανεργίας, αφού θα δώσει ώθηση στην οικονομία, είτε ακόμη και ως αναγκαίο προσωρινά κακό, αφού βελτιώνοντας την οικονομία θα βελτιώνει και τη ζωή της εργατικής τάξης. Τα σφυριά όμως χτυπάνε όλα στο ίδιο αμόνι, αυτό της διασφάλισης και παραπέρα ανάπτυξης των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Ετσι ήρθε ένα περιστατικό πολύ γρήγορα να αποκαλύψει ότι η επίθεση είναι πολύ πιο σκληρή απ' ό,τι φαίνεται. Αυτό βεβαίως από τη σκοπιά τμημάτων της άρχουσας τάξης, αφού η Ενωση Ελληνικών Τραπεζών, μετά τις αποφάσεις της Κυβερνητικής Επιτροπής, βγαίνει επιθετικότατα, απαιτώντας πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των Τραπεζών, και θεσμοθέτηση της 24ωρης λειτουργίας τους. Ενώ οι βιομήχανοι, μέσω του ΙΟΒΕ, απαιτούν μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα (μείωση μισθών, κόψιμο επιδομάτων, αδειών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ως και κατάργηση της μονιμότητας), γιατί η ευνοϊκότερη θέση τους απ' αυτήν του ιδιωτικού, δε διευκολύνει την εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων σ' αυτόν.

Τα μέτρα της κυβέρνησης είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο. Δεν μπορεί η εργατική τάξη να τα αντιμετωπίζει μόνο ως επιμέρους μέτρα αφαίρεσης κάποιων κατακτήσεων, αλλά ως μια πολιτική γενικευμένης επίθεσης στα βασικά δικαιώματα, στην ίδια τη ζωή της εργατικής τάξης, στην τιμή της εργατικής δύναμης. Οι καπιταλιστές βεβαίως, επιτίθενται διεκδικώντας τα πλείστα. Διεξάγουν από τη σκοπιά τους ταξική πάλη για να φέρουν το αποτέλεσμα που επιδιώκουν για τα συμφέροντά τους. Το ίδιο όμως απαιτείται και από την εργατική τάξη.

Ηεμφάνιση αντίθεσης με τα μέτρα από την ΠΑΣΚΕ, από την πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ηγεσιών, θα είχε αντίκρισμα αν είχε πραγματική βάση. Αλλά το ζήτημα που προβάλλεται, ότι πρώτα κάνεις «διάλογο» και μετά παίρνεις αποφάσεις, είναι κάλπικο, αφού ήδη πηγαίνει σε συνάντηση με την κυβέρνηση, Αλλωστε ο νόμος 2639/98 που άνοιξε το δρόμο για τη θεσμοθέτηση της κατάργησης του σταθερού εργάσιμου χρόνου, μετά τον «κοινωνικό διάλογο» πέρασε, αν και ήταν από πριν γνωστό το περιεχόμενό του. Το δεύτερο σημαντικό τους επιχείρημα για το 35ωρο, δεν απαντά στο συνολικό ζήτημα του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, στο σταμάτημα των απολύσεων, στην πλήρη κοινωνική ασφάλιση, στην προστασία των ανέργων, στην αύξηση των μισθών, στη μη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων κλπ.

Για την εργατική τάξη, ένας δρόμος υπάρχει. Ενιαίο πανεργατικό μέτωπο για ακύρωση αυτών των αποφάσεων πριν γίνουν νόμος του κράτους. Η συσπείρωση συνδικάτων, συνδικαλιστών, στον ταξικό πόλο του συνδικαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης, το ΠΑΜΕ, η ανάπτυξη πολύμορφων δραστηριοτήτων σε κάθε τόπο δουλιάς και η κοινή πάλη ενάντια σ' αυτή την πολιτική της κυβέρνησης, η ενότητα δράσης όλης της εργατικής τάξης, μπορούν να εμποδίσουν και να ακυρώσουν τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις. Η αρχή μπορεί να γίνει με την επιτυχία των πρώτων αγωνιστικών αντιδράσεων Τετάρτη και Πέμπτη. Ολα τα σφυριά μας λοιπόν ενάντια στις αντεργατικές κυβερνητικές αποφάσεις, όλα για την επιτυχία των πρώτων αγωνιστικών κινητοποιήσεων και όσων θα επακολουθήσουν.

Οι άρπαγες

Ο,τι χρόνια

μου ανήκει,

να το «φαν»

ζητούν

οι «λύκοι»,

να το κλέψουν

να τ' αρπάξουν

πιο πολύ

να μ' αφαιμάξουν!

***

Και ψηφίζουν