Βαθύτατα υποκριτική η δήθεν αυτοκριτική και αστείες οι δικαιολογίες των κυβερνητικών στελεχών και του πρωθυπουργού όταν αναφέρονται στη μη ικανοποίηση των αιτημάτων των «οικονομικά ασθενεστέρων». «Το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα δεν επέτρεψε να στηρίξουμε όσο θέλαμε τους οικονομικά ασθενέστερους», υποστήριξε ο Κ. Καραμανλής απευθυνόμενος στους βουλευτές του κόμματός του. Ομως, «το τεράστιο έλλειμμα» επέτρεψε τη δραστική μείωση των φόρων προς τις επιχειρήσεις, την παροχή τζάμπα χρήματος («κινήτρων»), τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών (τράπεζες), χαριστικές ρυθμίσεις στους μεγαλοοφειλέτες του ΙΚΑ, κ.ο.κ. Οι «αντοχές της οικονομίας» ήταν το άλλοθι απέναντι στους συνταξιούχους που κατέβαιναν στους δρόμους, στους μισθωτούς, κ.ο.κ. Είναι ολοφάνερο ότι η «αυτοκριτική» επιστρατεύεται ως μέσο παραπλάνησης κυρίως εκείνων των λαϊκών στρωμάτων που πίστεψαν στις προεκλογικές «δεσμεύσεις» της ΝΔ και τώρα αισθάνονται «απογοητευμένοι» και «δυσαρεστημένοι». Αντίθετα, η αυτοκριτική του Κ. Καραμανλή είναι ειλικρινής απέναντι στην πλουτοκρατία όταν δηλώνει ότι «αργήσαμε να κινηθούμε» στην υλοποίηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Δεν υπάρχει γι' αυτό καμία ψευδαίσθηση ότι θα τηρήσει στο ακέραιο τη δέσμευσή του να δώσει «νέα δυναμική και νέα ταχύτητα» στην αντιλαϊκή επίθεση την επομένη των εκλογών...

Ενα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς οι κυβερνήσεις του δικομματισμού μαγειρεύουν τους δείκτες της ανεργίας δίνει η ετήσια έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, που διαπιστώνει ότι οι 7 στις 10 νέες θέσεις εργασίας έχουν προσωρινό χαρακτήρα ή είναι θέσεις μερικής απασχόλησης. Δεν έχουν δηλαδή καμιά σχέση με θέσεις μόνιμης και σταθερής δουλιάς με πλήρη δικαιώματα. Αντίθετα, αποτελούν ένα βραχύβιο «διάλειμμα» ανάμεσα σε δυο περιόδους ανεργίας ή στην καλύτερη περίπτωση θέσεις μερικής απασχόλησης, μερικής πληρωμής και ασφάλισης και τελικά μερικής ζωής.

Σύμφωνα με στοιχεία της έκθεσης για το 2006 - προδημοσιεύτηκαν την περασμένη βδομάδα - το 70% από τις 40.000 θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν «καθαρά» (μετά δηλαδή την αφαίρεση των απολύσεων και των οικειοθελών αποχωρήσεων) ήταν θέσεις μερικής και προσωρινής απασχόλησης. Επίσης, το 25% των προσλήψεων αφορούσαν στον δημόσιο τομέα.

Την ίδια ώρα, τα στοιχεία του ΙΚΑ - ΕΤΑΜ για το Σεπτέμβρη του 2006 καταγράφουν τετραπλάσιο ρυθμό αύξησης των θέσεων μερικής απασχόλησης σε σύγκριση με τις θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης, με ανάλογη αντανάκλαση και στους μισθούς, καθώς οι μέσες μηνιαίες αποδοχές ανέρχονται στα 538,49 ευρώ για τους άνδρες και στα 454,85 ευρώ για τις γυναίκες.

Η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη επί ΠΑΣΟΚ, ούτε βέβαια οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι άμοιρες ευθυνών. Το αντίθετο, μάλιστα. Την αύξηση της μερικής απασχόλησης είχαν ως βασικό στόχο και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, επιδιώκοντας την πλασματική μείωση της ανεργίας και την - επίσης πλασματική - αύξηση της απασχόλησης. Από την πλευρά τους, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να νομιμοποιηθούν ή να περάσουν χωρίς αντιδράσεις οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, κεντρικό στοιχείο των οποίων ήταν και η διεύρυνση της μερικής απασχόλησης στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.

Στη βάση αυτής της πολιτικής η έξαρση της μερικής απασχόλησης και της προσωρινής εργασίας έγινε τόσο εξόφθαλμη, ώστε να μην μπορεί να αγνοηθεί ούτε από το επίσημο ερευνητικό Ινστιτούτο της ΓΣΕΕ. Το συμπέρασμα που μένει είναι ξεκάθαρο: «Μαύρο» και στους δυο! Και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ. Οχι μόνο γιατί με την πολιτική τους δημιουργούν και οξύνουν το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά και επειδή την αξιοποιούν για να σαρώσουν κάθε δικαίωμα, με πρώτο αυτό στη σταθερή, μόνιμη και πλήρη εργασία.