ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το δημόσιο χρέος και οι ευθύνες

Παπαγεωργίου Βασίλης

Με το δημόσιο χρέος ασχολείται ο Ν. Νικολάου στην «Καθημερινή» και αφού σημειώσει, ότι τον Ιανουάριο του 1996 ο Κ. Σημίτης το παρέλαβε στα 86,88 δισ. ευρώ και το παρέδωσε στις 31.12.2003 στα 167,72 δισ. ευρώ, υπογραμμίζει τα εξής: «Γιατί διπλασιάστηκε το χρέος; Πρώτον, γιατί οι προϋπολογισμοί του κράτους παρέμειναν ελλειμματικοί, δεύτερον, γιατί έγιναν προκλητικές σπατάλες στις παραγγελίες πολεμικού υλικού, υπερτιμολογήσεις στα δημόσια έργα, κλπ. και τρίτον, γιατί η διαφθορά λεηλάτησε τους κρατικούς πόρους. Ας απολογηθεί λοιπόν γι' αυτά το ΠΑΣΟΚ κι ας εξηγήσει ο πρόεδρός του ποιοι ευθύνονται για τη ζημιά στους πολίτες».

Με άλλα λόγια, ο διπλασιασμός του δημόσιου χρέους οφείλεται, πρώτα και κύρια, στην καταλήστευση του δημοσίου χρήματος από το μεγάλο κεφάλαιο, ελέω της πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Και, μάλιστα, αυτό έγινε σε μια οκταετία μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, διόγκωσης των φορολογικών βαρών στα λαϊκά στρώματα και παρά τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ.

Τι αποδείχνουν τα παραπάνω; Πρώτον, τα ελλείμματα είναι η άλλη όψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, όπως τόνισε πρόσφατα η Αλέκα Παπαρήγα. Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ έχει τεράστιες ευθύνες για «τη ζημιά στους πολίτες». Τρίτον, άλλες τόσες - τουλάχιστον - ευθύνες φέρει η ΝΔ, αφού, παίρνοντας τη σκυτάλη από το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο θέλει να μαζέψει από τους εργαζόμενους, όσα μοίρασε το ΠΑΣΟΚ στους κεφαλαιοκράτες, αλλά συνεχίζει και στον ίδιο δρόμο της πολύμορφης εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους.

Σκέτη αυταπάτη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Είχαμε καιρό να διαβάσουμε ή να ακούσουμε περί «ουδέτερης ταξικά κρατικής εξουσίας και κράτους» στον καπιταλισμό, και μάλιστα από αυτοπαρουσιαζόμενους ως αριστερούς, γι' αυτό και σημειώνουμε το γεγονός. Γράφει το χτεσινό κύριο άρθρο της «Αυγής», με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στη Γαλλία και τις μεγάλες κινητοποιήσεις της νεολαίας και των εργαζομένων: «Ουσιαστικά πρόκειται για παροπλισμό ή παράλυση του κράτους - της συλλογικής πολιτικής οργάνωσης - μπροστά στα οικονομικά προβλήματα: από εργαλείο διεύθυνσης της οικονομίας εκπίπτει σε όργανο ταξικής κυριαρχίας, εξασφάλισης των συμφερόντων ενός τμήματος της κοινωνίας». Και το άρθρο καταλήγει ως εξής: «Οι κοινωνικοί αγώνες - σαν τον γαλλικό - δεν περιορίζονται μόνο στην ανατροπή ενός αντεργατικού μέτρου. Ανοίγουν πολύ ευρύτερες προοπτικές».

Προφανώς, αυτές οι «πολύ ευρύτερες προοπτικές» συνοψίζονται στο στόχο να σταματήσει η έκπτωση του κράτους σε όργανο ταξικής κυριαρχίας και ...να ξαναγίνει μια ταξικά ουδέτερη «συλλογική πολιτική οργάνωση» και «εργαλείο διεύθυνσης της οικονομίας». Πράγματι, πολύ ...ευρύτερος ο στόχος παιδιά. Σκέτη αυταπάτη...

Προσκλητήριο για πλιάτσικο

«Πυλώνα της Υγείας» χαρακτήρισε τον ιδιωτικό τομέα ο υφυπουργός Υγείας Θ. Γιαννόπουλος, μιλώντας στο 9ο Συνέδριο του «Rich clab» - του μεγαλύτερου δικτύου ασφαλιστικών πρακτόρων στην Ελλάδα και στην Κύπρο - που πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τρικκαίων.

Κι αυτός ο χαρακτηρισμός έρχεται, για μια ακόμα φορά, να επιβεβαιώσει την κυβερνητική απόφαση για ολόπλευρη στήριξη των επιχειρηματιών που εισβάλλουν στο χώρο της Υγείας για να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των ασθενών και των ασφαλιστικών Ταμείων τους. Ταυτόχρονα, στην πρόθεση της κυβέρνησης είναι και η παραπέρα υποβάθμιση της Κοινωνικής Ασφάλισης ώστε ν' ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για τη μαζική «εισβολή» και την «κατάληψη» του δημόσιου συστήματος Υγείας από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες.

Αναπτύσσοντας στο συνέδριο το θέμα «Ιδιωτική Ασφάλιση και Εθνικό Σύστημα Υγείας», ο Θ. Γιαννόπουλος ξεκαθάρισε ότι η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι μπορεί για τη στήριξη της ιδιωτικής ασφάλισης, λέγοντας ότι οι ασφαλιστές μπορούν να βοηθήσουν τον πολίτη στις υπηρεσίες Υγείας, καλύπτοντας «με τον καλύτερο δυνατό τρόπο» τις... αγωνίες και τις ανάγκες του. Κανονικό προσκλητήριο για πλιάτσικο δηλαδή σε ό,τι έχει απομείνει από το δημόσιο τομέα της Υγείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης...

Διογκώνεται η παραπαιδεία

«Ιδιαίτερα» για τις ιδιαίτερες απαιτήσεις σας! Δεν πρόκειται για κάτι... πονηρό, αλλά ούτε και κάτι αθώο. Μετά τις ιερόδουλες και τις μασέζ, μετά τις οικιακές βοηθούς, μετά τους υδραυλικούς και τους ηλεκτρολόγους, τώρα ιδρύθηκε και το πρώτο οργανωμένο Κέντρο Ιδιαίτερων Μαθημάτων, που φέρνει τον καθηγητή στο σπίτι μ' ένα απλό τηλεφώνημα. Πρόκειται για ένα Κέντρο, το οποίο συνεργάζεται με καθηγητές διαφόρων ειδικοτήτων και ανάλογα με τις «ανάγκες», στέλνει καθηγητή στο σπίτι σας για ιδιαίτερα μαθήματα, ενώ όπως αναφέρεται στο ιλουστρασιόν διαφημιστικό φυλλάδιο προσφέρεται υποστήριξη σε παιδιά με ειδικές ανάγκες και βοήθεια σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Με λίγα λόγια, η παραπαιδεία όχι απλώς δε χτυπιέται, αλλά διογκώνεται, εκσυγχρονίζεται και... συγκεντροποιείται. Και οι λαϊκές οικογένειες πορεύονται στο Γολγοθά τους, σε... δόξα της «γαλαζοπράσινης» πολιτικής υποβάθμισης και εμπορευματοποίησης της δήθεν δημόσιας και δήθεν δωρεάν Παιδείας...

ΟΧΙ στη «δημοκρατία» τους!

Οταν η κυβέρνηση Μπους αυτοανακηρύσσεται παγκόσμιος θεματοφύλακας της δημοκρατίας, οι λαοί σ' όλο τον κόσμο (και στις ίδιες τις ΗΠΑ) πρέπει να ανησυχούν για έναν επιπλέον λόγο. Οταν, μάλιστα, ο Αμερικανός Πρόεδρος και το επιτελείο του, μαζί με τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλώνουν αποφασισμένοι να επιβάλουν τη «δημοκρατία» τους σ' όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, ο κίνδυνος του παγκόσμιου στρατιωτικού νόμου είναι άμεσος.

Τα τελευταία χρόνια, με μεγαλύτερη ένταση, μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, οι δυνάμεις της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης, εκτός των άλλων, ανέλαβαν (για λογαριασμό των πολυεθνικών) να αξιολογούν και να βαθμολογούν τη δημοκρατικότητα κάθε χώρας. Κριτήριο είναι ο βαθμός υποτέλειας και προσαρμογής της χώρας (και του λαού της) στα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια. Τώρα, λοιπόν, οι αρχιτέκτονες της δημοκρατίας του Γκουαντάναμο, του Αμπού Γκράιμπ, των ιπτάμενων φυλακών, των βασανιστηρίων, των κατά συρροήν εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, των στρατιωτικοφασιστικών πραξικοπημάτων, των αιματοβαμμένων δικτατοριών, της αστυνομοκρατίας, της κατάργησης των στοιχειωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, γίνονται τιμητές της δημοκρατικότητας...

Γι' αυτούς, μια χώρα είναι δημοκρατική, όταν ο λαός της εκλέγει κυβέρνηση, που είναι πρόθυμη να δώσει γην και ύδωρ στις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους «πρόθυμους συμμάχους» τους. Ετσι, ανακηρύσσουν «εχθρούς της δημοκρατίας» τους Προέδρους και τις κυβερνήσεις της Λευκορωσίας, των Παλαιστινίων, της Βενεζουέλας και άλλων χωρών που αναδείχτηκαν με κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Διαδικασίες, ασύγκριτα πιο αδιάβλητες από τις διαδικασίες με τις οποίες ο Μπους «εκλέχτηκε» Πρόεδρος των ΗΠΑ, τον οποίον ψήφισαν, με βάση τα αποτελέσματα, λιγότερο από το 16% των Αμερικανών πολιτών, που έχουν δικαίωμα ψήφου, αλλά και από άλλες χώρες της ονομαζόμενης «δημοκρατικής Δύσης»! Και απειλούν, μάλιστα, όσες χώρες και κυβερνήσεις αντιστέκονται, τους λαούς αυτών των χωρών ότι θα τιμωρηθούν γιατί επέλεξαν έναν άλλο δρόμο, από αυτόν της υποταγής και της ένταξής τους στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς!

Οι απολογητές της αστικής δημοκρατίας εξανίστανται, όταν οι κομμουνιστές θέτουν το θεμελιώδες ερώτημα: «Δημοκρατία για ποιον;». «Μα φυσικά, για όλους!», απαντούν υποκριτικά, ενώ γνωρίζουν ότι σε όλες τις ιστορικές περιόδους η απάντηση ήταν άλλη. Διαφοροποιημένη σε κάθε στάδιο της κοινωνικής εξέλιξης, πάντα υπέρ της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, σ' όλες τις χώρες του κόσμου, μακριά από τις αυταπάτες που γεννούν οι υποστηρικτές και υπάλληλοι της δικτατορίας των μονοπωλίων, καλούνται να αναζητήσουν και να κατακτήσουν με τον αγώνα τους, μέσα από την καθημερινή πάλη, τη δική τους δημοκρατία. Τη δημοκρατία, που καταργεί την εκμετάλλευση και τον πόλεμο, που βάζει τέρμα στην κυριαρχία του κεφαλαίου, που εγγυάται την ελεύθερη έκφραση και τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού και όχι μιας φούχτας χρυσοκάνθαρων, που απελευθερώνει τις δυνάμεις της δημιουργίας και της προόδου.