ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τα θέλουν όλα!

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις τείνει να διαμορφώσει τελευταίως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, προβάλλοντας το άκρως ανεδαφικό αίτημα της σύγκλισης των αμοιβών με την Ευρώπη, αγνοώντας τις συνθήκες ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας». Με αυτή τη φράση, που απηχεί τη στάση της πλουτοκρατίας, σχολίασε χτες η «Καθημερινή» το -πίσω από τις ανάγκες και τις απώλειες που έχουν υποστεί- αίτημα της ΟΤΟΕ για αυξήσεις 7% στους μισθούς για το 2002. «Ακρως ανεδαφικό», λοιπόν, το αίτημα της σύγκλισης των αμοιβών, αλλά υποχρεωτική η σύγκλιση των τιμών των προϊόντων, άρα και η χειροτέρευση της κατάστασης των εργαζομένων στη χώρα μας. «Μαξιμαλιστικές» οι διεκδικήσεις των εργαζομένων ακόμα και όταν ζητούν ψίχουλα, αλλά καθόλου «μαξιμαλιστικοί» οι ρυθμοί αύξησης των τραπεζικών κερδών, που βρίσκονται πάνω από το 40 και 50% τα τελευταία χρόνια! Ξεχνάνε ότι η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα στη χώρα μας (σσ η οποία καθόλου δεν υστερεί στην ΕΕ) υπάρχει εξαιτίας της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων και της απλήρωτης εργασίας τους. Γι' αυτό και τα υπερκέρδη τους καλπάζουν και είναι στην πρώτη θέση στην ΕΕ. Γι' αυτό και τα θέλουν όλα.

ΥΓ. Πάντως δεν πρέπει να είναι και αχάριστοι απέναντι στη «συνδικαλιστική γραφειοκρατία»...

Διαμάχη αποπροσανατολισμού

Προφανώς, βολεύει πολλούς και διάφορους η αποπροσανατολιστική και επιζήμια, για το δημόσιο σύστημα Υγείας, διαμάχη του υπουργείου Υγείας και των πανεπιστημιακών γιατρών. Αλλιώς, δεν εξηγείται η τόσο μεγάλη προβολή και «διαφήμισή» της, ενώ, την ίδια στιγμή, τα πραγματικά, συνεχώς εντεινόμενα και σοβαρότατα προβλήματα των δημόσιων νοσοκομείων και της Δημόσιας Υγείας γενικότερα μένουν στο σκοτάδι. Και, πρώτα και κύρια, βολεύει την κυβέρνηση, η οποία, εκτός των άλλων, βρήκε την ευκαιρία να αυτοπροβάλλεται ως υπερασπιστής του δημόσιου συστήματος Υγείας, ενώ καθημερινά παίρνει μέτρα υποβάθμισης και παραπέρα εμπορευματοποίησής του. Στο κάτω κάτω της γραφής, ας μην ξεχνάει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ότι η ίδια έδωσε το δικαίωμα στους πανεπιστημιακούς γιατρούς να δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα. Και δεν έδωσε το δικαίωμα μόνο σ' αυτούς. Το ίδιο ουσιαστικά έχει κάνει και με τους υπόλοιπους - ή τους περισσότερους - καθηγητές πανεπιστημίων, με σοβαρότατες αρνητικές συνέπειες στον εκπαιδευτικό τους ρόλο και αποστολή.

Οι καθηγητές πανεπιστημίων (όλοι και όχι μόνον οι γιατροί) πρέπει να είναι ολόπλευρα αφοσιωμένοι στο εκπαιδευτικό και ερευνητικό τους έργο στα δημόσια - και όχι τα μισοϊδιωτικοποιημένα... - πανεπιστήμια και νοσοκομεία. Να είναι δηλαδή πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, ενώ χρέος της πολιτείας είναι η εξασφάλιση των ανάλογων αμοιβών και συνθηκών, ώστε να φέρνουν σε πέρας την αποστολή τους. Αυτή είναι η λύση, αλλά, δυστυχώς, μόνο σ' αυτή την κατεύθυνση δεν κινείται η κυβέρνηση.

Η συγκεκριμενοποίηση...

Προχτές συνεδρίασε η Διυπουργική Επιτροπή για την ανάπτυξη της υπαίθρου και, μάλιστα, με την παρουσία του πρωθυπουργού και, μετά, ο Κ. Σημίτης έβγαλε ένα «δεκάρικο» για τη «νέα εποχή» που περιμένει τους αγρότες της χώρας, διανθισμένο με μπόλικες υποσχέσεις, ωραία λόγια και συνθήματα. Και, χτες, συνεδρίασε η Επιτροπή Κρίσεων, για να λάβει τα αναγκαία μέτρα, ενόψει των αγροτικών κινητοποιήσεων της Δευτέρας. `Η, αλλιώς, για να κάνει πολύ περισσότερο συγκεκριμένο και φανερό, το πώς εννοεί η κυβέρνηση την ανάπτυξη της υπαίθρου.

Τα σχόλια περιττεύουν...

«Αυξήσεις»

Μισό «ευρώ»

ως «αύξηση»

θα πάρω

την ημέρα

κι απ' τη χαρά

το σκούφο μου

πετάω

στον αέρα!

* * *

Μισό «ευρώ»

η «αύξηση»,

το «μπόνους»

το «ρεγάλο»,

ρε μπαγαπόντηδες

ταγοί,

δεν πάτε, λέω,

στο διάολο!

* * *

Μισό «ευρώ»

ή σε δραχμές

κάπου εκατό

και κάτι,

στους λίγους

χρήμα άφθονο,

δεκάρες

στον εργάτη.

* * *

Μισό «ευρώ»

η «αύξηση»

ξανά, «φέσι»,

«καπέλο»,

προσθέτω

...πέντε στο ποσόν

και, νααα, πίσω

τα στέλνω!

Ο οίστρος

Το αίσχος του... 0,49 ευρώ!

Τη γνωστή αντιδραστική θεωρία ότι τάχα «φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό» - που έχουν επεξεργαστεί οι αστοί οικονομολόγοι και λανσάρουν οι υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου και τα κάθε είδους «παπαγαλάκια» των πολυεθνικών - θυμήθηκε προχτές ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Βιμ Ντούιζεμπεργκ. Πιστός θεματοφύλακας των αντιλαϊκών εισοδηματικών πολιτικών λιτότητας, ο πολύς κύριος Ντούιζεμπεργκ υπέδειξε στους κυβερνώντες των 15 χωρών-μελών της ΕΕ να μην επιτρέψουν μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις στους εργαζόμενους γιατί θα αναζωπυρωθεί ο πληθωρισμός! Την ίδια μέρα, και πριν μεταδοθούν από τα διεθνή πρακτορεία οι δηλώσεις του «υπερτραπεζίτη» της ΕΚΤ, ο υφυπουργός Οικονομίας, Γ. Φλωρίδης, γνωστοποιούσε την εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης για το 2002, που προβλέπει ονομαστικές αυξήσεις μισθών 0,49 ευρώ τη μέρα... Περιορίζοντας τις ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων στο 2,5%-3% (δηλαδή, κάτω από τα όρια του πληθωρισμού), η κυβέρνηση Σημίτη έδινε το «σήμα» για ανάλογες μισθολογικές αυξήσεις και στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα, επιβεβαίωνε ότι ξέρει να «αυτοπιέζεται» και να εφαρμόζει τις εισοδηματικές πολιτικές λιτότητας που υπηρετούν τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, πριν χρειαστεί να ασκηθούν πιέσεις από τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, Ευρωπαίους και Ελληνες.

Η ιστορία έχει διαψεύσει όλους εκείνους που προβάλλουν θεωρίες του τύπου πως για όλα τα στραβά και ανάποδα «φταίνε» δήθεν οι μισθοί. Πώς είναι δυνατό να φταίνε για τον πληθωρισμό οι ισχνές ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων (στα τελευταία 12 χρόνια ήταν μονοψήφιος αριθμός και μικρότερες του πληθωρισμού), ενώ στην ίδια περίοδο τα ποσοστά αύξησης των κερδών και υπερκερδών των μονοπωλίων είναι τριψήφιος αριθμός και πάντως πολλαπλάσια των μισθολογικών αυξήσεων; Πώς είναι δυνατό να ρίχνουν στους μισθούς το ανάθεμα για τα υψηλά κρατικά ελλείμματα, όταν το επίσημο κόστος από τις αυξήσεις των αποδοχών και συντάξεων του δημοσίου για το 2002 (υπολογίζεται σε 160 δισ. δραχμές) είναι μικρότερο από τα περίπου 170 δισ. δραχμές, που αποφάσισε να χαρίζει κάθε χρόνο η κυβέρνηση στο μεγάλο κεφάλαιο από τα ταμεία του κράτους, μόνο με τη ρύθμιση που αφορά στην κατάργηση του χαρτοσήμου από τις συμβάσεις;

Οταν οι κυβερνώντες εμμένουν στην εφαρμογή αντιλαϊκών οικονομικών πολιτικών για τα πλατιά λαϊκά στρώματα - με διάφορα προσχήματα και επιχειρήματα. Οταν οι «σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ πασχίζουν να αποδείξουν ότι μπορούν να εφαρμόζουν τις νεοφιλελεύθερες αντιλαϊκές πολιτικές πολύ καλύτερα από τη συντηρητική ΝΔ. Οταν οι κυβερνώντες ευλογούν την κερδοσκοπική ασυδοσία των μονοπωλίων και την ίδια ώρα, με τη στήριξη των κάθε είδους εκπροσώπων του κεφαλαίου, ετοιμάζονται να ανοίξουν νέα μέτωπα (Ασφαλιστικό κλπ.) ενάντια στα πλατιά λαϊκά στρώματα (μισθωτοί, συνταξιούχοι, αγρότες κλπ.). Τότε οι εργαζόμενοι και απόμαχοι της δουλιάς - που υφίστανται τις πολύχρονες και πολύμορφες συνέπειες των πολιτικών λιτότητας - έχουν και δικαίωμα και υποχρέωση να συγκροτήσουν το δικό τους μέτωπο πάλης και να διεκδικήσουν, μαζί με τους αγρότες, τους ΕΒΕ και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, την ανατροπή της συγκεκριμένης πολιτικής.

Λ. Τ.