Το ΚΚΕ, βέβαια, δε διεκδικεί το αλάθητο. Από την άλλη, όμως, είναι αστείο το επιχείρημα, πως έχει άδικο, επειδή οι θέσεις του είναι ριζικά διαφορετικές απ' αυτές των υπόλοιπων κομμάτων της χώρας. Και για του λόγου το ασφαλές, θυμίζουμε μια σειρά ανάλογες περιπτώσεις, από την τελευταία 14ετία, απλά και μόνο για να μην πάμε και πιο πίσω: Η πολιτική διάσπασης της πρώην ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας (1990 - '92) από την ΕΕ (Γερμανία) και τις ΗΠΑ και πού αυτή οδηγεί, το λεγόμενο Μακεδονικό και τα συλλαλητήρια περί του ονόματος, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η «Λευκή Βίβλος» (1992 - '93), η πολιτική «εκσυγχρονισμού» της κυβέρνησης Σημίτη (1996), οι «κοινωνικοί διάλογοι» και οι «έρωτες» περί κεντροαριστεράς, η Συνθήκη του Οσλο, που ...έλυνε το Παλαιστινιακό, το Κοσσυφοπέδιο και η ΝΑΤΟική επιδρομή ενάντια στη Σερβία, η ΟΝΕ και το ευρώ, η απόφαση της «Ομάδας των 8» (1999) και της κατοπινής Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι, για το Κυπριακό.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλές ακόμη περιπτώσεις. Νομίζουμε, όμως, ότι κι αυτές αρκούν για να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα. Οχι, βέβαια, για το ποιο κόμμα ήταν μόνο του, αλλά ποιο δικαιώθηκε από τις εξελίξεις και τη ζωή.
«Τέλος, διαβάζω ότι ο χρόνος δουλεύει για μας. Μια βεβαιότητα υπάρχει, ότι ο γεωπολιτικός ρόλος της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και την ΕΕ θα είναι όλο και πιο σημαντικός. Γιατί η Τουρκία μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τις εξελίξεις σε μία πολύ μεγάλη περιοχή (Μέση Ανατολή, Κασπία, Κεντρική Ασία) όπου υπάρχουν τα αναγκαία για τη Δύση ενεργειακά αποθέματα.
Ανακρίβειες, μύθοι και χωρίς υπόσταση ελπίδες οδηγούν συνήθως σε αδιέξοδα. Για να ξεπεράσεις αδιέξοδα το τίμημα είναι βαρύ. Το διαπιστώνουμε σήμερα. Να μην το διαπιστώσουμε και πάλι αύριο».
Ετσι κλείνει το άρθρο του Κ. Σημίτη, στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία», όπου ο πρώην πρωθυπουργός παίρνει θέση υπέρ του «σχεδίου Ανάν». Δεν αναδημοσιεύουμε το προαναφερόμενο απόσπασμα, όμως, για το λόγο αυτό. Το σημειώνουμε, γιατί αποτελεί μια έμμεση πλην σαφέστατη ομολογία, για το βασικό άξονα πάνω στον οποίο κινούνταν η μέχρι πριν ένα μήνα κυβέρνηση της χώρας.
Ο γεωπολιτικός ρόλος της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και την ΕΕ είναι πιο σημαντικός. Αρα, είναι μονόδρομος η προσαρμογή και υποταγή στις ιμπεριαλιστικές επιταγές και οδηγίες, λέει ο Κ. Σημίτης. Αυτό κρύβουν οι προτροπές, περί νηφαλιότητας και ψυχραιμίας. Στο πλαίσιο αυτό ξεδιπλώνεται τόσα χρόνια η ελληνοτουρκική προσέγγιση. Ετσι, δρομολογήθηκε το «σχέδιο Ανάν». Τα περί δίκαιης, κλπ., επίλυσης του Κυπριακού είναι «ανακρίβειες, μύθοι και χωρίς υπόσταση ελπίδες», που «οδηγούν σε αδιέξοδα»...
Ομολογεί και κάτι ακόμη, όμως, ο Κ. Σημίτης. Γράφει συγκεκριμένα: «Στη διάρκεια της συμμετοχής μου για οκτώ χρόνια στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σχημάτισα μια ισχυρή πεποίθηση. Οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση δε θέλουν να ασχολούνται με το Κυπριακό. Θεωρούν ότι η ένταξη της Κύπρου ήταν μια αναγκαία κίνηση, αλλά εκείνο που έγινε αρκεί με το παραπάνω».
Ωστε έτσι λοιπόν. Δεν ενδιαφέρονται οι «εταίροι» μας για το Κυπριακό. Δε νοιάζονται για το πρωτοφανές στον 21ο αιώνα φαινόμενο μιας ευρωπαϊκής χώρας - μέλους του ΟΗΕ και αυριανού μέλους της ΕΕ, της οποίας ένα μέρος βρίσκεται υπό ξένη στρατιωτική κατοχή. Και όσα αντίθετα βεβαίωνε, τόσα χρόνια, η απελθούσα κυβέρνηση τον ελληνικό λαό; Πότε έλεγε αλήθεια και πότε ψέματα;
Δεν περιμένουμε απαντήσεις. Αλλωστε, τις γνωρίζουμε πολύ καλά. Χρόνια τώρα το ΚΚΕ υποστηρίζει, ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ ενδιαφέρονται για τα συμφέροντά τους και μόνο. Ούτε για το διεθνές δίκαιο, ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλα όσα λένε κατά καιρούς για λαϊκή κατανάλωση και μόνο. Ακόμη και το σημερινό, έντονο «ενδιαφέρον» τους -δηλαδή, για την επιβολή του «σχεδίου Ανάν»- οφείλεται στο γεγονός, πως το διαβόητο σχέδιο εξυπηρετεί τις επιδιώξεις και τα συμφέροντά τους.
Μ' έξι δόσεις τα κατσίκια
και με δέκα τα βιτούλια,
βερεσέ και οι ντομάτες,
τα αβγά και τα μαρούλια,
ζαρζαβάτια κι οβελίες
με μεγάλες ευκολίες
για όσους έχουν αψιλίες!
***
Ο καθείς Πάσχα ας κάνει,
όπως θέλει, όπως του αρέσει
κι αν δεν έχει να πληρώσει,
δε βαριέσαι, ας βάλει «φέσι»,
γλέντα κόσμε να ξεδώσεις
και μετά σαν 'ρθουν οι δόσεις,
το πολύ να παλαβώσεις!
Οσο για εμάς ξέρουμε. Πάλη για την ανατροπή των πολιτικών της «ευρωσύγκλισης». Πάλη για την ανατροπή συνολικά του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.