Ως μια στοιχειώδη - τουλάχιστον - αφετηρία δίκαιης, λειτουργικής και βιώσιμης επίλυσης του Κυπριακού και επανένωσης της Κύπρου, θεωρείται - εμμέσως πλην σαφώς - το «σχέδιο Ανάν», στο χτεσινό κύριο άρθρο της «Αυγής», το οποίο μέμφεται το ΚΚΕ, «που επέλεξε τη γνωστή τακτική του διαχωρισμού».

Το ΚΚΕ, βέβαια, δε διεκδικεί το αλάθητο. Από την άλλη, όμως, είναι αστείο το επιχείρημα, πως έχει άδικο, επειδή οι θέσεις του είναι ριζικά διαφορετικές απ' αυτές των υπόλοιπων κομμάτων της χώρας. Και για του λόγου το ασφαλές, θυμίζουμε μια σειρά ανάλογες περιπτώσεις, από την τελευταία 14ετία, απλά και μόνο για να μην πάμε και πιο πίσω: Η πολιτική διάσπασης της πρώην ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας (1990 - '92) από την ΕΕ (Γερμανία) και τις ΗΠΑ και πού αυτή οδηγεί, το λεγόμενο Μακεδονικό και τα συλλαλητήρια περί του ονόματος, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η «Λευκή Βίβλος» (1992 - '93), η πολιτική «εκσυγχρονισμού» της κυβέρνησης Σημίτη (1996), οι «κοινωνικοί διάλογοι» και οι «έρωτες» περί κεντροαριστεράς, η Συνθήκη του Οσλο, που ...έλυνε το Παλαιστινιακό, το Κοσσυφοπέδιο και η ΝΑΤΟική επιδρομή ενάντια στη Σερβία, η ΟΝΕ και το ευρώ, η απόφαση της «Ομάδας των 8» (1999) και της κατοπινής Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι, για το Κυπριακό.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλές ακόμη περιπτώσεις. Νομίζουμε, όμως, ότι κι αυτές αρκούν για να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα. Οχι, βέβαια, για το ποιο κόμμα ήταν μόνο του, αλλά ποιο δικαιώθηκε από τις εξελίξεις και τη ζωή.