«Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το σχέδιο Ανάν αποβλέπει στη νομικο-συνταγματική νομιμοποίηση της τουρκικής εισβολής και κατοχής της Κύπρου. Δε διαμορφώνονται μόνο γεωγραφικά - πληθυσμιακά σύνορα μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Ταυτόχρονα, με την κατάργηση των βασικών ελευθεριών, οικοδομούνται οικονομικά - παραγωγικά "σύνορα" που συνιστούν έναν μόνιμο τύπο διαίρεσης.

Το αποκορύφωμα όμως της "δυσπλασίας" του σχεδίου Ανάν αποκαλύπτεται στο σύστημα παραγωγής πολιτικών αποφάσεων: Στο πεδίο αυτό, το σχέδιο αποτελεί έναν μηχανισμό παραγωγής κρίσεων και συγκρούσεων, αφού σε κάθε περίπτωση διαφωνίας θα πρέπει να γίνεται προσφυγή στους τρεις ξένους διορισμένους (από ποιον;) δικαστές... Ας φανταστούμε μόνο την περίπτωση "διεθνών" δικαστών του τύπου της Κάρλα ντελ Πόντε που δικάζει τον Μιλόσεβιτς...».

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από χτεσινό άρθρο στα «Νέα» του Μεν. Γκίβαλου, επίκουρου καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μέλους της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ. Και αποτελεί μια αποστομωτική και στοιχειοθετημένη απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι το «σχέδιο Ανάν» αποτελεί αφετηρία επανένωσης της Κύπρου. Οπως και σε όσους «ψιθυρίζουν» ότι, τέλος πάντων, αρκετά κράτησε το Κυπριακό, ας τελειώνουμε... Ο μεγαλύτερος, ίσως, κίνδυνος από μια ενδεχόμενη εφαρμογή του «σχεδίου Ανάν» είναι πως τα μέχρι σήμερα τριάντα χρόνια θα αποδειχτούν η αρχή και μόνο του προβλήματος...