Ολοι οι πρωθυπουργοί, όταν γίνονται ...πρώην πρωθυπουργοί, μοιάζει να ...λύνεται το στόμα τους και να μιλούν τη γλώσσα της τάξης τους χωρίς φιοριτούρες. Από τον κανόνα δεν εξαιρείται ο κ. Σημίτης. Χτες, λοιπόν, θέλοντας να εξηγήσει το γιατί «πρέπει» ο λαός της Κύπρου να αποδεχτεί ένα άδικο σχέδιο που νομιμοποιεί τον Αττίλα, έγραψε στην «Ελευθεροτυπία»:
«Μια βεβαιότητα υπάρχει, ότι ο γεωπολιτικός ρόλος της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και την ΕΕ θα είναι όλο και πιο σημαντικός. Γιατί η Τουρκία μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τις εξελίξεις σε μια μεγάλη περιοχή (Μέση Ανατολή, Κασπία, Κεντρική Ασία), όπου υπάρχουν τα αναγκαία για τη Δύση ενεργειακά αποθέματα».
***
Πράγματι, έχει δίκιο ο κ. Σημίτης, όσον αφορά στο ρόλο της Τουρκίας στην ιμπεριαλιστική «σκακιέρα». Αλλά επειδή η Τουρκία είναι «σημαντικότερη» από την Ελλάδα στα σχέδια του ευρω-ατλαντισμού, από πού προκύπτει ότι «πρέπει» να υποτάσσεται στις υποδείξεις των ισχυρών; Από πού προκύπτει ότι «πρέπει» να απεμπολεί τα δίκαιά της, επειδή το διπλανό χωράφι είναι πιο «γωνία» για τους «εταίρους»; Αυτή η στάση είναι «ρεαλισμός» ή ραγιαδισμός;
***
Επιπλέον: Αυτός δεν ήταν - ο κ. Σημίτης - που μιλούσε τόσον καιρό για την «ισχυρή Ελλάδα»; Αυτός δεν ήταν, που έλεγε ότι η πολιτική της «βήμα προς βήμα προσέγγισης» με την Τουρκία είχε «αλλάξει» τα δεδομένα και ότι - δήθεν - καθιστούσε την Ελλάδα τον «σημαντικότερο παίχτη» στην περιοχή;
Παραμύθια. Ολη εκείνη η φιλολογία ήταν απλώς το προπαγανδιστικό κερασάκι, που συνόδευε το ένα «ναι» μετά το άλλο προς τους «συμμάχους». Επομένως, δεν ήταν - και δεν είναι - η περιβόητη «αναβάθμιση της χώρας» που υπαγορεύει τις «συναινέσεις» του αστικού πολιτικού κόσμου στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια στην περιοχή, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο Κυπριακό. Είναι, απλώς, η υποτέλειά τους.