Ζουν στο Ανατολικό Ζαϊρ τα τελευταία 200 χρόνια και είναι μέλη της φυλής των Τούτσι. Μέσα σ' αυτούς τους δύο αιώνες απασχολήθηκαν κύρια στα ορυχεία χαλκού της περιοχής και έκαναν μικρές αλλά προσοδοφόρες επιχειρήσεις. Η βελτιωμένη οικονομική τους κατάσταση - σαφώς καλύτερη σε σχέση με τους αυτόχθονες πληθυσμούς του Ανατολικού Ζαϊρ - χρησιμοποιήθηκε από τη δικτατορική κυβέρνηση του Μομπούτου, για να ανάψουν τα εθνικιστικά μίση. Αυτό τους ανάγκασε να εξοπλιστούν (ορισμένοι, μάλιστα, εκπαιδεύτηκαν στρατιωτικά από το ρουαντέζικο στρατό)...

Το 1981, ο περιφερειακός κυβερνήτης της επαρχίας Κίβου τούς στέρησε το δικαίωμα ψήφου. Οι μαζικές προσελεύσεις Ρουαντέζων και Μπουρουντιανών προσφύγων Χούτου μετά τις γενοκτονίες της Ρουάντα το 1994 τούς περιόρισαν και "εδαφικά" και "οικονομικά". Στις αρχές του Σεπτέμβρη, η ζαϊρινή κυβέρνηση τους ανακοίνωσε - δίνοντας προθεσμία μιας βδομάδας - ότι θα πρέπει να φύγουν από το Ανατολικό Ζαϊρ, για να μεταβούν στη Ρουάντα ή σε κάποια άλλη γειτονική χώρα. Στις 17 Οκτώβρη οι Μπαγιανμουλένγκε εξεγέρθηκαν κατά του ζαϊρινού στρατού και μέχρι τις αρχές Νοέμβρη είχαν καταλάβει - σε συνεργασία με άλλες ανταρτικές οργανώσεις - τις στρατηγικής θέσεως πόλεις Μπουκάβου, Ουβίρα και Γκόμα.

Οι συγκρούσεις δεν είναι εθνικιστικές, ούτε φυλετικές. Πολεμάμε για την ανατροπή της κυβέρνησης του δικτάτορα Μομπούτου Σέσε Σέκο. Αρκετοί από μας συμμετείχαμε στις λαϊκές εξεγέρσεις της δεκαετίας του '60. Η "Συμμαχία Δημοκρατικών Δυνάμεων" έχει στους κόλπους της πολλές οργανώσεις ακόμη και πρώην στρατιώτες του Ζαϊρ!

Λόρεντ Ντεζίρε Καλίμπα, ηγετικό στέλεχος της "Συμμαχίας Δημοκρατικών Δυνάμεων"

Οι πληροφορίες που δημοσιεύονται σχετικά με την πραγματική ταυτότητα αυτής της ανταρτικής οργάνωσης δεν είναι πολλές. Ωστόσο, από δηλώσεις που έκανε πρόσφατα ο Λόρεντ Ντεζίρε Καλίμπα, ηγετικό στέλεχος της "Συμμαχίας Δημοκρατικών Δυνάμεων", προκύπτει ότι η οργάνωση αυτή είναι αποτέλεσμα μιας πλειάδας ομάδων, που δεν αποτελείται μόνον από Τούτσι - Μπαγιαμουλένγκε, αλλά και από στελέχη δημοκρατικών εξεγέρσεων της δεκαετίας του '60, ακόμη και από στρατιώτες που εγκατέλειψαν για διάφορους λόγους τις Ενοπλες Δυνάμεις του Ζαϊρ.

Ο 51χρονος Λόρεντ Ντεζίρε Καλίμπα (ανήκει στη φυλή Λούμπα της νοτιοανατολικής ζαϊρινής περιοχής Σάμπα), δήλωσε στο CNN ότι οι αντάρτες δεν είναι διόλου "της φυλής των Τούτσι", αλλά περιλαμβάνουν μία ευρεία συμμαχία οργανώσεων, εκ των οποίων ορισμένες σχηματίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960, οπότε η τότε Δημοκρατία του Κογκό κήρυξε την ανεξαρτησία της, προσπαθώντας να απαλλαγεί από τα δεινά της βελγικής αποικιοκρατίας.

"Δεν πρόκειται για εθνικιστική σύρραξη", διευκρίνισε ο Καλίμπα, προσθέτοντας ότι ο ίδιος είχε συμμετάσχει σε προηγούμενες εξεγέρσεις στο Ανατολικό Ζαϊρ, το 1964 και το 1968. Και οι δύο εξεγέρσεις κατεστάλησαν από τους ξένους μισθοφόρους και τα βελγικά στρατεύματα...

Ελλιπέστατα εκπαιδευμένος και εξοπλισμένος. Η κυβέρνηση χρωστάει μισθούς πολλών μηνών. Χιλιάδες από αυτούς αντιμετωπίζουν έντονο πρόβλημα επιβίωσης. Οι στρατιώτες υποσιτίζονται, ενώ είναι και μη δημοφιλείς στον περισσότερο πληθυσμό της χώρας, καθώς η πείνα και η ανέχεια τούς αναγκάζει να λεηλατούν συχνά τις περιουσίες και τα τρόφιμα των πολιτών...

Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι ο Μομπούτου Σέσε Σέκο, ηθελημένα, άφησε το στρατό σ' αυτή την οικτρή κατάσταση, για να παρουσιάζονται κάθε τόσο ταραχές και να αποφεύγει τις αντιδράσεις του λαού, που στη μεγάλη πλειοψηφία υποφέρει από τη φτώχεια και τις επιδημίες.

Φυλή που μετανάστευσε πριν 2.000 χρόνια από χώρες τις Δυτικής Αφρικής. Μιλούν τη διάλεκτο Μπαντούι και αποτελούν το 85% του πληθυσμού της Ρουάντα και του Μπουρούντι. Κύρια απασχόλησή τους η γεωργία. Μετά τη γενοκτονία στη Ρουάντα, εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς αναζήτησαν καταφύγιο στα προσφυγικά στρατόπεδα του Ανατολικού Ζαϊρ.

Αποτελούν τη μειοψηφία του πληθυσμού σε Μπουρούντι και Ρουάντα (περίπου 14%). Νομαδική φυλή κτηνοτρόφων πριν τετρακόσια χρόνια που είχε "αποκλειστικό" προνόμιο τα πλούσια βοσκοτόπια της Ρουάντα. Βασίλεψαν επί αιώνες σε βάρος της πλειοψηφίας της αγροτικής φυλής των Χούτου, με τους οποίους τους χωρίζουν διαφορές αιώνων. Ωστόσο, η έχθρα μεταξύ Χούτου και Τούτσι φούντωσε επί αποικιοκρατίας. Οι Βέλγοι αποικιοκράτες έδωσαν διοικητικά αξιώματα στη φυλή των Τούτσι σε βάρος της πλειοψηφίας του πληθυσμού, που αποτελούνταν από τη φυλή των Χούτου. Μετά τη γενοκτονία του 1994, η κυβέρνηση της Ρουάντα και του Μπουρούντι ελέγχεται από αξιωματούχους της φυλής Τούτσι.

Κατηγορείται ότι εκπαίδευσε στρατιωτικά τους αντάρτες Μπαγιαμουλένγκε. Ο Ρουαντέζος αντιπρόεδρος και υπουργός Αμυνας, Φιρμίν Καγκάμε, παραδέχτηκε, στις αρχές Νοέμβρη, ότι έστειλε έναν "ικανό αριθμό στρατιωτών του" στο Ζαϊρ "ως αντίποινα για τις επιθέσεις Ζαϊρινών στρατιωτών στις μεθοριακές περιοχές της χώρας του". Μετά από αυτές τις δηλώσεις και μαρτυρίες προσφύγων, η εμπλοκή του ρουαντέζικου στρατού στις δραματικές εξελίξεις του Ανατολικού Ζαϊρ θεωρείται δεδομένη.

Υπολογίζεται ότι ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο. Χιλιάδες απ' αυτούς έχουν χάσει κάθε επαφή με τα προσφυγικά στρατόπεδα του ΟΗΕ και των οργανώσεων αρωγής, καθώς περιπλανώνται στα δάση αναζητώντας καταφύγιο. Ο αριθμός των προσφύγων, που έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν στη διάρκεια των σφοδρών συγκρούσεων, είναι άγνωστος. Η διεθνής οργάνωση "Γιατροί Χωρίς Σύνορα" εκτιμά ότι έχουν χάσει τη ζωή τους από τα πυρά του πολέμου, από την πείνα, τις κακουχίες, ακόμη και από αφυδάτωση, πάνω από 14.000 πρόσφυγες! Προέβλεψε, επίσης, ότι κάθε 24ωρο που περνά χάνουν τη ζωή τους περίπου 1.200 άτομα. Ο εκπρόσωπος Τύπου της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, Πάνος Μουμτζής, μιλώντας στο "Ριζοσπάστη", εκτίμησε ως ορατό τον κίνδυνο γενίκευσης των συγκρούσεων και της δραματικής αύξησης του αριθμού των θυμάτων, εξαιτίας της εκδήλωσης επιδημιών(χολέρα κλπ.). Στις 11 του Νοέμβρη, μετά από έντονες διεθνείς και εσωτερικές πιέσεις ο Ζαϊρινός πρωθυπουργός, Κένγκο Ουαντόντο, συμφώνησε στην επανέναρξη ανθρωπιστικών αποστολών. Νωρίτερα, ο Λόρεντ Καμπίλα, της "Συμμαχίας Δημοκρατικών Δυνάμεων", ανακοίνωσε στις ανθρωπιστικές οργανώσεις ότι μπορούν να επαναλάβουν τις αποστολές αρωγής, υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουν προμηθευτεί ειδικές άδειες από τα αρχηγεία των ανταρτών...

Βόρεια επαρχία Κίβου: Εκτιμάται ότι έχουν βρει, όπως όπως, καταφύγιο περισσότεροι από 715.000 πρόσφυγες της φυλής των Χούτου από τη Ρουάντα. Από το στρατόπεδο Μουγκούνγκα, που θεωρείται το μεγαλύτερο στον κόσμο με 400.000 ψυχές, άρχισαν από προχτές να φεύγουν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες με κατεύθυνση τη Ρουάντα.

Στη Νότια Επαρχία Κίβου υπάρχουν πάνω από 500.000 Χούτου πρόσφυγες από τη Ρουάντα και χωρικοί του Ζαϊρ, που έχασαν τα σπίτια τους εξαιτίας των τελευταίων συγκρούσεων. Στα στρατόπεδα της Ουβίρα και του Μπουκάβου, πολλοί από τους πρόσφυγες φεύγουν κατά κύματα, αναζητώντας φοβισμένοι καταφύγιο στη Ρουάντα και την Ουγκάντα.

Στο όνομα του ανθρωπισμού και των προσφύγων, η κυβέρνηση του Γάλλου Προέδρου Ζακ Σιράκ αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, με ουσιαστικό σκοπό να αποκαταστήσει τον οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό έλεγχο που ασκεί στις γαλλόφωνες χώρες των "Μεγάλων Λιμνών". Δεν είναι, επομένως, ανεξήγητο που ήταν η πρώτη χώρα της Δύσης, η οποία τάχθηκε εξαρχής υπέρ της πραγματοποίησης στρατιωτικής επέμβασης στο Ανατολικό Ζαϊρ. Οι πωλήσεις όπλων και πολεμικού υλικού στη Ρουάντα, και λιγότερο στο Μπουρούντι και στις αντικυβερνητικές οργανώσεις του Ανατολικού Ζαϊρ, εκτιμώνται σε εκατομμύρια γαλλικά φράγκα! Περιττό να αναφερθούν τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που υπάρχουν στις περιοχές των συγκρούσεων! Το Ζαϊρ (ιδιαίτερα οι περιοχές Κασάι και Σάμπα), έχει το 74% των παγκόσμιων αποθεμάτων διαμαντιών, κατάλληλων για βιομηχανική χρήση, το 28% των γνωστών αποθεμάτων κοβαλτίου (που χρησιμοποιείται στη μεταλλουργική, διαστημική και πυρηνική βιομηχανία), τεράστια αποθέματα χαλκού, που είναι το κύριο εξαγωγικό προϊόν της χώρας και άλλα μεταλλεύματα τεράστιας οικονομικής και στρατηγικής σημασίας (χρυσός, πετρέλαιο, ουράνιο).

Σύμφωνα με πρόσφατες καταγγελίες του Πιερ Σαν, γενικού γραμματέα της Διεθνούς Αμνηστίας, οι κεντροαφρικανικές χώρες των "Μεγάλων Λιμνών" είναι γεμάτες με όπλα, προερχόμενα από χώρες όπως το Βέλγιο, η Κίνα, η Χιλή, η Αίγυπτος, η Γαλλία, η Γερμανία, το Ισραήλ, η Ρωσία, η Ρουμανία, η Νότια Αφρική, οι ΗΠΑ και η Ομοσπονδία της Ν. Γιουγκοσλαβίας!

Παρά την αλησμόνητη τραγωδία της γενοκτονίας του '94 στη Ρουάντα, οι δραματικές εξελίξεις στο ανατολικό Ζαϊρ και η ανθρώπινη "βόμβα" των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, δεν οδήγησαν στην άμεση αντίδραση της διεθνούς κοινότητας. Οχι γιατί απουσίαζαν τα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα, αλλά επειδή οι μνήμες από την πανωλεθρία των πολυεθνικών (ιδιαίτερα των αμερικανικών) στρατευμάτων σε ανάλογες στρατιωτικές επεμβάσεις με τάχα "ανθρωπιστικό" πρόσωπο, (όπως σ' αυτή της Σομαλίας το '92), γέμιζαν τις μεγάλες δυνάμεις με δισταγμούς.

Γι' αυτό και χρειάστηκε να περάσει ένας μήνας αιματηρών συγκρούσεων ώσπου να εγκρίνει, προχτές, το Συμβούλιο Ασφαλείας την έναρξη μίας νέας αμφίβολης στρατιωτικής επιχείρησης.

Σ' αυτό το διάστημα, ξεκαθάρισε η κατάσταση στα μέτωπα του πολέμου, οι αντάρτες κατέλαβαν στρατηγικές ζαϊρινές πόλεις. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες πέθαναν από πείνα, αφυδάτωση, κακουχίες και σφαίρες. Οταν, τέλος, εξανεμίστηκαν οι ελπίδες των προσφύγων, άρχισαν να επιστρέφουν στις πατρίδες τους.

Παρά το γεγονός ότι οι αρχικές πρωτοβουλίες περί ξένης στρατιωτικής επέμβασης στο ανατολικό Ζαϊρ ήταν γαλλικές, το Παρίσι περιορίστηκε σε ρόλο "βοηθητικό". Οι προτάσεις του Προέδρου Σιράκ για άμεση επέμβαση στο όνομα της αποτροπής μιας νέας ανθρωπιστικής καταστροφής, αντιμετωπίστηκαν από τους Δυτικούς συμμάχους με επιφυλακτικότητα. Το ίδιο συνέβη και με τις αρκετές κεντροαφρικανικές χώρες. Βασική αιτία; Ο ανέντιμος πρότερος βίος του Παρισιού και η έμμεση ή άμεση εμπλοκή του σε σκοτεινές περιόδους προ και μετά αποικιοκρατίας στη Μαύρη Ηπειρο!

Το φίδι από την τρύπα αποφάσισε να βγάλει ο Καναδάς, που ανέλαβε την ηγεσία της δύναμης των 10.000 με 12.000 στρατιωτών από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, τη Βραζιλία, τη Ν. Αφρική και άλλες αφρικανικές χώρες.Διοικητής των δυνάμεων αυτών, που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θα αναλάβουν "δράση" μέσα στη βδομάδα, θα είναι ο Καναδός αντιστράτηγος, Μορίς Μπαρίλ. Λέγεται ότι οι πολυεθνικές δυνάμεις θα ρίξουν πυρ μόνον για αυτοάμυνα και ότι θα αποφύγουν κάθε εμπλοκή ώστε να μην υπάρξει ανατροπή των "στρατιωτικών ισορροπιών". Αυτό είχε λεχθεί και στο παρελθόν (Σομαλία '92) αλλά τα έκτροπα δεν έλειψαν.

Μετά τη μεταστροφή του γιγάντιου κύματος προσφύγων από το Ζαϊρ προς τη Ρουάντα, η τελευταία ανανέωσε τις αρχικές αντιδράσεις της, υποστηρίζοντας ότι η επέμβαση είναι άκαιρη καθώς αρχικά είχε προταθεί για να "αποτραπεί μία ανθρωπιστική καταστροφή στο ανατολικό Ζαϊρ"!

Η κυβέρνηση του διεφθαρμένου, πάμπλουτου Ζαϊρινού δικτάτορα, Μομπούτου Σεσεσέκο, περιορίστηκε στο ρόλο του "υποτακτικού". Η μόνη ένσταση της κυβέρνησής του, αφορούσε το εάν θα μπορούσε να είχε την τελευταία λέξη για τις χώρες που θα συμμετάσχουν στην επέμβαση. Κατά τα λοιπά, δεν είχε λόγο να αρνηθεί την παρουσία των ξένων στρατιωτών στο έδαφός του, καθώς η δικτατορία του Σεσεσέκο ήλπιζε πως οι πολυεθνικές δυνάμεις θα μπορούσαν να βάλουν και "ένα χεράκι" - έστω και στα μουλωχτά - σε βάρος των ανταρτών Μπανγιαμουλένγκε και της Συμμαχίας των Δημοκρατικών Δυνάμεων για την Απελευθέρωση του Κονγκό - Ζαϊρ.

Ούτως ή άλλως, οι τρέχουσες εξελίξεις εξακολουθούν να απειλούν με γενική ανάφλεξη όλη την περιοχή. Είτε με προσωρινή εκεχειρία, είτε με ξένη στρατιωτική επέμβαση, δε θα οδηγηθούμε σε επιτυχή εξουδετέρωση της "βραδυφλεγούς βόμβας των συρράξεων" που είναι τοποθετημένη στην καρδιά της κεντρικής Αφρικής από την εποχή της αποικιοκρατίας. Η ανάγκη για την πραγματοποίηση μιας ευρύτατης αφρικανικής περιφερειακής διάσκεψης, η οποία θα βάλει επί τάπητος όλα τα κρίσιμα ζητήματα, είναι επιτακτική. Μόνον που οι προϋποθέσεις είναι ανύπαρκτες.

Η Ρουάντα, στην οποία κυριαρχεί η φυλή των Χούτου με 8.000.000 άτομα ενώ η φυλή των Τούτσι είναι μειοψηφία, και το γειτονικό της Ζαϊρ, με περίπου 44.000.000 πληθυσμό, ήταν και οι δυο βελγικές αποικίες.

Το 1879 - 84: Ο Χένρι Στάνλεϊ, ενεργώντας για λογαριασμό του Βέλγου βασιλιά, Λεοπόλδου ΙΙ, εξερευνά το Ζαϊρ. Το 1885 ο Λεοπόλδος ΙΙ ανακηρύσσει το Κογκό "ελεύθερο" κράτος και το 1908 το Κογκό μετονομάζεται Βελγικό Κογκό.

Η Ρουάντα, ήταν γερμανική αποικία από το 1884 μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.Και μετά, το 1919,έγινε βελγική αποικία.

1960: Μετά από 75 χρόνια βελγικής κατοχής, το Κογκό ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος στις 30 του Ιούνη. Μία βδομάδα μετά, βελγικά στρατεύματα παρεμβαίνουν για να προστατεύσουν Βέλγους πολίτες...

1962: Η Ρουάντα κηρύσσει την ανεξαρτησία της.

1963: Εξόριστοι Τούτσι επιχειρούν στρατιωτικά την επιστροφή τους στη Ρουάντα αλλά απωθούνται.

1971 - 73: Ο Μομπούτου Σέσε Σέκο αρχίζει τη λεγόμενη εκστρατεία "αφρικανοποιήσης" της χώρας στο όνομα της "αφρικανικής αυθεντικότητας". Η χώρα και ο περίφημος ποταμός Κογκό ξαναπαίρνουν το παλιό τους αφρικανικό όνομα Ζαϊρ.

Το 1973,ο στρατηγός Γιουβενάλ Χαμπγιαριμάνα ανατρέπει τον Ρουαντέζο εκλεγμένο πρόεδρο Γκρεγκουάρ Καγιμπάντα, ο οποίος ήταν υπέρ της εξεύρεσης τρόπων για την αρμονική συμβίωση των Χούτου και των Τούτσι.

Το 1982,η Ουγκάντα και το Ζαϊρ πιέζουν τη Ρουάντα να επιτρέψει στους Τούτσι πρόσφυγες να επιστρέψουν στη χώρα τους, αλλά ο Χαμπγιαριμάνα, υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει χώρος για αυτούς.

Το 1990,το "Πατριωτικό Μέτωπο", που συγκροτήθηκε από εξόριστους Τούτσι (που αναγκάστηκαν να ζητήσουν καταφύγιο στη γειτονική Ουγκάντα μετά τις μαζικές σφαγές του '63), έκανε επίθεση στη Ρουάντα. Η Γαλλία ανταποκρίθηκε στις εκκλήσεις του δικτάτορα Χαμπγιαριμάνα και έστειλε αλεξιπτωτιστές (επιχείρηση Νορουά) για να σταματήσουν την επέλαση του "Πατριωτικού Μετώπου" (FRP). Λέγεται ότι τότε, πολλοί Γάλλοι στρατιωτικοί έμειναν στη Ρουάντα έως το Δεκέμβρη του 1993 και εκπαίδευσαν τους κατοπινούς δράστες του μακελειού του 1994! Στο μεταξύ, το Παρίσι στέλνει στις Ενοπλες Δυνάμεις της Ρουάντας (FAR) στρατιωτικό υλικό αξίας 20 εκατ. γαλλικών φράγκων.

Το 1991 ο Ρουαντέζος "Πρόεδρος" Χαμπγιαριμάνα δέχεται διεθνείς πιέσεις για να συνάψει ειρήνη με τους αντάρτες και να ανοίξει την κυβέρνησή του σε κόμματα της αντιπολίτευσης.

Το 1992,υπό το βάρος συγκρούσεων και ατυχών διαπραγματεύσεων, ο Ρουαντέζος στρατηγός Χαμπγιαριμάνα δίνει κυβερνητικές θέσεις σε κόμματα της αντιπολίτευσης και τρεις μήνες αργότερα (τον Ιούλη) αρχίζει συνομιλίες με τους αντάρτες. Τον Αύγουστο του 1993,και οι δύο πλευρές συμφωνούν σε κυβέρνηση συνασπισμού που θα περιλαμβάνει Τούτσι και Χούτου και θα έχει ενοποιημένο στρατό (συμφωνίες της Αρούσα). Το ίδιο διάστημα, Τούτσι συγκρούονται με στρατιώτες του ανατολικού Ζαϊρ για δικαιώματα γης, όπου σκοτώνονται πάνω από 10.000 άνθρωποι.

Την άνοιξη του 1994,ο Ρουαντέζος "Πρόεδρος" Χαμπγιαριμάνα μαζί με τον Μπουρουντιανό ομόλογό του πεθαίνουν σε "μυστηριώδες" αεροπορικό δυστύχημα. Οι Χούτου κατηγορούν τους Τούτσι για συνωμοσία και αρχίζει ο όλεθρος των ασταμάτητων σφαγών. Στις 6 του Απρίλη αρχίζει στη Ρουάντα η γενοκτονία από τις κυβερνητικές δυνάμεις και εθνοφύλακες της φυλής Χούτου, που κατάφεραν μέσα σε λίγα 24ωρα να εξοντώσουν περίπου 500.000 συμπολίτες τους, Τούτσι αλλά και μετριοπαθείς Χούτου. Ο Ρουαντέζος ανταρτικός στρατός (αποτελούμενος κυρίως από μέλη της φυλής Τούτσι) κάνει νέα εξέγερση, κατακτά τη χώρα και την εξουσία, εξαναγκάζοντας σε φυγή 1.000.000 Χούτου πρόσφυγες στα σύνορα με το Ζαϊρ. Χιλιάδες απ' αυτούς πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες.

23 Ιούνη 1994,η Γαλλία επεμβαίνει στρατιωτικά στη Ρουάντα μέσω της περίφημης επιχείρησης ΤΥΡΚΟΥΑΖ,με τις ευλογίες των Ηνωμένων Εθνών! Σύμφωνα με ξένους παρατηρητές και δημοσιογράφους, οι εγκέφαλοι της γενοκτονίας, διαπιστώνοντας ότι το "Πατριωτικό Μέτωπο" προωθείται δυναμικά στη Ρουάντα, αποφάσισαν και προέτρεψαν τον πληθυσμό να μετακινηθεί στις γύρω περιοχές (ανατολικό Ζαϊρ). Τότε, οι Γάλλοι "δημιούργησαν" τους λεγόμενους "Ανθρωπιστικούς Διαδρόμους", δίνοντας τη χρυσή ευκαιρία σε αρκετούς από τους υπεύθυνους των μεγάλων σφαγών να δραπετεύσουν στο ανατολικό Ζαϊρ!

Το 1995 εξόριστοι Χούτου που έχουν τις παραστρατιωτικές τους βάσεις σε προσφυγικά στρατόπεδα του Ζαϊρ ενώνονται με Ζαϊρινούς στρατιώτες και επιτίθενται στους Τούτσι "Μπανγιαμουλένγκε" που ζουν στην περιοχή αυτή τα τελευταία 200 χρόνια. Η κυβέρνηση του Ζαϊρ διατάζει τους Τούτσι να φύγουν μέχρι το τέλος του χρόνου.

Τον Απρίλη του 1995 το στρατόπεδο Κιμπέχο της Ρουάντας μετατρέπεται σε εκατόμβη. Χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά της φυλής των Χούτου έχασαν τη ζωή τους από τα πυρά των στρατιωτών του "Πατριωτικού Στρατού της Ρουάντα". Οι νεκροί ξεπερνούν τις 8.000.

Το Σεπτέμβρη του 1996 ο κυβερνήτης της ζαϊρινής επαρχίας του Κίβου ανακοινώνει τελεσίγραφα στους "ξένους", όπως τους αποκαλεί, Μπανγιαμουλένγκε ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα το συντομότερο δυνατόν. Οι Μπανγιαμουλένγκε αντιδρούν και τον Οκτώβρη του 1996 ανταποδίδουν τις επιθέσεις σε προσφυγικά στρατόπεδα του ανατολικού Ζαϊρ. Στις αρχές του Νοέμβρη ο Λόρεντ Καλίμπα, ηγετικό στέλεχος της "Συμμαχίας Δημοκρατικών Δυνάμεων", διαψεύδει ότι οι συγκρούσεις με τον ζαϊρινό στρατό είναι "εθνικιστικές", υποστηρίζοντας ότι "δίνεται μάχη για την ανατροπή του Ζαϊρινού δικτάτορα Μομπούτου Σέσε Σέκο". Οι αντάρτες οδηγούν το ζαϊρινό στρατό έξω από πόλεις κλειδιά (Γκόμα, Μπουκάβου, Κίβου) και εκατοντάδες χιλιάδες Χούτου πρόσφυγες από τη Ρουάντα αναζητούν ασφαλές καταφύγιο.

Ενώ πυκνώνουν τα "σενάρια" για ξένη στρατιωτική εισβολή στο Ζαϊρ, στις 12 του Νοέμβρη ο ΓΓ του ΟΗΕ ανακοινώνει ότι ο Καναδάς είναι έτοιμος να ηγηθεί μιας "πολυεθνικής δύναμης" στην οποία θα συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, στρατιώτες από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία. Οι ΗΠΑ φέρονται να έχουν την επιμελητειακή υποστήριξη μιας τέτοιας επιχείρησης...

Αγνοώντας την απειλή της ράβδου, οι μικροί πρόσφυγες αδημονούν να πάρουν λίγα από τα τρόφιμα των ανθρωπιστικών οργανώσεων

Οι τελευταίες μάχες στην Γκόμα ανάγκασαν αυτή τη γυναίκα να γίνει πρόσφυγας στην πατρίδα της

η Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ