Η Ρουάντα, στην οποία κυριαρχεί η φυλή των Χούτου με 8.000.000 άτομα ενώ η φυλή των Τούτσι είναι μειοψηφία, και το γειτονικό της Ζαϊρ, με περίπου 44.000.000 πληθυσμό, ήταν και οι δυο βελγικές αποικίες.

Το 1879 - 84: Ο Χένρι Στάνλεϊ, ενεργώντας για λογαριασμό του Βέλγου βασιλιά, Λεοπόλδου ΙΙ, εξερευνά το Ζαϊρ. Το 1885 ο Λεοπόλδος ΙΙ ανακηρύσσει το Κογκό "ελεύθερο" κράτος και το 1908 το Κογκό μετονομάζεται Βελγικό Κογκό.

Η Ρουάντα, ήταν γερμανική αποικία από το 1884 μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.Και μετά, το 1919,έγινε βελγική αποικία.

1960: Μετά από 75 χρόνια βελγικής κατοχής, το Κογκό ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος στις 30 του Ιούνη. Μία βδομάδα μετά, βελγικά στρατεύματα παρεμβαίνουν για να προστατεύσουν Βέλγους πολίτες...

1962: Η Ρουάντα κηρύσσει την ανεξαρτησία της.

1963: Εξόριστοι Τούτσι επιχειρούν στρατιωτικά την επιστροφή τους στη Ρουάντα αλλά απωθούνται.

1971 - 73: Ο Μομπούτου Σέσε Σέκο αρχίζει τη λεγόμενη εκστρατεία "αφρικανοποιήσης" της χώρας στο όνομα της "αφρικανικής αυθεντικότητας". Η χώρα και ο περίφημος ποταμός Κογκό ξαναπαίρνουν το παλιό τους αφρικανικό όνομα Ζαϊρ.

Το 1973,ο στρατηγός Γιουβενάλ Χαμπγιαριμάνα ανατρέπει τον Ρουαντέζο εκλεγμένο πρόεδρο Γκρεγκουάρ Καγιμπάντα, ο οποίος ήταν υπέρ της εξεύρεσης τρόπων για την αρμονική συμβίωση των Χούτου και των Τούτσι.

Το 1982,η Ουγκάντα και το Ζαϊρ πιέζουν τη Ρουάντα να επιτρέψει στους Τούτσι πρόσφυγες να επιστρέψουν στη χώρα τους, αλλά ο Χαμπγιαριμάνα, υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει χώρος για αυτούς.

Το 1990,το "Πατριωτικό Μέτωπο", που συγκροτήθηκε από εξόριστους Τούτσι (που αναγκάστηκαν να ζητήσουν καταφύγιο στη γειτονική Ουγκάντα μετά τις μαζικές σφαγές του '63), έκανε επίθεση στη Ρουάντα. Η Γαλλία ανταποκρίθηκε στις εκκλήσεις του δικτάτορα Χαμπγιαριμάνα και έστειλε αλεξιπτωτιστές (επιχείρηση Νορουά) για να σταματήσουν την επέλαση του "Πατριωτικού Μετώπου" (FRP). Λέγεται ότι τότε, πολλοί Γάλλοι στρατιωτικοί έμειναν στη Ρουάντα έως το Δεκέμβρη του 1993 και εκπαίδευσαν τους κατοπινούς δράστες του μακελειού του 1994! Στο μεταξύ, το Παρίσι στέλνει στις Ενοπλες Δυνάμεις της Ρουάντας (FAR) στρατιωτικό υλικό αξίας 20 εκατ. γαλλικών φράγκων.

Το 1991 ο Ρουαντέζος "Πρόεδρος" Χαμπγιαριμάνα δέχεται διεθνείς πιέσεις για να συνάψει ειρήνη με τους αντάρτες και να ανοίξει την κυβέρνησή του σε κόμματα της αντιπολίτευσης.

Το 1992,υπό το βάρος συγκρούσεων και ατυχών διαπραγματεύσεων, ο Ρουαντέζος στρατηγός Χαμπγιαριμάνα δίνει κυβερνητικές θέσεις σε κόμματα της αντιπολίτευσης και τρεις μήνες αργότερα (τον Ιούλη) αρχίζει συνομιλίες με τους αντάρτες. Τον Αύγουστο του 1993,και οι δύο πλευρές συμφωνούν σε κυβέρνηση συνασπισμού που θα περιλαμβάνει Τούτσι και Χούτου και θα έχει ενοποιημένο στρατό (συμφωνίες της Αρούσα). Το ίδιο διάστημα, Τούτσι συγκρούονται με στρατιώτες του ανατολικού Ζαϊρ για δικαιώματα γης, όπου σκοτώνονται πάνω από 10.000 άνθρωποι.

Την άνοιξη του 1994,ο Ρουαντέζος "Πρόεδρος" Χαμπγιαριμάνα μαζί με τον Μπουρουντιανό ομόλογό του πεθαίνουν σε "μυστηριώδες" αεροπορικό δυστύχημα. Οι Χούτου κατηγορούν τους Τούτσι για συνωμοσία και αρχίζει ο όλεθρος των ασταμάτητων σφαγών. Στις 6 του Απρίλη αρχίζει στη Ρουάντα η γενοκτονία από τις κυβερνητικές δυνάμεις και εθνοφύλακες της φυλής Χούτου, που κατάφεραν μέσα σε λίγα 24ωρα να εξοντώσουν περίπου 500.000 συμπολίτες τους, Τούτσι αλλά και μετριοπαθείς Χούτου. Ο Ρουαντέζος ανταρτικός στρατός (αποτελούμενος κυρίως από μέλη της φυλής Τούτσι) κάνει νέα εξέγερση, κατακτά τη χώρα και την εξουσία, εξαναγκάζοντας σε φυγή 1.000.000 Χούτου πρόσφυγες στα σύνορα με το Ζαϊρ. Χιλιάδες απ' αυτούς πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες.

23 Ιούνη 1994,η Γαλλία επεμβαίνει στρατιωτικά στη Ρουάντα μέσω της περίφημης επιχείρησης ΤΥΡΚΟΥΑΖ,με τις ευλογίες των Ηνωμένων Εθνών! Σύμφωνα με ξένους παρατηρητές και δημοσιογράφους, οι εγκέφαλοι της γενοκτονίας, διαπιστώνοντας ότι το "Πατριωτικό Μέτωπο" προωθείται δυναμικά στη Ρουάντα, αποφάσισαν και προέτρεψαν τον πληθυσμό να μετακινηθεί στις γύρω περιοχές (ανατολικό Ζαϊρ). Τότε, οι Γάλλοι "δημιούργησαν" τους λεγόμενους "Ανθρωπιστικούς Διαδρόμους", δίνοντας τη χρυσή ευκαιρία σε αρκετούς από τους υπεύθυνους των μεγάλων σφαγών να δραπετεύσουν στο ανατολικό Ζαϊρ!

Το 1995 εξόριστοι Χούτου που έχουν τις παραστρατιωτικές τους βάσεις σε προσφυγικά στρατόπεδα του Ζαϊρ ενώνονται με Ζαϊρινούς στρατιώτες και επιτίθενται στους Τούτσι "Μπανγιαμουλένγκε" που ζουν στην περιοχή αυτή τα τελευταία 200 χρόνια. Η κυβέρνηση του Ζαϊρ διατάζει τους Τούτσι να φύγουν μέχρι το τέλος του χρόνου.

Τον Απρίλη του 1995 το στρατόπεδο Κιμπέχο της Ρουάντας μετατρέπεται σε εκατόμβη. Χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά της φυλής των Χούτου έχασαν τη ζωή τους από τα πυρά των στρατιωτών του "Πατριωτικού Στρατού της Ρουάντα". Οι νεκροί ξεπερνούν τις 8.000.

Το Σεπτέμβρη του 1996 ο κυβερνήτης της ζαϊρινής επαρχίας του Κίβου ανακοινώνει τελεσίγραφα στους "ξένους", όπως τους αποκαλεί, Μπανγιαμουλένγκε ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα το συντομότερο δυνατόν. Οι Μπανγιαμουλένγκε αντιδρούν και τον Οκτώβρη του 1996 ανταποδίδουν τις επιθέσεις σε προσφυγικά στρατόπεδα του ανατολικού Ζαϊρ. Στις αρχές του Νοέμβρη ο Λόρεντ Καλίμπα, ηγετικό στέλεχος της "Συμμαχίας Δημοκρατικών Δυνάμεων", διαψεύδει ότι οι συγκρούσεις με τον ζαϊρινό στρατό είναι "εθνικιστικές", υποστηρίζοντας ότι "δίνεται μάχη για την ανατροπή του Ζαϊρινού δικτάτορα Μομπούτου Σέσε Σέκο". Οι αντάρτες οδηγούν το ζαϊρινό στρατό έξω από πόλεις κλειδιά (Γκόμα, Μπουκάβου, Κίβου) και εκατοντάδες χιλιάδες Χούτου πρόσφυγες από τη Ρουάντα αναζητούν ασφαλές καταφύγιο.

Ενώ πυκνώνουν τα "σενάρια" για ξένη στρατιωτική εισβολή στο Ζαϊρ, στις 12 του Νοέμβρη ο ΓΓ του ΟΗΕ ανακοινώνει ότι ο Καναδάς είναι έτοιμος να ηγηθεί μιας "πολυεθνικής δύναμης" στην οποία θα συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, στρατιώτες από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία. Οι ΗΠΑ φέρονται να έχουν την επιμελητειακή υποστήριξη μιας τέτοιας επιχείρησης...