Παρά την αλησμόνητη τραγωδία της γενοκτονίας του '94 στη Ρουάντα, οι δραματικές εξελίξεις στο ανατολικό Ζαϊρ και η ανθρώπινη "βόμβα" των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, δεν οδήγησαν στην άμεση αντίδραση της διεθνούς κοινότητας. Οχι γιατί απουσίαζαν τα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα, αλλά επειδή οι μνήμες από την πανωλεθρία των πολυεθνικών (ιδιαίτερα των αμερικανικών) στρατευμάτων σε ανάλογες στρατιωτικές επεμβάσεις με τάχα "ανθρωπιστικό" πρόσωπο, (όπως σ' αυτή της Σομαλίας το '92), γέμιζαν τις μεγάλες δυνάμεις με δισταγμούς.

Γι' αυτό και χρειάστηκε να περάσει ένας μήνας αιματηρών συγκρούσεων ώσπου να εγκρίνει, προχτές, το Συμβούλιο Ασφαλείας την έναρξη μίας νέας αμφίβολης στρατιωτικής επιχείρησης.

Σ' αυτό το διάστημα, ξεκαθάρισε η κατάσταση στα μέτωπα του πολέμου, οι αντάρτες κατέλαβαν στρατηγικές ζαϊρινές πόλεις. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες πέθαναν από πείνα, αφυδάτωση, κακουχίες και σφαίρες. Οταν, τέλος, εξανεμίστηκαν οι ελπίδες των προσφύγων, άρχισαν να επιστρέφουν στις πατρίδες τους.

Παρά το γεγονός ότι οι αρχικές πρωτοβουλίες περί ξένης στρατιωτικής επέμβασης στο ανατολικό Ζαϊρ ήταν γαλλικές, το Παρίσι περιορίστηκε σε ρόλο "βοηθητικό". Οι προτάσεις του Προέδρου Σιράκ για άμεση επέμβαση στο όνομα της αποτροπής μιας νέας ανθρωπιστικής καταστροφής, αντιμετωπίστηκαν από τους Δυτικούς συμμάχους με επιφυλακτικότητα. Το ίδιο συνέβη και με τις αρκετές κεντροαφρικανικές χώρες. Βασική αιτία; Ο ανέντιμος πρότερος βίος του Παρισιού και η έμμεση ή άμεση εμπλοκή του σε σκοτεινές περιόδους προ και μετά αποικιοκρατίας στη Μαύρη Ηπειρο!

Το φίδι από την τρύπα αποφάσισε να βγάλει ο Καναδάς, που ανέλαβε την ηγεσία της δύναμης των 10.000 με 12.000 στρατιωτών από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, τη Βραζιλία, τη Ν. Αφρική και άλλες αφρικανικές χώρες.Διοικητής των δυνάμεων αυτών, που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θα αναλάβουν "δράση" μέσα στη βδομάδα, θα είναι ο Καναδός αντιστράτηγος, Μορίς Μπαρίλ. Λέγεται ότι οι πολυεθνικές δυνάμεις θα ρίξουν πυρ μόνον για αυτοάμυνα και ότι θα αποφύγουν κάθε εμπλοκή ώστε να μην υπάρξει ανατροπή των "στρατιωτικών ισορροπιών". Αυτό είχε λεχθεί και στο παρελθόν (Σομαλία '92) αλλά τα έκτροπα δεν έλειψαν.

Μετά τη μεταστροφή του γιγάντιου κύματος προσφύγων από το Ζαϊρ προς τη Ρουάντα, η τελευταία ανανέωσε τις αρχικές αντιδράσεις της, υποστηρίζοντας ότι η επέμβαση είναι άκαιρη καθώς αρχικά είχε προταθεί για να "αποτραπεί μία ανθρωπιστική καταστροφή στο ανατολικό Ζαϊρ"!

Η κυβέρνηση του διεφθαρμένου, πάμπλουτου Ζαϊρινού δικτάτορα, Μομπούτου Σεσεσέκο, περιορίστηκε στο ρόλο του "υποτακτικού". Η μόνη ένσταση της κυβέρνησής του, αφορούσε το εάν θα μπορούσε να είχε την τελευταία λέξη για τις χώρες που θα συμμετάσχουν στην επέμβαση. Κατά τα λοιπά, δεν είχε λόγο να αρνηθεί την παρουσία των ξένων στρατιωτών στο έδαφός του, καθώς η δικτατορία του Σεσεσέκο ήλπιζε πως οι πολυεθνικές δυνάμεις θα μπορούσαν να βάλουν και "ένα χεράκι" - έστω και στα μουλωχτά - σε βάρος των ανταρτών Μπανγιαμουλένγκε και της Συμμαχίας των Δημοκρατικών Δυνάμεων για την Απελευθέρωση του Κονγκό - Ζαϊρ.

Ούτως ή άλλως, οι τρέχουσες εξελίξεις εξακολουθούν να απειλούν με γενική ανάφλεξη όλη την περιοχή. Είτε με προσωρινή εκεχειρία, είτε με ξένη στρατιωτική επέμβαση, δε θα οδηγηθούμε σε επιτυχή εξουδετέρωση της "βραδυφλεγούς βόμβας των συρράξεων" που είναι τοποθετημένη στην καρδιά της κεντρικής Αφρικής από την εποχή της αποικιοκρατίας. Η ανάγκη για την πραγματοποίηση μιας ευρύτατης αφρικανικής περιφερειακής διάσκεψης, η οποία θα βάλει επί τάπητος όλα τα κρίσιμα ζητήματα, είναι επιτακτική. Μόνον που οι προϋποθέσεις είναι ανύπαρκτες.