Επαναλαμβάνοντας με κάθε ευκαιρία τις θέσεις του, στις σχετικές συνεδριάσεις της ΚΠΕ του, αλλά και με τις παρεμβάσεις του προέδρου του Ν. Κωσταντόπουλου και άλλων ηγετικών στελεχών του, ο ΣΥΝ ξεκαθάρισε πολύ γρήγορα πως είναι κόμμα "Ευρωπαϊστικό", που επιδιώκει την ένταξη στην ΟΝΕ. Με αυτόν τον άξονα, η ηγεσία του ΣΥΝ τοποθετήθηκε απέναντι στις αντιλαϊκές επιλογές της ΕΕ και στην αντεργατική - αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης - διαφοροποιούμενη, απλώς, στην κυβερνητική αντιδημοκρατική πρακτική και τις μεθοδεύσεις για το πέρασμα αυτής της πολιτικής σε βάρος των εργαζομένων.

Ετσι, στις ομιλίες του στις συνεδριάσεις της ΚΠΕ του ΣΥΝ, όπως π.χ. στις 11.7.98, ο Ν. Κωσταντόπουλος, αφού υπογραμμίζει ότι για το κόμμα του η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση και η ένταξη στην ΟΝΕ είναι εθνικός στόχος, τονίζει πως "η δική μας άποψη είναι ότι η κατοχύρωση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας απαιτεί την προώθηση ενός ευρύτατου σχεδίου αλλαγών και τομών, σε όλα τα επίπεδα και ότι ο στόχος της ΟΝΕ μπορεί να προωθηθεί αποτελεσματικά και, ταυτόχρονα, μπορεί να λειτουργήσει θετικά ως στοιχείο του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού σχεδίου". Στα πλαίσια αυτά η ηγεσία του ΣΥΝ κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι δυσφημεί την ΟΝΕ, γιατί παρουσιάζει τη δική της αντιλαϊκή πολιτική ως το μονόδρομο για την ένταξη της χώρας μας σ' αυτήν.

Ωστόσο, ο ΣΥΝ σε κάθε περίπτωση στήριξε αυτό το μονόδρομο, δίνοντας άλλοθι στην κυβέρνηση. Κι αυτό, στηρίζοντας ουσιαστικά την πολιτική των αναδιαρθρώσεων και των ιδιωτικοποιήσεων έχοντας ενστάσεις, απλώς, γιατί αυτές δε γίνονται στη βάση ενός συνολικού προγράμματος! Στήριξε τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις καθώς, στο όνομα του εξορθολογισμού τους, υποστήριξε τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου. Το ίδιο έγινε και με το νομοσχέδιο για τα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα, με το οποίο αφαιρούνται στοιχειώδη κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων και απαλλάσσονται οι εργοδότες από τις ελάχιστες υποχρεώσεις τους. Εβαλε πλάτη, επίσης, για να περάσει πιο εύκολα το νομοσχέδιο για την αντιδραστική, αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση, προτείνοντας την προσωρινή αναστολή του νόμου, είτε για τη μη εφαρμογή, απλώς, ορισμένων διατάξεών του, όταν το πανεκπαιδευτικό κίνημα αγωνίζεται για την ολοκληρωτική κατάργηση του νόμου.

Ενώ ουσιαστικά, άμεσα ή έμμεσα, στηρίζει όλες αυτές τις αντιλαϊκές επιλογές, ο ΣΥΝ περιορίζει την "προγραμματική" αντιπολίτευση στους τρόπους, τις αυταρχικές μεθόδους και διαδικασίες που αυτή επιβάλλεται: Με αυταρχισμό, αποσπασματικά και με αδιαφάνεια, και κυρίως, γιατί οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις διασπούν την κοινωνική συνοχή και δεν εξασφαλίζουν τη συναίνεση των εργαζομένων! Αντί άλλων, λοιπόν, ενεργώντας αποπροσανατολιστικά, η ηγεσία του ΣΥΝ προβάλλει πως, τάχα, μπορεί να υπάρξει διαφορετική πολιτική, που να οδηγήσει στην ένταξη στην ΟΝΕ με μέτρα, π.χ. κοινωνικής προστασίας όταν οι χαμηλές έτσι κι αλλιώς κοινωνικές δαπάνες για την ασφάλιση, την υγεία και την παιδεία περιορίζονται δραστικά και στη θέση τους προκρίνονται βοηθήματα τύπου ΕΚΑΣ για τους χαμηλοσυνταξιούχους και το κόστος υγείας και παιδείας μεταφέρεται στις πλάτες των εργαζομένων. Μέτρα κατά της ανεργίας, όπου προβάλλεται το σλόγκαν του 35ωρου, αδιαφορώντας πως, χωρίς διασφάλιση της πενθήμερης και 7ωρης καθημερινής απασχόλησης, αυτό γίνεται "φύλλο συκής" για να περάσει η κατάργηση του 8ωρου με μερική απασχόληση και διευθέτηση του χρόνου εργασίας υπέρ του κεφαλαίου. Δεν είναι καθόλου, λοιπόν, τυχαίο που ο ΣΥΝ, μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, συμμετείχε μέχρι τέλους στον περιβόητο κοινωνικό διάλογο - απάτη ρίχνοντας "στάχτη στα μάτια" και αποπροσανατολίζοντας τους εργαζόμενους. Δυσκολεύοντας, έτσι, την αγωνιστική αντιμετώπιση της αντιλαϊκής επέλασης στα δικαιώματά τους.

Η στάση συνολικά και η τακτική στήριξης, ουσιαστικά, της κυβερνητικής πολιτικής - ανεξάρτητα από τις αντιπολιτευτικές κορόνες - που ακολουθεί η ηγεσία του ΣΥΝ έρχεται σε αντίθεση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων και προκαλεί έντονες αντιδράσεις και στους οπαδούς του κόμματος αυτού. Στοχεύει στη συγκάλυψη της αντιλαϊκής πολιτικής της ΟΝΕ από τη μια, και ταυτόχρονα, στην προώθηση της "κεντροαριστερής" συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Εδώ εκδηλώνονται και οι αντιπαραθέσεις στα πλαίσια και των ίδιων των ηγετικών στελεχών του Κόμματος, με στόχο να αποφύγουν το πολιτικό κόστος της στήριξης της αντιλαϊκής - αντεργατικής και αντιαγροτικής - πολιτικής. Ωστόσο, η πολιτική αυτή συνεχίζεται και προωθείται μέσα από την καθημερινή πρακτική του ΣΥΝ. Αυτό, προβάλλει καθαρά - πέρα από τις γενικές πολιτικές θέσεις και την πολιτική της συνεργασιολογίας με το ΠΑΣΟΚ σε πολιτικό, κυβερνητικό επίπεδο - και μέσα από τη ΣΥΝνεργασία των στελεχών του ΣΥΝ στα μαζικά κινήματα με τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ, στις συμβιβασμένες και ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΕΣΑΣΕ όπου συναποφασίζουν και ΣΥΝκαλύπτουν την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΕΕ στο όνομα του κοινού στόχου της ένταξης στην ΟΝΕ.

Η Ευρωλαγνία και ευρωυποτέλεια του ΣΥΝ επιβεβαιώθηκαν μια ακόμα φορά με τη στάση απέναντι στη συνθήκη του Αμστερνταμ, που οδεύει προς επικύρωση στη Βουλή μέσα στις επόμενες βδομάδες.

Στην ειδική συνεδρίαση του Διαρκούς Συνεδρίου του ΣΥΝ που έγινε στις αρχές Απρίλη στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, τελικά, μέσα από συμβιβασμούς και παρασκηνιακές συμμαχίες οι σύνεδροι αποφάσισαν να ψηφίσουν ΠΑΡΩΝ στη συνθήκη του Αμστερνταμ στη Βουλή, μην τολμώντας να καταδικάσουν ανοιχτά την ιστορική συνέχεια της συνθήκης του Μάαστριχτ, παρ' όλο που τα τραγικά αποτελέσματα σε βάρος της χώρας και των εργαζομένων, όπως και όλων των λαών της Ευρώπης, από την υλοποίηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ είναι πλέον χειροπιαστά. Ταυτόχρονα, ο ΣΥΝ επαναβεβαίωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ότι παραμένει ένα "Ευρωπαϊστικό κόμμα" που θεωρεί "εθνικό στόχο" την ένταξη στην ΟΝΕ και αγωνίζεται για την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Φυσικά, με ό,τι πιο αρνητικό αυτή επιφέρει.

Αν και πολλά στελέχη του κόμματος υπογράμμισαν τη χειρότερη προοπτική που διαγράφεται με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ (μονιμοποίηση της μονόπλευρης λιτότητας με το σύμφωνο σταθερότητας, δύο ταχύτητες στην Κοινότητα κλπ.), άλλα ηγετικά στελέχη του την έκριναν θετική, επικαλούμενα... το ευχολόγιο για κοινωνική πολιτική και τη φραστική... αντιμετώπιση της ανεργίας κλπ. Την ίδια στιγμή, κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι δεν προσπαθεί όσο πρέπει για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ κι ότι τη... δυσφημεί με την πολιτική της! Ενώ, στον πολιτικό παραλογισμό τους, έφτασαν στο σημείο να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι, με την καταγγελία της αντιλαϊκής πολιτικής της ΟΝΕ, δίνει άλλοθι στην κυβερνητική πολιτική που υπηρετεί ακριβώς αυτήν την πολιτική...Πασιφανής σ' αυτό το κόμμα τη χρονιά που πέρασε έγινε επίσης η πολιτική του ευρωατλαντισμού. Μια πολιτική που έδωσε ουσιαστική στήριξη στην επεκτατική πολιτική των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια, στην κυβερνητική επιλογή για συμμετοχή στο πλιάτσικο των βόρειων γειτόνων μέχρι την Κασπία θάλασσα, μέσω της συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Ενώ, ουσιαστικά, αποδέχεται τη νέα Δομή του ΝΑΤΟ που θεσμοθετεί την αμερικάνικη επικυριαρχία στο Αιγαίο και προωθεί τα διαμελιστικά σχέδιά τους σε Αιγαίο - Κύπρο, προωθεί δυνάμεις ταχείας επέμβασης του ΝΑΤΟ για καθυπόταξη των λαών στο όνομα της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης Πραγμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κόμμα αυτό έχει πάψει από καιρό κάθε αναφορά εναντίον των ιμπεριαλιστικού οργανισμού του ΝΑΤΟ και της ένταξης και παραμονής της χώρας στον οργανισμό αυτό, ενώ πλειοδοτεί για τη στρατιωτικοποίηση της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης.

Κεντρικό ζήτημα στην πολιτική δραστηριότητα του ΣΥΝ όλο το 1998 αποτέλεσαν οι διεργασίες για τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές οι οποίες, από την αρχή, εντάχθηκαν στην προοπτική της κεντροαριστερής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.

Στη βάση, λοιπόν, των κοινών προγραμματικών θέσεων του... εκσυγχρονισμού και της προώθησης της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, της ένταξης στην ΟΝΕ, η ηγεσία του ΣΥΝ, επέλεξε, από την αρχή, την ευρύτερη δυνατή συνεργασία, τη στήριξη κοινών υποψηφίων δημάρχων και νομαρχών με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Οκτώβρη. Εγκαιρα, για τη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος, συναντήθηκε με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και συζήτησε το ζήτημα της συνεργασίας... Ωστόσο, μπροστά στις αντιδράσεις των οπαδών του, αλλά και ηγετικών στελεχών του, που φοβήθηκαν μήπως ο ΣΥΝ καταγραφεί σαν συμπληρωματική δύναμη του ΠΑΣΟΚ και αποκαλυφθεί σαν δεκανίκι της κυβερνητικής πολιτικής η ηγεσία του, ελισσόμενη, πρόβαλε την... "ευέλικτη" τακτική για τοπικές συνεργασίες. Και, ενώ υποστήριζε πως, τάχα, δεν κάνει κεντρικές συμφωνίες με το ΠΑΣΟΚ για συνεργασία στις εκλογές, την ίδια στιγμή, όπως αποκαλύπτονταν, γινόταν ένα χωρίς προηγούμενο αλισβερίσι με κεντρικές συναντήσεις και συζητήσεις ηγετικών στελεχών του ΣΥΝ και του ΠΑΣΟΚ για υποστήριξη "πακέτο" κοινών υποψηφίων στη βάση του "πάρε - δώσε", ιδιαίτερα σε δήμους της Αττικής.

Τελικά, μέσα από εκβιαστικές τακτικές και διλήμματα που κατάγγειλαν και ηγετικά στελέχη του και παρά τις αντιδράσεις του μισού κόμματος, η ηγεσία του ΣΥΝ μεθόδευσε και επέβαλε την κοινή "κεντροαριστερή" συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ στην υποψηφιότητα της Μ. Δαμανάκη - επιλογή του ΠΑΣΟΚ - για την Αθήνα. Ομως, παρά το γεγονός ότι στις εκλογές καταδικάστηκε όχι μόνον η κυβερνητική πολιτική αλλά και η επιλογή της "κεντροαριστερής" συνεργασίας, η ηγεσία του ΣΥΝ δεν έχασε τις ελπίδες της. Μάλιστα, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τη δύσκολη θέση της εκσυγχρονιστικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από την ήττα της πολιτικής της στις εκλογές, επανέφερε την πρότασή της για κεντροαριστερή συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ την οποία, τώρα, "πλασάρει" σαν ανάγκη "κυβερνητικής συνεργασίας της προοδευτικής πλειοψηφίας"... Σε σχέση με την πρόταση αυτή έχει ανοίξει ένα "παιχνίδι" τακτικής τόσο από το ΠΑΣΟΚ, όσο και από την ηγεσία του ΣΥΝ με δέλεαρ τη νομή της εξουσίας και την παραπλάνηση των εργαζομένων. Κοινός στόχος τους είναι η προώθηση της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και της ΟΝΕ με λιγότερο κόστος για τους ίδιους, γιατί το μεγάλο κόστος πληρώνεται ήδη από το λαό...

Χρονιά αποκάλυψης του ρόλου του βαστάζου της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής ήταν για το Συνασπισμό το 1998. Με την πολιτική της "προγραμματικής σύγκλισης" και της "κεντροαριστερής" συνεργασίας με ΠΑΣΟΚ που, πρακτικά, εκφράστηκε στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, ο ΣΥΝ, "βάζοντας πλάτη", έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να περάσει ο γνωστός... "Καποδίστριας", που μετατρέπει την Αυτοδιοίκηση σε διοικητικό εξάρτημα, ενώ ανέδειξε και στήριξε την ΟΝΕ σαν... "εθνικό" στόχο, παράλληλα και από κοινού με τα άλλα κόμματα - θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης.

Στο ίδιο διάστημα, όχι μόνο απέφυγε να καταγγείλει τον ιμπεριαλιστικό χαραχτήρα των επεμβάσεων στα Βαλκάνια, αλλά "ευλόγησε" και τη συμμετοχή της χώρας μας σε τυχοδιωκτικές επεμβατικές ενέργειες του ΝΑΤΟ στις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων, ενώ στο απυρόβλητο έμεινε και η νέα διαμελιστική πολιτική των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών στο Αιγαίο και την Κύπρο.

Γιάννης ΖΑΓΓΑΝΑΣ

Οι Βρυξέλλες δε χρηματοδοτούν την κατασκευή παιδικών σταθμών. Προτιμούν τα γήπεδα γκολφ στα ξενοδοχεία....

Δήμους - φορομπηκτικούς μηχανισμούς, "στήνουν" οι εταιρίες