`Η γιατί η ηγεσία της ΝΔ αρέσκεται να συζητά περί «αριστερών ανοιγμάτων», αντί να διαφημίζει το κυβερνητικό της πρόγραμμα
Είναι αυτονόητο ότι το κόμμα αυτό, όχι μόνο δε θα έβλεπε την ψήφο του, αλλά θα κινδύνευε με «απρόβλεπτες κοινωνικές εκρήξεις». Ακριβώς γι' αυτό οι ηγεσίες των καθεστωτικών κομμάτων έχουν εκπαιδευτεί στη μέθοδο της συνεχούς και συστηματικής εξαπάτησης των λαϊκών μαζών. Στον κανόνα αυτό εντάσσεται, βέβαια, και η ηγεσία της ΝΔ, η οποία, ενώ ενστερνίζεται και αγωνίζεται για την επιβολή της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας, δεν τολμά να πει ανοιχτά ποιες είναι οι ολέθριες συνέπειές της και επιχειρεί να υφαρπάξει την ψήφο των λαϊκών μαζών με δημαγωγία και προπαγανδιστικά κόλπα, τα οποία εξωραΐζουν και διασκεδάζουν το αποκρουστικό πρόσωπο της πολιτικής της.
Αυτός είναι ο λόγος, που η επεξεργασία του κυβερνητικού προγράμματος, που έχει αναλάβει ο επικεφαλής του Πολιτικού Σχεδιασμού Γ. Σουφλιάς, «πάει πίσω» και, αντ' αυτού, η Ρηγίλλης αρέσκεται να παίζει με τα «αριστερά ανοίγματα». Ομως, οι επίσημες προγραμματικές θέσεις του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που διανεμήθηκαν στα μέλη και τα στελέχη πριν από λίγες μέρες, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την πολιτική που θα εφαρμόσει, αν ανέβει στην εξουσία. Πρόκειται για τις θέσεις που εγκρίθηκαν - εννοείται και με την ψήφο της ΝΔ - στο 14ο Συνέδριο του ΕΛΚ.
Στη συνέχεια αναφέρονται, λόγω χώρου, μόνον οι θέσεις του ΕΛΚ - ΝΔ για την οικονομία, οι οποίες, ωστόσο, είναι υπεραρκετές για να καταδειχτούν οι «πυλώνες» της πολιτικής της ΝΔ. Πίσω από τα παχιά λόγια περί «πλήρους απασχόλησης», «ίσων ευκαιριών», «κοινωνικής συνοχής», «αλληλεγγύης», αναβλύζει η φρίκη της άγριας επίθεσης του κεφαλαίου.
Ταυτόχρονα, η οικογένεια (ποια οικογένεια στον καπιταλισμό...) φορτώνεται με όλα τα βάρη για την ανατροφή των παιδιών και όχι μόνο. «Θεμέλιος λίθος της κοινωνίας μας είναι οι οικογένειες, στο πλαίσιο των οποίων οι γονείς μεριμνούν για τα παιδιά τους», τονίζεται. Και αλλού: «Η οικογένεια πρέπει να ενθαρρυνθεί να λειτουργήσει ως πυρήνας εκπαίδευσης και συνδρομής του ατόμου, σύμφωνα με την αρχή της επικουρικότητας».
Ευελιξία εργασίας: «Πρέπει να ενθαρρυνθούν, τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες, να στραφούν στη μερική απασχόληση για λόγους ευελιξίας της εργασίας». «Το ΕΛΚ υποστηρίζει τις πρωτοβουλίες, που ανέλαβαν οι κοινωνικοί εταίροι της ΕΕ, όσον αφορά στην εξεύρεση αμοιβαίως αποδεκτών μέτρων απορύθμισης της αγοράς εργασίας». «Οι κανόνες που διέπουν την αγορά εργασίας πρέπει να αναθεωρηθούν, ώστε να καταστεί δυνατή η υποστήριξη νέων εργασιακών προτύπων».
Απασχολησιμότητα: «Η δημιουργία θέσεων εργασίας από το κράτος ή η συναίνεση σε προτάσεις, όπως η μείωση των ωρών εργασίας, χωρίς μείωση των αποδοχών, μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για την απασχόληση στο σύνολό της». «Η ατομική πρωτοβουλία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο, όσον αφορά στη δημιουργία θέσεων εργασίας». «Το κράτος θα πρέπει να επικεντρωθεί στην κατάρτιση και επανακατάρτιση», ενώ «δεν πρέπει να παρεμβαίνει στις μισθολογικές διαπραγματεύσεις των κοινωνικών εταίρων», προφανώς όταν ευνοούν το συμφέροντα του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, το ΕΛΚ «κατανοεί την τάση για συλλογική διαπραγμάτευση σε επίπεδο περιφέρειας και εταιρίας»!
Εκπαίδευση: «Επιβάλλεται στενή συνεργασία με την αγορά εργασίας, προκειμένου να υπάρξει αντιστοιχία εκπαίδευσης και των εκάστοτε αναγκών της αγοράς»! «Η εκπαίδευση και κατάρτιση πρέπει να γίνουν αντιληπτές ως διά βίου διαδικασία και προσωπική επένδυση»! «Πρέπει να υπάρξουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο μετάδοσης και διάδοσης της γνώσης». Το κράτος οφείλει να ενθαρρύνει την ανάπτυξη διαφόρων τύπων σχολείων και μεθόδων διδασκαλίας.
Ο κατάλογος με τις αντιλαϊκές «εντολές» δε σταματά εδώ, αλλά τα παραπάνω είναι αρκετά για να εξηγήσουν γιατί η ηγεσία της ΝΔ δεν προτιμά να διαφημίζει το κυβερνητικό πρόγραμμά της στο λαό...
Σε αυτό το τελευταίο ζήτημα, στις σύγχρονες συνθήκες, αναφέρεται το αφιέρωμα του τεύχους 2 του 2002: «Η δράση του ΚΚΕ στην εργατική τάξη». Βασικό υλικό του αφιερώματος είναι τα ντοκουμέντα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (Φλεβάρης 2002) με θέμα: «Η δράση του Κόμματος στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό της κίνημα». Η Συνδιάσκεψη εξέτασε την πείρα κάτω από το πρίσμα της σύνδεσης της ταχτικής του Κόμματος με τη στρατηγική του και επεξεργάστηκε σχέδιο δράσης με συγκεκριμένα μέτρα, που αναφέρονται στο κύριο καθήκον: Ολο το Κόμμα, από την ΚΕ έως την ΚΟΒ, να δουλέψει εντατικά ώστε να ανέβει ο πολιτικός καθοδηγητικός ρόλος και η επιρροή του Κόμματος στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό της κίνημα.
Στο αφιέρωμα συμπεριλαμβάνεται ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο αρχειακό υλικό από το 1928, οδηγίες του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για την οργάνωση γενικής απεργίας. Επίσης αναδημοσιεύονται λίγα ενδεικτικά αποσπάσματα από το έργο του Β. Ι. Λένιν «Τι να κάνουμε;» ως προτροπή για μελέτη των θεωρητικών επεξεργασιών που αφορούν στο κομμουνιστικό κόμμα και στη δράση του για την ωρίμανση της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης.
Το Μάρτη υπήρχε και μια άλλη, μαύρη, επέτειος, τα 50 χρόνια από την εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη, ηγετικής και ηρωικής μορφής του ΚΚΕ. Με αφορμή την επέτειο, σε μια σειρά εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα, το ΚΚΕ ανέδειξε τις ιδεολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις που ατσάλωσαν τους αγωνιστές της υπέρτατης θυσίας, τους τιμημένους νεκρούς του αγώνα, σαν τον Ν. Μπελογιάννη. Τιμώντας την επέτειο η ΚΟΜΕΠ αναδημοσιεύει στην ενότητα Τέχνη-Πολιτισμός ένα μικρό μέρος από το έργο που ξεκίνησε ο Ν. Μπελογιάννης στην απομόνωση της Ασφάλειας και στη φυλακή της Κέρκυρας για την «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», ως κορυφαίο παράδειγμα για τη στάση του κομμουνιστή απέναντι στη μελέτη, στην έρευνα, στη γνώση, ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Το άρθρο «"Παγκοσμιοποίηση": Πραγματικότητα ή ιδεολογικό κατασκεύασμα;» υποστηρίζει επιχειρηματολογημένα ότι ο όρος αυτός δεν αντανακλά μια νέα πραγματικότητα που υπερβαίνει το ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά ακριβώς συγκαλύπτει τη φύση και την κρίση του συστήματος.
Στην ενότητα Τέχνη-Πολιτισμός, το άρθρο «Η "εικόνα της πραγματικότητας" και η πραγματικότητα της εικόνας. "Big Brother"» επιχειρεί μια μαρξιστική προσέγγιση στο φαινόμενο τέτοιων εκπομπών οι οποίες ανθίζουν στο έδαφος του καπιταλισμού που σαπίζει.
Τέλος, δημοσιεύονται τα τρέχοντα κομματικά ντοκουμέντα.
Αλλά εκεί που τα έχασαν, κυριολεκτικά, ήταν στον ΣΥΝ και στις συναφείς ομάδες που τον περιτριγυρίζουν.
Μέχρι και το πρωί της πρώτης Κυριακής των γαλλικών εκλογών, η κυβέρνηση Ζοσπέν ήταν το πρότυπο για τη «σοσιαλδημοκρατική αριστερά». Το πρότυπο, που θα έπρεπε να υλοποιηθεί και στην Ελλάδα (35ωρο γαρ...), αλλά που δεν εφαρμόζεται λόγω ...νεοφιλελεύθερης πολιτικής του ΠΑΣΟΚ (λες και ο Ζοσπέν είχε άλλη, φιλολαϊκή...). Και μόλις τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η κυβέρνηση Ζοσπέν βούλιαζε μέσα στις αμαρτίες της, ο ΣΥΝ και οι συναφείς ξεσπάθωσαν κατά της σοσιαλδημοκρατίας, επειδή εφάρμοζε αντιλαϊκή πολιτική!!! Ξεχάστηκαν και τα 35ωρα και τα οικολογικά επιτεύγματα της κεντροαριστερής κυβέρνησης!... Υποκρισία; Αναμφιβόλως. Αλλά και αδιέξοδα... Και τούτα είναι το κύριο. Δεν πρόκειται για λάθος εκτίμηση. Πρόκειται για μια ολόκληρη στρατηγική, αυτήν του «προοδευτικού εκσυγχρονισμού», που παραπαίει ανάμεσα στην ωμότητα της φιλοκαπιταλιστικής επίθεσης που υλοποιεί, και της απόπειρας να καμουφλάρεται αυτή με φιλολαϊκό προσωπείο. Μέχρι τη στιγμή, βεβαίως, που ο βασιλιάς μένει γυμνός. Τόσο γυμνός, που ένας απ' αυτούς --όψιμος της «ανανέωσης»-- έφτασε να δηλώνει σε τηλεοπτική συζήτηση (ΝΕΤ) ότι δε θα ψήφιζε το Γαλλικό ΚΚ, επειδή συνεργάστηκε με τον Ζοσπέν!!!
Αντίφαση πρώτη: Γιατί κατακερματισμός; Επί πέντε χρόνια συγκυβερνούσαν! Και οι εργαζόμενοι είδαν τα έργα και τις ημέρες τους!
Αντίφαση δεύτερη: Εννοούν ότι, αν και στις εκλογές είχαν συμπαραταχτεί, ο Ζοσπέν θα προκρινόταν στο β' γύρο. Θα προκρινόταν. Και λοιπόν; Γιατί τόση αγωνία, από τη στιγμή που (κατόπιν εκλογών) θεωρούν ότι η πολιτική του ήταν αντιλαϊκή και ίδια με του Σιράκ, ο οποίος θα εκλεγόταν σίγουρα;
Αντίφαση τρίτη: Αφού, όπως λένε, τάσσονται μόνο υπέρ «της ενότητας της Αριστεράς» και κατά της κεντροαριστεράς, γιατί κόπτονται, επειδή στη Γαλλία υπήρξε πολυδιάσπαση; Εννοούν, απλώς, ότι έπρεπε να υπάρξει συμμαχία του Γαλλικού ΚΚ με τους τροτσκιστές; Οχι! Εννοούν (και το λένε) ότι έπρεπε να υπάρξει κοινή κάθοδος και με τον Ζοσπέν! Αρα, πώς είναι κατά της κεντροαριστεράς, τη στιγμή που πιστεύουν στη συμμαχία μαζί της; Ή το πιστεύουν αυτό μόνο για τη Γαλλία και όχι και για την Ελλάδα; Κι αν ναι, γιατί;
Αντίφαση τέταρτη: Η Αριστερά, λένε, πρέπει να συσπειρωθεί στην Ελλάδα, για να μην τη συνθλίψει ο δικομματισμός! Ας υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο συνέβαινε! Ας το υποθέσουμε, για να φανεί καλύτερα η υποκρισία τους. Ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα αυτής της «ενωμένης Αριστεράς»; Στο ερώτημα αυτό δε δίνουν απάντηση! Κρύβουν, σκόπιμα, ότι το επόμενο βήμα, που θα έθεταν θα ήταν το «εμπρός τώρα για την πιο μεγάλη Αριστερά»! δηλαδή συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ! Δηλαδή, κεντροαριστερά!!! Και με το δίκιο τους θα έλεγαν στους κομμουνιστές στην τέτοια υποτιθέμενη περίπτωση: «Συνεργαστήκατε με τον ΣΥΝ, τι σας εμποδίζει να συνεργαστείτε και με το ΠΑΣΟΚ, για να μπει η Αριστερά στο προσκήνιο, δηλαδή στην κυβέρνηση;» (!!) Δε θα το πουν αυτό; Τότε ποια είναι η στρατηγική τους; Δεν έχουν; Εχουν, αλλά την κρύβουν...
Αντίφαση πέμπτη: Πρέπει να συγκροτηθεί ο αντινεοφιλελεύθερος πόλος, λένε. Και την ίδια στιγμή κάνουν πλάτες στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), που στηρίζει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική! Χάριν της ενότητας(!), φωνάζουν. Οχι όμως της ενότητας που οικοδομείται σε βάση ταξική, αλλά της «ενότητας», που υποτάσσει την εργατική τάξη στο νεοφιλελευθερισμό...
Δεν αντιστοιχεί, επομένως, στην πραγματικότητα των ταξικών αντιθέσεων η διάκριση «αριστερά - δεξιά», όπως δεν αντιστοιχεί και η διάκριση «κεντροαριστερά - κεντροδεξιά». Τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους, μόνο αν τοποθετηθούν στο αληθινό δίλημμα: «Με τον ιμπεριαλισμό κατά του λαού, ή με το λαό κατά του ιμπεριαλισμού»;
Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις αποτελούν την καρδιά της στρατηγικής του κεφαλαίου στη γενικευμένη επίθεσή του κατά της εργατική τάξης και των μεσαίων λαϊκών στρωμάτων. Η προώθηση αυτής της στρατηγικής πραγματοποιείται απ' όλα τα αστικά κόμματα, για τον απλούστατο λόγο ότι ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Σήμερα, μόνο αυτή η πολιτική ικανοποιεί το κεφάλαιο. Γι' αυτό ακριβώς και τα σοσιαλδημοκρατικά (σοσιαλιστικά) κόμματα εγκατέλειψαν την παλιά πολιτική διαχείρισης και «προσχώρησαν» στη νεοφιλελεύθερη, αφαιρώντας έτσι το αποκλειστικό... προνόμιο από τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα. Στόχος, η αύξηση των κερδών, μέσω της παραπέρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης και ο έλεγχος των λαϊκών αντιδράσεων, μέσω των «παροχών» - ψίχουλων στα πιο εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα. Αυτή η αναγκαιότητα προκύπτει για το κεφάλαιο, προκειμένου να συγκρατήσει την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους του, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του οξυμένου ανταγωνισμού και στις ανάγκες της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Οι ιδιωτικοποιήσεις, για παράδειγμα, συμβάλλουν στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Η άνοδος της παραγωγικότητας, δηλαδή η μεγαλύτερη εκμετάλλευση, στην αύξηση των κερδών. Και οι πόλεμοι, στον ανταγωνισμό της ζούγκλας, για το ποιες χώρες θα διανείμουν σε όφελός τους τις σφαίρες επιρροής. Να γιατί δεν πρέπει να προκαλεί καμιά έκπληξη το γεγονός ότι και οι «αριστεροί» βομβαρδίζουν λαούς. Οπως τους βομβάρδιζαν και στο παρελθόν, τότε που έχτιζαν το δήθεν «κοινωνικό κράτος»!...