Βεβαίως, το μήνυμα ελήφθη και από τους εργαζόμενους της χώρας, στους οποίους ο κ. Σημίτης είναι παλαιός... γνώριμος. Είναι ο πολιτικός που το 1985, από τη θέση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας της κυβέρνησης του Α. Παπανδρέου, "τόλμησε" τη διά νόμου διετή (1985 - 1986) απαγόρευση κάθε αύξησης στους μισθούς και τα μεροκάματα με τις γνωστές "δίδυμες" Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Οπως γνωστές από τα παλιά είναι οι επιδόσεις του και στον τομέα της "εκσυγχρονιστικής" κατεδάφισης της παραγωγικής βάσης της χώρας, με "αριστεία" στη ναυπηγική βιομηχανία.

Το μήνυμα, βεβαίως, ελήφθη και από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία, πέραν της γενικότερης στάσης της, κλήθηκε να δώσει - και έδωσε - εξετάσεις στη βάση των ιδιαίτερων δεσμών και σχέσεών της με τους μηχανισμούς και το πρόσωπο του κ. Σημίτη από την Παπανδρεϊκή ακόμα εποχή. Βεβαίως, η στάση της έτυχε ιδιαίτερης αναγνώρισης, με κορυφαία στιγμή το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και τα γραμμάτια που εκεί εξαργυρώθηκαν, με την ανάδειξη των στενών συνεργατών του πρωθυπουργού από το συνδικαλιστικό χώρο στις κορυφαίες θέσεις του ΠΑΣΟΚ...

Ετσι, αν γενικά οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μπορούσαν πάντα να περνάνε πιο ανώδυνα, απ' ό,τι οι κυβερνήσεις της ΝΔ, τις αντεργατικές επιλογές του κεφαλαίου, λόγω των μεγαλύτερων δεσμών τους με νευραλγικούς κρίκους του συνδικαλιστικού κινήματος, η κυβέρνηση Σημίτη φαίνεται να τα πηγαίνει ακόμα πιο καλά... Εξ ου και η ποικιλότροπη απροκάλυπτη στήριξή της από τα όργανα και τους φορείς του μεγάλου κεφαλαίου, εντός και εκτός της χώρας.

Πρώτη έμπρακτη συντονισμένη επίδειξη κυβέρνησης Σημίτη - ΣΕΒ - συναινετικού συνδικαλισμού, ήταν η διετής Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση λιτότητας.Για τους συνταξιούχους,η κυβέρνηση επιφύλαξε, αντί ανθρωπίνων συντάξεων, τον εμπαιγμό του ΕΚΑΣ (επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης).

Δεύτερη επίδειξη, η ψήφιση του νόμου για τον "εκσυγχρονισμό" των ΔΕΚΟ,που ανοίγει και τα τελευταία παράθυρα στην ποικιλώνυμη ιδιωτικοποίηση. Στον τομέα αυτό η κυβέρνηση είναι έτοιμη να γράψει και νέες μαύρες σελίδες στα ναυπηγεία Ελευσίνας, στην "Πειραϊκή - Πατραϊκή" και αλλού.

Το νομοσχέδιο για την... ανεργία,το οποίο η κυβέρνηση Σημίτη κληρονόμησε στις γενικές του κατευθύνσεις από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τροποποιήθηκε και έφτασε στη Βουλή ακόμα χειρότερο. Η πιο κραυγαλέα προσθήκη αφορά την ικανοποίηση του πάγιου αιτήματος του ΣΕΒ για την απαλλαγή των εργοδοτών από ασφαλιστικές εισφορές!Η αρχή έγινε για ό,τι αφορά την πρόσληψη νέων εργατών, ενώ δεδομένες είναι οι δηλώσεις του υπουργού Εργασίας για επέκταση του μέτρου, εφόσον αποδώσει..! Η άποψη Σημίτη για την κατεδάφιση και αυτού του αναιμικού συστήματος προστασίας των ανέργων, αποδόθηκε από τον ίδιο με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο, όταν κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συζήτησης στη Βουλή για την ανεργία, είπε: "Οι άνεργοι έχουν μερικές φορές περισσότερα κίνητρα να μείνουν άνεργοι παρά να εργαστούν"!

Η "νέα εποχή", όμως, του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Κ. Σημίτη, επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους της χώρας και άλλες οδυνηρές εκπλήξεις, αφού πρέπει να διανυθεί ακόμα αρκετός δρόμος, για να γίνουν πράξη οι οδηγίες της "Λευκής Βίβλου" και των επιτελείων της ΕΕ προς την οικοδόμηση του εργασιακού Μεσαίωνα. Ετσι, σειρά παίρνει το ασφαλιστικό!Οι δηλώσεις των αρμοδίων υπουργών για την επεξεργασία νέου αντι-ασφαλιστικού νομοσχεδίου πυκνώνουν, ενώ σχετική εξαγγελία έχει κάνει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Ο πρωθυπουργός, επίσης, αυτοπροσώπως έχει επαγγελθεί έξω από τα δόντια την κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, λέγοντας επί λέξει σε πρόσφατη ομιλία του σε συμπόσιο του ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ: "Δεν πρέπει να αποτελεί βεβαιότητα η εργασιακή σχέση του δημόσιου υπάλληλου, γιατί είναι ανασταλτικός παράγοντας".Επίσης, οι οικονομικοί υπουργοί της κυβέρνησης Σημίτη δεν κρύβουν λόγια γύρω από την προετοιμαζόμενη σύνδεση των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων με τη λεγόμενη "παραγωγικότητα". Σε ό,τι αφορά, τέλος, τους δημοσίους υπαλλήλους ετοιμάζεται η απάτη του νέου μισθολογίου,ενώ το ένα και μοναδικό βήμα που έγινε προς την κατεύθυνση της εφαρμογής των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων στο δημόσιο με την κύρωση των σχετικών Διεθνών Συλλογικών Συμβάσεων (151 και 154), έμεινε μετέωρο, αφού δε συνοδεύτηκε με την ψήφιση του αναγκαίου νόμου για την εφαρμογή του θεσμού.

Το εξάμηνο που πέρασε ήταν αρκετό, για να φανεί ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση Σημίτη είναι η κυβέρνηση που έχει επιλεγεί και στηριχτεί από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα με σαφή διπλή αποστολή:

• Την ταχεία προώθηση ενός συνολικού πακέτου νεοσυντηρητικών μέτρων, με ολέθριες συνέπειες για τα πλατιά λαϊκά στρώματα και πρωτοφανή εξασφάλιση κερδών για την οικονομική ολιγαρχία,μπροστά στα οποία τα αντιλαϊκά μέτρα που πήραν τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα φαντάζουν ως παραδοσιακά σοσιαλδημοκρατικά.

Δεν πρόκειται για απλή συνέχεια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολούθησαν οι προκάτοχες κυβερνήσεις αλλά για μια "τομή", ένα ποιοτικό άλμα σε νεοσυντηρητική αντιδραστική κατεύθυνση.

Η κυβέρνηση Σημίτη, με την οποία προσδοκούν να πάνε στο 2000, δεν είναι τυχαίο ότι απολαμβάνει τέτοιας πρωτοφανούς υποστήριξης από την οικονομική ολιγαρχία και τα αφεντικά των ΜΜΕ. Είναι η κυβέρνηση που θα αναλάβει, εν είδει πολιορκητικού κριού, να διαλύσει ό,τι έχει απομείνει από το λεγόμενο "κοινωνικό κράτος",να αφαιρέσει κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων, συνταξιούχων, αγροτών, μικρομεσαίων. Είναι η κυβέρνηση που θα παραδώσει το δημόσιο πλούτο και περιουσία, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, στις πολυεθνικές και τις εγχώριες θυγατρικές τους. Είναι η κυβέρνηση που θα προχωρήσει τις νεοσυντηρητικές αναδιαρθρώσεις που αφορούν την αγορά εργασίας,με άλλα λόγια θα θέσει στο στόχαστρο το κόστος εργασίας, το οποίο θεωρούν... αντιπαραγωγικό οι μεγαλοεπιχειρηματίες, και θα το περιορίσει ακόμα περισσότερο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους μισθούς και το δικαίωμα στην εργασία.

Για όλα τα παραπάνω μόνο αφελείς μπορούν να αμφιβάλλουν, αφού τόσο ο ίδιος ο Κ. Σημίτης έχει καταστήσει σαφές με λόγια και έργα ότι σε αυτή την κατεύθυνση κινείται, αλλά και γιατί αυτή την πορεία έχουν τροχιοδρομήσει τα μεγάλα αφεντικά και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Αν παρ' όλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν αντιρρήσεις, η αδιάλλακτη και επιθετική στάση που έχει κρατήσει η κυβέρνηση Σημίτη απέναντι στις λαϊκές κινητοποιήσεις και αντιδράσεις όλο αυτό το διάστημα και η επίμονη άρνησή της να ικανοποιήσει, έστω και ένα ελάχιστο τμήμα των αιτημάτων, είναι αρκετή για πείσει και τους πλέον αφελείς.Είναι αρκετό να αναφερθεί το παράδειγμα των συνταξιούχων, στους οποίους η κυβέρνηση παρά την έντονη κοινωνική πίεση που υφίστατο δε δίστασε να δώσει ένα αξιοθρήνητο βοήθημα.

Πρέπει να συνεκτιμηθεί ότι αυτή τη στάση η κυβέρνηση την κράτησε σε περίοδο "πολιτικής αβεβαιότητας", με την έννοια ότι δεν είχε κριθεί η διαμάχη για την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ. Εύκολο είναι να φανταστεί κανείς ποια θα είναι η στάση της, αν έχει μπροστά της μια περίοδο τετραετίας...

• Την ανασύνθεση και αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος, με στόχο τη συγκρότηση ενός μπλοκ "εκσυγχρονιστικών" δυνάμεων, το οποίο χωρίς "αναστολές" και υπολογισμό του "πολιτικού κόστους" θα αναλάβει να στηρίξει από κοινού το παραπάνω νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα.

Ο Κ. Σημίτης έχει συνειδητοποιήσει ασφαλώς την αποστολή του και σε αυτόν τον τομέα και σε κάθε ευκαιρία δεν παραλείπει να κάνει αναφορά στην "ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία" του κόμματός του. Ηγεμονία, η οποία σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι αυτός με καλύτερη μεθοδικότητα και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα επιτυγχάνει εκεί όπου δεν μπόρεσε να πετύχει η κυβέρνηση της ΝΔ.

Είναι αυτονόητο ότι για να εφαρμόσει ένα τέτοιας έκτασης και βάθους αντιλαϊκό πρόγραμμα ο Κ. Σημίτης είναι αναγκαίο να έχει εξασφαλισμένη σε σημαντικό βαθμό την πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Αυτό είναι απαραίτητο και για να γίνει δυνατή η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά και για να μπορεί να επιβιώσει πολιτικά και ο ίδιος.

Πέρα από την πολιτική συναίνεση της ηγεσίας της ΝΔ, την οποία από την αρχή μπορούσε να θεωρεί δεδομένη, ο Κ. Σημίτης κατάφερε να εξασφαλίσει την πλήρη στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής από τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, πράγμα που επισφραγίστηκε με την κυριαρχία του στο συνέδριο. Το στελεχικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ απέδειξε στο συνέδριο ότι δεν μπορούσε ούτε ήθελε να εναντιωθεί στη "δεξιά στροφή", που σηματοδοτούσε η κυριαρχία Σημίτη.Εξίσου χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της πρόσφατης συνεδρίασης της ΚΕ, όπου κανένα από τα μέλη του οργάνου δεν ψέλλισε μια λέξη διαμαρτυρίας για τη νεοφιλελεύθερη επέλαση ενάντια στα λαϊκά εισοδήματα, που με σαφήνεια περιέγραψε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στην ομιλία του. Παράλληλα, ο Κ. Σημίτης επιθυμεί να προσδίδει σε αυτή την αντιδραστική πορεία του έναν αριστερό μανδύα για προφανείς λόγους εξαπάτησης των λαϊκών μαζών. Σε αυτή του την προσπάθεια βρίσκει πρόθυμη την ηγεσία του ΣΥΝ, η οποία δεν κρύβει τις "προσδοκίες" της για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και σε κυβερνητικό επίπεδο.

Στην ίδια κατεύθυνση της εξαπάτησης των λαϊκών μαζών και της υφαρπαγής της ψήφου των, αλλά και της ενίσχυσης του δικομματισμού, εντάσσεται και η προσπάθεια του Κ. Σημίτη να διατηρήσει "ζωντανή", μόνο στα λόγια, τη διαχωριστική γραμμή "Δεξιά - αντιδεξιά". Το γελοίο της υπόθεσης, αλλά συνάμα και επικίνδυνο, εντοπίζεται στο γεγονός ότι όταν ο Κ. Σημίτης επιχειρεί να περιγράψει την "αριστερή" πολιτική που ακολουθεί, αυτό που καταφέρνει είναι να ζωγραφίσει με παραστατικό τρόπο την πλέον προωθημένη "δεξιά" πολιτική.

Δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθεί η βοήθεια που προσφέρεται στην κυβέρνηση να προχωρήσει στο "θεάρεστο έργο" της από την πλειοψηφία της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος,η οποία σε σημαντικό βαθμό συνέβαλε και στην εκλογή του ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία τους ότι "δεν έχει ανοίξει μύτη" από την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων και έχουν καταφέρει να προσδώσουν σε αυτά μια επίφαση λαϊκής αποδοχής και συγκατάθεσης!

Αυτές οι ευνοϊκές συγκυρίες έχουν οδηγήσει την κυβέρνηση Σημίτη να αποκτήσει την αλαζονεία, χαρακτηριστικό όλων των κυβερνήσεων, της "πανίσχυρης" και "παντοδύναμης" κυβέρνησης. Οι δυστυχείς προτιμούν να μη θυμούνται πως σε μια νύχτα, την 31 Γενάρη 1996, εξανεμίστηκε το "πολιτικό κεφάλαιο" που τους είχαν διαθέσει τα μεγάλα αφεντικά. Το φθινόπωρο, θα είναι η επόμενη περίοδος, που το "νέο κεφάλαιο" που έχει συγκεντρωθεί, ανεξάρτητα αν πάει σε εκλογές ή όχι, θα εξαντληθεί ανήμποροι να αντιληφθούν γιατί και πώς. Αυτή όμως είναι η μοίρα των κυβερνήσεων και των διαχειριστών μιας χρήσης. Η παρέμβαση του λαϊκού κινήματος γίνεται επιτακτική.

Η κυβέρνηση έχει να επιδείξει στο σύντομο χρονικό διάστημα που βρίσκεται στην εξουσία, από τις 18 Γενάρη 1996, "πλούσιο" αντιλαϊκό έργο σε όλους τους τομείς.

Ο Κ. Σημίτης από την αρχή της θητείας του, στις προγραμματικές δηλώσεις, το πρώτο που διαπίστωσε, δίνοντας το στίγμα της οικονομικής πολιτικής του, ήταν ότι "το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων αυξήθηκε για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια" (!).Ευνόητο είναι μετά από αυτή τη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση Σημίτη δε θα είχε καμία διάθεση να βοηθήσει αυτούς που έχουν "ενισχυμένο" το εισόδημά τους! Και πραγματικά αυτό έκανε. Διατήρησε καθηλωμένους τους μισθούς στο δημόσιο στο "2,5% +2,5%", απέκρουσε με αξιοθαύμαστη συνέπεια κάθε ιδέα για αυξήσεις στις συντάξεις και στο τέλος υποσχέθηκε ένα άθλιο βοήθημα, το οποίο ακόμα να καταβληθεί.

Ανάλογη ήταν η στάση της απέναντι και στους αγρότες, οι οποίοι, λόγω των μέτρων της ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ, βλέπουν το φάσμα του ξεκληρίσματος να πλησιάζει με απειλητικούς ρυθμούς.

Παράλληλα, η κυβέρνηση Σημίτη από την αρχή δεν έκρυψε τις προτιμήσεις της και τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει απέναντι στην οικονομική ολιγαρχία. Το πρώτο νομοθέτημά μας ήταν η τροπολογία για κατάργηση της διάταξης για την ονομαστικοποίηση των μετοχών, όσων εταιριών αναλαμβάνουν προμήθειες ή έργα του δημοσίου πάνω από 1 δισ. δρχ. Στη συνέχεια ακολούθησαν η σκανδαλώδης παραγραφή χρεών από φόρους, πάνω από 200 δισ. δρχ., στους Βαρδινογιαννο - Λάτσηδες, η ιδιωτικοποίηση δημοσίων οργανισμών (ΟΤΕ, ΔΕΠ κ.ά.), επιχειρήσεων (ναυπηγεία κλπ.) και κρατικών τραπεζών, η ψήφιση του νόμου για την ανεργία, που προσφέρει ζεστό χρήμα στους βιομηχάνους και έρχεται το Προεδρικό Διάταγμα για την ελληνοποίηση των προμηθειών του δημοσίου, που προσφέρει ουσιαστικά τις προμήθειες των ΔΕΚΟ σε συγκεκριμένους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Είναι επιτακτική ανάγκη, λοιπόν, με τη συγκρότηση του άλλου πόλου του λαϊκού, του αντίπαλου δέους, να αναχαιτιστεί η επίθεση που έχει ξεκινήσει και με μεγαλύτερους ρυθμούς θα προχωρήσει η κυβέρνηση.

Τα κείμενα έγραψαν: Μαίρη ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ, Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ, Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ, Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ, Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ