Το εξάμηνο που πέρασε ήταν αρκετό, για να φανεί ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση Σημίτη είναι η κυβέρνηση που έχει επιλεγεί και στηριχτεί από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα με σαφή διπλή αποστολή:

• Την ταχεία προώθηση ενός συνολικού πακέτου νεοσυντηρητικών μέτρων, με ολέθριες συνέπειες για τα πλατιά λαϊκά στρώματα και πρωτοφανή εξασφάλιση κερδών για την οικονομική ολιγαρχία,μπροστά στα οποία τα αντιλαϊκά μέτρα που πήραν τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα φαντάζουν ως παραδοσιακά σοσιαλδημοκρατικά.

Δεν πρόκειται για απλή συνέχεια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολούθησαν οι προκάτοχες κυβερνήσεις αλλά για μια "τομή", ένα ποιοτικό άλμα σε νεοσυντηρητική αντιδραστική κατεύθυνση.

Η κυβέρνηση Σημίτη, με την οποία προσδοκούν να πάνε στο 2000, δεν είναι τυχαίο ότι απολαμβάνει τέτοιας πρωτοφανούς υποστήριξης από την οικονομική ολιγαρχία και τα αφεντικά των ΜΜΕ. Είναι η κυβέρνηση που θα αναλάβει, εν είδει πολιορκητικού κριού, να διαλύσει ό,τι έχει απομείνει από το λεγόμενο "κοινωνικό κράτος",να αφαιρέσει κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων, συνταξιούχων, αγροτών, μικρομεσαίων. Είναι η κυβέρνηση που θα παραδώσει το δημόσιο πλούτο και περιουσία, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, στις πολυεθνικές και τις εγχώριες θυγατρικές τους. Είναι η κυβέρνηση που θα προχωρήσει τις νεοσυντηρητικές αναδιαρθρώσεις που αφορούν την αγορά εργασίας,με άλλα λόγια θα θέσει στο στόχαστρο το κόστος εργασίας, το οποίο θεωρούν... αντιπαραγωγικό οι μεγαλοεπιχειρηματίες, και θα το περιορίσει ακόμα περισσότερο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους μισθούς και το δικαίωμα στην εργασία.

Για όλα τα παραπάνω μόνο αφελείς μπορούν να αμφιβάλλουν, αφού τόσο ο ίδιος ο Κ. Σημίτης έχει καταστήσει σαφές με λόγια και έργα ότι σε αυτή την κατεύθυνση κινείται, αλλά και γιατί αυτή την πορεία έχουν τροχιοδρομήσει τα μεγάλα αφεντικά και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Αν παρ' όλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν αντιρρήσεις, η αδιάλλακτη και επιθετική στάση που έχει κρατήσει η κυβέρνηση Σημίτη απέναντι στις λαϊκές κινητοποιήσεις και αντιδράσεις όλο αυτό το διάστημα και η επίμονη άρνησή της να ικανοποιήσει, έστω και ένα ελάχιστο τμήμα των αιτημάτων, είναι αρκετή για πείσει και τους πλέον αφελείς.Είναι αρκετό να αναφερθεί το παράδειγμα των συνταξιούχων, στους οποίους η κυβέρνηση παρά την έντονη κοινωνική πίεση που υφίστατο δε δίστασε να δώσει ένα αξιοθρήνητο βοήθημα.

Πρέπει να συνεκτιμηθεί ότι αυτή τη στάση η κυβέρνηση την κράτησε σε περίοδο "πολιτικής αβεβαιότητας", με την έννοια ότι δεν είχε κριθεί η διαμάχη για την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ. Εύκολο είναι να φανταστεί κανείς ποια θα είναι η στάση της, αν έχει μπροστά της μια περίοδο τετραετίας...

• Την ανασύνθεση και αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος, με στόχο τη συγκρότηση ενός μπλοκ "εκσυγχρονιστικών" δυνάμεων, το οποίο χωρίς "αναστολές" και υπολογισμό του "πολιτικού κόστους" θα αναλάβει να στηρίξει από κοινού το παραπάνω νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα.

Ο Κ. Σημίτης έχει συνειδητοποιήσει ασφαλώς την αποστολή του και σε αυτόν τον τομέα και σε κάθε ευκαιρία δεν παραλείπει να κάνει αναφορά στην "ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία" του κόμματός του. Ηγεμονία, η οποία σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι αυτός με καλύτερη μεθοδικότητα και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα επιτυγχάνει εκεί όπου δεν μπόρεσε να πετύχει η κυβέρνηση της ΝΔ.

Είναι αυτονόητο ότι για να εφαρμόσει ένα τέτοιας έκτασης και βάθους αντιλαϊκό πρόγραμμα ο Κ. Σημίτης είναι αναγκαίο να έχει εξασφαλισμένη σε σημαντικό βαθμό την πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Αυτό είναι απαραίτητο και για να γίνει δυνατή η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά και για να μπορεί να επιβιώσει πολιτικά και ο ίδιος.

Πέρα από την πολιτική συναίνεση της ηγεσίας της ΝΔ, την οποία από την αρχή μπορούσε να θεωρεί δεδομένη, ο Κ. Σημίτης κατάφερε να εξασφαλίσει την πλήρη στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής από τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, πράγμα που επισφραγίστηκε με την κυριαρχία του στο συνέδριο. Το στελεχικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ απέδειξε στο συνέδριο ότι δεν μπορούσε ούτε ήθελε να εναντιωθεί στη "δεξιά στροφή", που σηματοδοτούσε η κυριαρχία Σημίτη.Εξίσου χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της πρόσφατης συνεδρίασης της ΚΕ, όπου κανένα από τα μέλη του οργάνου δεν ψέλλισε μια λέξη διαμαρτυρίας για τη νεοφιλελεύθερη επέλαση ενάντια στα λαϊκά εισοδήματα, που με σαφήνεια περιέγραψε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στην ομιλία του. Παράλληλα, ο Κ. Σημίτης επιθυμεί να προσδίδει σε αυτή την αντιδραστική πορεία του έναν αριστερό μανδύα για προφανείς λόγους εξαπάτησης των λαϊκών μαζών. Σε αυτή του την προσπάθεια βρίσκει πρόθυμη την ηγεσία του ΣΥΝ, η οποία δεν κρύβει τις "προσδοκίες" της για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και σε κυβερνητικό επίπεδο.

Στην ίδια κατεύθυνση της εξαπάτησης των λαϊκών μαζών και της υφαρπαγής της ψήφου των, αλλά και της ενίσχυσης του δικομματισμού, εντάσσεται και η προσπάθεια του Κ. Σημίτη να διατηρήσει "ζωντανή", μόνο στα λόγια, τη διαχωριστική γραμμή "Δεξιά - αντιδεξιά". Το γελοίο της υπόθεσης, αλλά συνάμα και επικίνδυνο, εντοπίζεται στο γεγονός ότι όταν ο Κ. Σημίτης επιχειρεί να περιγράψει την "αριστερή" πολιτική που ακολουθεί, αυτό που καταφέρνει είναι να ζωγραφίσει με παραστατικό τρόπο την πλέον προωθημένη "δεξιά" πολιτική.

Δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθεί η βοήθεια που προσφέρεται στην κυβέρνηση να προχωρήσει στο "θεάρεστο έργο" της από την πλειοψηφία της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος,η οποία σε σημαντικό βαθμό συνέβαλε και στην εκλογή του ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία τους ότι "δεν έχει ανοίξει μύτη" από την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων και έχουν καταφέρει να προσδώσουν σε αυτά μια επίφαση λαϊκής αποδοχής και συγκατάθεσης!

Αυτές οι ευνοϊκές συγκυρίες έχουν οδηγήσει την κυβέρνηση Σημίτη να αποκτήσει την αλαζονεία, χαρακτηριστικό όλων των κυβερνήσεων, της "πανίσχυρης" και "παντοδύναμης" κυβέρνησης. Οι δυστυχείς προτιμούν να μη θυμούνται πως σε μια νύχτα, την 31 Γενάρη 1996, εξανεμίστηκε το "πολιτικό κεφάλαιο" που τους είχαν διαθέσει τα μεγάλα αφεντικά. Το φθινόπωρο, θα είναι η επόμενη περίοδος, που το "νέο κεφάλαιο" που έχει συγκεντρωθεί, ανεξάρτητα αν πάει σε εκλογές ή όχι, θα εξαντληθεί ανήμποροι να αντιληφθούν γιατί και πώς. Αυτή όμως είναι η μοίρα των κυβερνήσεων και των διαχειριστών μιας χρήσης. Η παρέμβαση του λαϊκού κινήματος γίνεται επιτακτική.