Δεν έχω βέβαια ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου αυτόν τον καιρό. Οι ανασκαφές μας, εδώ στη λίμνη της Καστοριάς, δε μου αφήνουν πολλά περιθώρια να ασχοληθώ με τον κόσμο. Τις εφημερίδες που παίρνω τις διαβάζω στα πεταχτά. Ρίχνω μια ματιά, δηλαδή, μόνο στους μεγάλους τους τίτλους. Ετσι, παίρνω μια επιπόλαια γεύση μόνο για τις καταστροφές, τα σκάνδαλα και τις τουρκικές προκλήσεις, μόνιμο πρωτοσέλιδο θέμα πια στις εφημερίδες, όχι βέβαια για λόγους κριτικής, αλλά "αγοραστικότητας", όπως θα λέγαμε "ακροαματικότητας" ή κάτι παρόμοιο. Βλέπω, βέβαια, και τις φωτογραφίες των προσώπων που έχουν καταστεί ένα είδος οικολογικού περιβάλλοντος, να πούμε. Ετσι που, αν δεν τους αντικρίσω μια μέρα στην πρώτη ή στις άλλες σελίδες της προβολής, ανησυχώ. Αισθάνομαι μέσα μου ένα απροσδιόριστο οικολογικό κενό και με πνίγει εκείνο το γνωστό παράπονο που συνοδεύει την πολιτική μας ανέχεια. Σκέφτομαι μήπως κάτι βασικό έχει ανατραπεί στον εθνικό μας κόρφο και δεν το έχω πληροφορηθεί στην απασχολημένη μου ζήση. Ας πούμε, π.χ., ο κ. Κωνσταντόπουλος μου έχει γίνει απαραίτητος ως καθημερινή οικολογική όψη. Ασχετο με τη γωνία λήψης, προφίλ ή ανφάς εννοώ. Ο κ. Εβερτ επίσης οικολογικό σύνδρομο κι αυτός, ο κ. Βενιζέλος θα πρόσθετα και ίσως ο κ. Καστανίδης και πολύ κοντά ο κ. Σαμαράς και άλλοι πολλοί που η φυσική τους επιβίωση στηρίζεται στην εικόνα. Μαζί με τα πρόσωπα βέβαια είναι και τα θέματα που προβάλλονται, έτσι, για να αποπροσανατολίζεται ο αναγνώστης και όχι για να ενημερώνεται. Μαζί και ο κονιορτός των ίδιων λέξεων και ο πανικός των προαναγγελλομένων καταστροφών, οι περιγραφές που υπογραμμίζουν χωρίς να περιγράφουν. Και ακολουθούν από πολύ κοντά οι προβλέψεις, οι πυθιακοί ακροβατισμοί και οι λογής σιβυλλικές αναλύσεις. Ευτυχώς που υπάρχει και "Ριζοσπάστης" και μας θυμίζει με μεγάλα γράμματα τις παγίδες.

Ετσι, σιγά σιγά βυθίζομαι όλο και πιο πολύ. Βυθίζομαι σε έναν περίεργο πολτό που δεν έχει γεύση, μόνο υφή έχει. Τον υποπτεύομαι, δηλαδή, αυτόν τον πολτό, δεν το γεύομαι, όπως υποπτεύεται κανείς οποιοδήποτε τέλος, χωρίς να μπορεί και να το γευτεί, γιατί έτσι θα μπορούσε και να το αποφύγει. Με κάνει, λοιπόν, αυτός ο πολτός να νιώθω πως βρίσκομαι αγκαλιά με τον Αλιεν, το γνωστό κινηματογραφικό τέρας, που περιφέρεται ως απειλή, εξοντώνεαι και αφανίζει στο όνομα της "εταιρίας" ή στο όνομα μιας άλλης δύναμης, που χωρίς να είναι παρούσα καταφέρνει να επιβάλλεται, να εξαργυρώνει το απροσδιόριστο μέλλον, αφανίζοντας ένα πολύ συγκεκριμένο παρόν. Μιας άλλης δύναμης που καταφέρνει με επαναλαμβανόμενες εικόνες καλοσχηματισμένων μηρών, με εύγευστες ευθυμογραφικές αηδίες και υποσχέσεις ανύπαρκτων αποκαλύψεων να σε παγιδεύει βαθιά στα αδιέξοδα ανώφελων αναζητήσεων!

Μέσα σε μια τέτοια πηχτή και απειλητική ύλη βρίσκομαι τον τελευταίο καιρό και προσπαθώ να την αναλύσω. Να βρω τα επιμέρους συστατικά της. Τις "αόρατες" γεύσεις της. Αποφάσισα, με άλλα λόγια, να παραμερίσω όλη αυτή την αποσυντεθειμένη καλοκαιρινή μου διάθεση και να αναπαλαιώσω το οικολογικό μου πρόσωπο. Να εντοπίσω το λάθος της σχέσης μου με το "άλλο". Να επαληθεύσω με κάθε θυσία την πολιτική μου συνείδηση, που ενώ παραμένει μόνιμα αριστερή, αποβάλλει καθημερινά τα οραματικά της στοιχεία. Παύει να είναι επαναστατική, μετατρέπεται σε ανυπόμονη τύψη, γίνεται μνησίκακη, εκδικητική, τρομοκρατική. Θέλω να εξηγήσω, λοιπόν, τις μεταβολές μου. Θέλω να αποφύγω τη μεγάλη, για να μην πω μοναδική, περιπέτεια, που φέρνει τους ανθρώπους μια από δω και μια από κει, γιατί αρνούνται ή γιατί δεν μπορούν να αυτοπροσδιοριστούν και να καταλάβουν τις αλλαγές τους. Να αντιληφθούν έγκαιρα αυτή την απροσδιόριστη ουσία που τελικά τους παγιδεύει και τους αναιρεί, όπως τα απειλητικά υγρά του κινηματογραφικού Αλιεν. Οπως ακριβώς αυτή η γλοιώδης και απερίγραπτη ευδαιμονία της αγοράς που διαλύει τον Ελληνα. Τον Ελληνα που εργάζεται και γλείφει πότε πότε, παρεμπιπτόντως, κάτι από μια ακρούλα του πολιτιστικού μας ψεύδους, χωρίς να αντιλαμβάνεται τις ασάφειες που τον αλλοτριώνουν. Ιδιαίτερα τις ασάφειες της πολιτικής του ευαισθησίας. Με αποτέλεσμα να μιλάει με λέξεις άλλων και να χαίρεται με σκηνοθετημένες φαντασιώσεις. Γι' αυτό φοβούμαι. Φοβούμαι πολύ. Φοβούμαι πως έχουμε περάσει τελικά στην περιοχή αυτού του απροσδιόριστου κινηματογραφικού κενού, όπου όλα, και τα πιο σημαντικά ακόμα γίνονται στο σκοτάδι!

Ο Λένιν έγραψε σελίδες ολόκληρες για την αυτοσυνείδηση. Το είπε με πολύ πειστικό τρόπο, πως όσο δε συνειδητοποιούμε τη σχέση μας με το κοινωνικό περιβάλλον, όσο δε συνειδητοποιούμε την παραγωγική μας σχέση μ' αυτό, με το προσδιορισμένο κοινωνικό "άλλο", αυτό δεν υπάρχει ιστορικά. Δεν υπάρχει υλικά, άρα πολιτικά. Οσο, με άλλα λόγια δικά μου, δεν κατανοούμε τους τρόπους και τις αιτίες της προσωπικής μας δράσης, ο κόσμος θα μεταβάλλεται σε μια ανούσια ύλη που θα μας απειλεί και τελικά θα μας αφανίζει στο όνομα της"εταιρίας".