Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
Λοιπόν, Παναγιώτη, με την ιστορία, δε φτάνει να "ξέρεις" τα "λάθη". Να βγάζεις το τεφτέρι σου και να διαβάζεις "περιπτώσεις", που αποδόθηκαν μονόπλευρα και - άκρως - υποκειμενικιά. "Περιπτώσεις" που "έφεραν στο φως" άνθρωποι, που δεν έλαβαν μέρος στην "ιστορία" ή που έλαβαν, αλλά από το άλλο στρατόπεδο. Οι "περιπτώσεις", που "διηγούνται αγωνιστές" που έλαβαν και οι ίδιοι μέρος στα "λάθη", και αφού, στο "μεταξύ άλλαξαν πίστη" τώρα παριστάνουν τους αλάνθαστους και τους πονεμένους. Η, τέλος, "περιπτώσεις", που έρχονται στην "επικαιρότητα", κάθε φορά που μπαίνει το απλό - και καθοριστικό - ερώτημα: Παναγιώτη με ποιους είσαι και τι κάνουμε; Και αντί να πεις "συγνώμη, είμαι με το ΠΑΣΟΚ, τώρα", λες διάφορες ιστορίες για "λάθη" και "προδοσίες"...
Λοιπόν, Παναγιώτη, κάθε μια "περίπτωση" από αυτές, είναι από μόνη της, ένα καταπληκτικό ιστορικό γεγονός, που δε χωράει μέσα στη "μικρούλα" - για μια τόσο πολύπλοκη υπόθεση - λέξη "λάθος". Κάθε μια "περίπτωση" από αυτές είναι μια μοναδική ιστορική στιγμή και για τον τόπο μας και για το ΚΚΕ, που δεν τελειώνεις μαζί της εύκολα, λέγοντας - απερίσκεπτα - "προδοσία". Αν κάποιος, πραγματικά, θέλει να βγάλει σωστά συμπεράσματα - και να καταλήξει σε σωστές κρίσεις - πρέπει να κρίνει με σεβασμό και δίκαια κάθε "περίπτωση" ξεχωριστά και να την εντάξει μέσα στο χρόνο και στο χώρο που "συνέβη". Και σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν πρέπει να αναφέρεται σε αυτές τις "περιπτώσεις" σε... αντιδιαστολή. Να τις χρησιμοποιεί, δηλαδή, σαν άλλοθι, για την "ένταξή" του, σήμερα, σε ένα κόμμα, που δεν έχει καμία σχέση με το σοσιαλισμό και την κοινωνία, που λες ότι ονειρεύεσαι!
Λοιπόν, Παναγιώτη... Κανένας δεν ισχυρίζεται πως δεν έγιναν λάθη. Μόνον οι πεθαμένοι δε λαθεύουν. Και οι "ζωντανοί", που ζούνε, όμως μέσα στην ακινησία και στο τίποτα. Δηλαδή, όλα τα "πτώματα" της ιστορίας. Ολοι αυτοί οι "οργανισμοί" που επιβιώνουν παρασιτικά, κλεπτοτσιμπώντας από κλαρί σε κλαρί. Ολοι αυτοί, που η ζωή, με τα χαρούμενα ταμπούρλα της και τις εκκωφαντικές φωνές της, με τα "σωστά" της και τα "λάθη" της, με τα "δίκαια" και τα "άδικα", περνάει δίπλα τους και αυτοί αρνούνται να περπατήσουν στα μεγάλα συλλαλητήρια μαζί της. Και εκ των υστέρων - και εκ του ασφαλούς - βέβαια, παριστάνουν τους κριτές. Και "ντύνουν", αυτή την απουσία, από τη δράση και τον πόλεμο, από τη δημιουργία, με κατηγορίες για "λάθη" και "προδοσίες" των άλλων. Αυτών που χτυπήθηκαν και με την άγνοια και με τη συγκυρία και - κυρίως - με τον οργανωμένο αντίπαλο. Που νίκησαν και νικήθηκαν. Που και σωστά έπραξαν και λαθεμένα έπραξαν. Που διδάχτηκαν από την ιστορία και οι ίδιοι, όμως, δίδαξαν την ιστορία...