Βεβαίως, το μήνυμα ελήφθη και από τους εργαζόμενους της χώρας, στους οποίους ο κ. Σημίτης είναι παλαιός... γνώριμος. Είναι ο πολιτικός που το 1985, από τη θέση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας της κυβέρνησης του Α. Παπανδρέου, "τόλμησε" τη διά νόμου διετή (1985 - 1986) απαγόρευση κάθε αύξησης στους μισθούς και τα μεροκάματα με τις γνωστές "δίδυμες" Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Οπως γνωστές από τα παλιά είναι οι επιδόσεις του και στον τομέα της "εκσυγχρονιστικής" κατεδάφισης της παραγωγικής βάσης της χώρας, με "αριστεία" στη ναυπηγική βιομηχανία.

Το μήνυμα, βεβαίως, ελήφθη και από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία, πέραν της γενικότερης στάσης της, κλήθηκε να δώσει - και έδωσε - εξετάσεις στη βάση των ιδιαίτερων δεσμών και σχέσεών της με τους μηχανισμούς και το πρόσωπο του κ. Σημίτη από την Παπανδρεϊκή ακόμα εποχή. Βεβαίως, η στάση της έτυχε ιδιαίτερης αναγνώρισης, με κορυφαία στιγμή το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και τα γραμμάτια που εκεί εξαργυρώθηκαν, με την ανάδειξη των στενών συνεργατών του πρωθυπουργού από το συνδικαλιστικό χώρο στις κορυφαίες θέσεις του ΠΑΣΟΚ...

Ετσι, αν γενικά οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μπορούσαν πάντα να περνάνε πιο ανώδυνα, απ' ό,τι οι κυβερνήσεις της ΝΔ, τις αντεργατικές επιλογές του κεφαλαίου, λόγω των μεγαλύτερων δεσμών τους με νευραλγικούς κρίκους του συνδικαλιστικού κινήματος, η κυβέρνηση Σημίτη φαίνεται να τα πηγαίνει ακόμα πιο καλά... Εξ ου και η ποικιλότροπη απροκάλυπτη στήριξή της από τα όργανα και τους φορείς του μεγάλου κεφαλαίου, εντός και εκτός της χώρας.

Πρώτη έμπρακτη συντονισμένη επίδειξη κυβέρνησης Σημίτη - ΣΕΒ - συναινετικού συνδικαλισμού, ήταν η διετής Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση λιτότητας.Για τους συνταξιούχους,η κυβέρνηση επιφύλαξε, αντί ανθρωπίνων συντάξεων, τον εμπαιγμό του ΕΚΑΣ (επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης).

Δεύτερη επίδειξη, η ψήφιση του νόμου για τον "εκσυγχρονισμό" των ΔΕΚΟ,που ανοίγει και τα τελευταία παράθυρα στην ποικιλώνυμη ιδιωτικοποίηση. Στον τομέα αυτό η κυβέρνηση είναι έτοιμη να γράψει και νέες μαύρες σελίδες στα ναυπηγεία Ελευσίνας, στην "Πειραϊκή - Πατραϊκή" και αλλού.

Το νομοσχέδιο για την... ανεργία,το οποίο η κυβέρνηση Σημίτη κληρονόμησε στις γενικές του κατευθύνσεις από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τροποποιήθηκε και έφτασε στη Βουλή ακόμα χειρότερο. Η πιο κραυγαλέα προσθήκη αφορά την ικανοποίηση του πάγιου αιτήματος του ΣΕΒ για την απαλλαγή των εργοδοτών από ασφαλιστικές εισφορές!Η αρχή έγινε για ό,τι αφορά την πρόσληψη νέων εργατών, ενώ δεδομένες είναι οι δηλώσεις του υπουργού Εργασίας για επέκταση του μέτρου, εφόσον αποδώσει..! Η άποψη Σημίτη για την κατεδάφιση και αυτού του αναιμικού συστήματος προστασίας των ανέργων, αποδόθηκε από τον ίδιο με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο, όταν κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συζήτησης στη Βουλή για την ανεργία, είπε: "Οι άνεργοι έχουν μερικές φορές περισσότερα κίνητρα να μείνουν άνεργοι παρά να εργαστούν"!

Η "νέα εποχή", όμως, του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Κ. Σημίτη, επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους της χώρας και άλλες οδυνηρές εκπλήξεις, αφού πρέπει να διανυθεί ακόμα αρκετός δρόμος, για να γίνουν πράξη οι οδηγίες της "Λευκής Βίβλου" και των επιτελείων της ΕΕ προς την οικοδόμηση του εργασιακού Μεσαίωνα. Ετσι, σειρά παίρνει το ασφαλιστικό!Οι δηλώσεις των αρμοδίων υπουργών για την επεξεργασία νέου αντι-ασφαλιστικού νομοσχεδίου πυκνώνουν, ενώ σχετική εξαγγελία έχει κάνει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Ο πρωθυπουργός, επίσης, αυτοπροσώπως έχει επαγγελθεί έξω από τα δόντια την κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, λέγοντας επί λέξει σε πρόσφατη ομιλία του σε συμπόσιο του ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ: "Δεν πρέπει να αποτελεί βεβαιότητα η εργασιακή σχέση του δημόσιου υπάλληλου, γιατί είναι ανασταλτικός παράγοντας".Επίσης, οι οικονομικοί υπουργοί της κυβέρνησης Σημίτη δεν κρύβουν λόγια γύρω από την προετοιμαζόμενη σύνδεση των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων με τη λεγόμενη "παραγωγικότητα". Σε ό,τι αφορά, τέλος, τους δημοσίους υπαλλήλους ετοιμάζεται η απάτη του νέου μισθολογίου,ενώ το ένα και μοναδικό βήμα που έγινε προς την κατεύθυνση της εφαρμογής των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων στο δημόσιο με την κύρωση των σχετικών Διεθνών Συλλογικών Συμβάσεων (151 και 154), έμεινε μετέωρο, αφού δε συνοδεύτηκε με την ψήφιση του αναγκαίου νόμου για την εφαρμογή του θεσμού.