Η κυβέρνηση έχει να επιδείξει στο σύντομο χρονικό διάστημα που βρίσκεται στην εξουσία, από τις 18 Γενάρη 1996, "πλούσιο" αντιλαϊκό έργο σε όλους τους τομείς.

Ο Κ. Σημίτης από την αρχή της θητείας του, στις προγραμματικές δηλώσεις, το πρώτο που διαπίστωσε, δίνοντας το στίγμα της οικονομικής πολιτικής του, ήταν ότι "το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων αυξήθηκε για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια" (!).Ευνόητο είναι μετά από αυτή τη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση Σημίτη δε θα είχε καμία διάθεση να βοηθήσει αυτούς που έχουν "ενισχυμένο" το εισόδημά τους! Και πραγματικά αυτό έκανε. Διατήρησε καθηλωμένους τους μισθούς στο δημόσιο στο "2,5% +2,5%", απέκρουσε με αξιοθαύμαστη συνέπεια κάθε ιδέα για αυξήσεις στις συντάξεις και στο τέλος υποσχέθηκε ένα άθλιο βοήθημα, το οποίο ακόμα να καταβληθεί.

Ανάλογη ήταν η στάση της απέναντι και στους αγρότες, οι οποίοι, λόγω των μέτρων της ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ, βλέπουν το φάσμα του ξεκληρίσματος να πλησιάζει με απειλητικούς ρυθμούς.

Παράλληλα, η κυβέρνηση Σημίτη από την αρχή δεν έκρυψε τις προτιμήσεις της και τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει απέναντι στην οικονομική ολιγαρχία. Το πρώτο νομοθέτημά μας ήταν η τροπολογία για κατάργηση της διάταξης για την ονομαστικοποίηση των μετοχών, όσων εταιριών αναλαμβάνουν προμήθειες ή έργα του δημοσίου πάνω από 1 δισ. δρχ. Στη συνέχεια ακολούθησαν η σκανδαλώδης παραγραφή χρεών από φόρους, πάνω από 200 δισ. δρχ., στους Βαρδινογιαννο - Λάτσηδες, η ιδιωτικοποίηση δημοσίων οργανισμών (ΟΤΕ, ΔΕΠ κ.ά.), επιχειρήσεων (ναυπηγεία κλπ.) και κρατικών τραπεζών, η ψήφιση του νόμου για την ανεργία, που προσφέρει ζεστό χρήμα στους βιομηχάνους και έρχεται το Προεδρικό Διάταγμα για την ελληνοποίηση των προμηθειών του δημοσίου, που προσφέρει ουσιαστικά τις προμήθειες των ΔΕΚΟ σε συγκεκριμένους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Είναι επιτακτική ανάγκη, λοιπόν, με τη συγκρότηση του άλλου πόλου του λαϊκού, του αντίπαλου δέους, να αναχαιτιστεί η επίθεση που έχει ξεκινήσει και με μεγαλύτερους ρυθμούς θα προχωρήσει η κυβέρνηση.