«ΤΟ δημοσιογραφικό επάγγελμα μπορεί να είναι συναρπαστικό και φλογερό σε κίνηση, είναι όμως γεγονός ότι μέσα στα πλαίσια των ταξικών κοινωνικών συνθηκών είναι επίσης σπαρμένο με πολλές ηθικές άκανθες και τριβόλους...».

ΑΥΤΑ έλεγε για την ελληνική δημοσιογραφία εδώ κι εξήντα χρόνια ο Κώστας Καραγιώργης μιλώντας στο πολιτικό μνημόσυνο του Κ. Βιδάλη το Σεπτέμβρη του 1946.

ΤΟ χειρότερο είναι ότι όχι σπάνια εγίνονταν άσχημες προσμείξεις στο δημοσιογραφικό επάγγελμα και χρησιμοποιήθηκε σαν αφετηρία για καταποντισμούς σε αμαρτωλά χρηματοκιβώτια ή για απίθανες αλματικές αναρριχήσεις εξωδημοσιογραφικής καριέρας.

Ο Κ. ΒΙΔΑΛΗΣ, παρατηρούσε ο Καραγιώργης, ύστερα από αρκετά χρόνια εντατικής δημοσιογραφικής ζωής σαν οικονομικός συντάκτης, είχε πιάσει το σφυγμό της νεοελληνικής κοινωνίας, επίσημης και ανεπίσημης, ανοιχτής και παρασκηνιακής, ομαλής και κάκοσμης. Θα μπορούσε, αν βέβαια το ήθελε, να είχε γλιστρήσει πολλές φορές, έμεινε όμως αγνός. Κράτησε την κάπα του παστρική και μπορούσε έτσι να την κρεμάσει όπου ήθελε. Γνώριζε με κάθε λεπτομέρεια όλους τους «κρουνούς» χρήματος, όπως επίσης γνώριζε κι όλους εκείνους που ήταν γραμμένοι στις λίστες της μηνιάτικης τροφοδοσίας, είτε από το δημόσιο ταμείο είτε από του Μποδοσάκη το κεμέρι.

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ του Μεταξά, με το Μανιαδάκη και το Νικολούδη «δούλεψαν» εντατικά τα μυστικά κονδύλια, στήνοντας ολόκληρο μηχανισμό σμπίρων με μοναδικό στόχο το κυνηγητό των αγωνιστών, των μελών και στελεχών του ΚΚΕ και γενικά των αντιφασιστών που πολεμούσαν με κάθε τρόπο το φασιστικό καθεστώς.

ΣΤΑ χρόνια εκείνα ο δημοσιογράφος Βιδάλης ύψωσε την πένα του και με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ που δημοσίευε στην εφημερίδα «Πρωία», έφερε στο φως το ρόλο του Μποδοσάκη, αψηφώντας τις διαταγές και τις απειλές του Μανιαδάκη.

ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ να ξεγελά τη «λογοκρισία» αλλά στο τέλος τον έστειλαν εξορία όπου θα μείνει κάμποσους μήνες. Κι από εκεί δε γύρισε παρά όταν τον πήρε η χάρη που δόθηκε με τη γέννηση του επίδοξου διαδόχου.

ΜΠΟΡΕΙ βέβαια, ο Κ. Βιδάλης να βάσταζε ανοιχτό το μέτωπο με το Μποδοσάκη και να κυνηγήθηκε άγρια γι' αυτό, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που ήταν προστατευόμενοί τους, «γραμμένοι στη λίστα» προστασίας. Ηταν οι άνθρωποί του, το «άγρυπνο μάτι» τότε μέσα στις εφημερίδες αλλά και σ' ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Κι εκείνος, ευνόητο είναι πως ανταπέδιδε τα «δέοντα».

ΕΧΟΥΜΕ έπειτα τα «Πέτρινα χρόνια». Εδώ είναι, που οι «κρουνοί» των κονδυλίων δούλεψαν εντατικά και η πελατεία στα υπουργεία Εσωτερικών, Δημ. Τάξης και Στρατιωτικών μεγάλωσε. Ο Ευάγγελος Καλαντζής στις «δόξες» του με τους πληροφοριοδότες και τους συμβούλους του. Κι εδώ οι δημοσιογράφοι μετρημένοι παρόντες στα γραφεία και σε αποστολές.

ΕΧΟΥΜΕ έπειτα τα μεταπολιτευτικά, που πάνε συνέχεια και που στο υπουργείο Εξωτερικών (πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, Αντ. Σαμαράς υπουργός) γίνεται «χαμός» με τα μυστικά. Χιμούν σαν γεράκια στις σακούλες... Είχα την ευκαιρία να δω μια τέτοια αναπαράσταση της διαρπαγής όχι μόνος αλλά και με άλλους συναδέλφους της ΕΣΗΕΑ και μάλιστα από τον κ. Μητσοτάκη. Πρώτης τάξης αναπαράσταση. Αλλά πέραν αυτής τίποτα άλλο... Ούτε ποιοι, ούτε πόσα, ούτε γιατί. Ολα έμειναν στο σκοτάδι... Οι φάκελοι του υπουργείου άδειοι, η πυρά εξαφάνισε όλα τα δικαιολογητικά... Και πορεία για το αρχείο.

ΠΡΕΠΕΙ εδώ να πούμε ότι στη χώρα μας έχει δημιουργηθεί μια «παράδοση», όταν έχουμε αλλαγή κυβερνητικής φρουράς, έχουμε συνήθως και μια περιστασιακή έξαρση για τα μυστικά κονδύλια.

ΜΙΣΟ και πάνω αιώνα δουλεύει ασταμάτητα η πληγή αυτή των μυστικών κονδυλίων, που αποτελεί στίγμα και ντροπή για τη δημοσιογραφία. Είναι ολοφάνερο πως η κυβέρνηση επιχειρεί να μαζέψει και να κλείσει το θέμα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ δείχνει να φοβάται τη διαφάνεια και προτιμά να κινείται στην ασφάλεια του μισοσκόταδου.

ΠΕΡΙΣΣΕΨΕ όμως το κακό. Είναι ασήκωτη η ντροπή, η μπόχα που πέφτει στο σώμα των δημοσιογράφων μ' όλα όσα διαπράττουν τα αδηφάγα λιμοξέφτερα. Οχι πια σε άλλα κουκουλώματα, που μεθοδεύουν οι μηχανισμοί της εξουσίας. Είναι ώρα, είναι επιταγή να πέσει άπλετο φως. Στη μεγάλη αυτή υπόθεση που σέρνεται τόσα χρόνια. Σε θέματα τιμής δεν υπάρχουν περιθώρια σιωπή. Ούτε για κουκουλώματα...