"Αγνωστες σελίδες από τη Μακρόνησο (1948 - 1950)",τιτλοφορείται το βιβλίο που τις περικλείει, βγαλμένο μετά το θάνατο του συγγραφέα, με τη φροντίδα των παιδιών του, χορηγία του φίλου του Τάκη Τρανούλη και εικονογραφημένο με σχετικά σκίτσα και χαρακτικά. Σελίδες του Κεφαλλονίτη κομμουνιστή αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Κλεόβουλου Α. Δενδρινού,"γραμμένες το Μάρτη του 1950, εκεί στον ίδιο τόπο, του ομαδικού και συνεχούς μαρτυρίου και της ...δίψας". Σελίδες - ντοκουμέντα για τα βασανιστήρια των εγκλείστων στη Μακρόνησο, από ανθρωποειδή τέρατα, διεστραμμένους (ιδεολογικά, ψυχολογικά, ηθικά) δεσμοφύλακες, κυρίως αξιωματικούς, που διδάχθηκαν την κανιβαλική "τέχνη" τους από "πατριώτες" δοσίλογους και ακριβοπληρωμένους Αγγλοαμερικάνους πράκτορες. Ο Κλ. Δενδρινός, αψηφώντας τον κίνδυνο για τη ζωή του, τις μέρες της δαντικής κόλασης του Μάρτη του '50, κατέγραψε ονόματα βασανιστών, τόπους και τρόπους βασανιστηρίων και τις σελίδες τις έκρυψε καλά, ώστε να σωθούν. Και σώθηκαν και από τη Μακρόνησο και από τον Αϊ - Στράτη. Τις καθαρόγραψε το 1978 και ονειρευόταν να εκδοθούν, για να αποκαλύψουν όλη την κτηνωδία των βασανιστών. Και να υμνήσουν την υπέρτατη θυσία "των επώνυμων και ανώνυμων παιδιών παλικαριών του λαού μας", των "κατ' εξακολούθησιν" (όπως ο ίδιος τόνιζε προλογικά) ηρώων, που άφησαν την τελευταία τους πνοή στη Μακρόνησο, "αντιπαλεύοντας τη φασιστική βία και τα απάνθρωπα συστήματά της, με πείσμα και θάρρος, αποφασιστικότητα και λεβεντιά, υπερασπίζοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια".

Ηταν 30 του Νοέμβρη, ξημερώματα, που μισοντυμένο άρπαξαν οι ασφαλίτες τον Κλ. Δενδρινό από το σπίτι του στο Βύρωνα. Τον πήγαν στη Γενική Ασφάλεια και μετά από τις εκεί "περιποιήσεις", παραμονή Χριστουγέννων, οδηγήθηκε μαζί με πολλούς άλλους συναγωνιστές του στη Γενική Ασφάλεια, στο κολαστήριο της Μακρονήσου. Οι σελίδες του Δενδρινού, ως "ρεπορτάζ", αρχίζουν από τις 18 του Οκτώβρη 1949, μέρα που από μεγαφώνων εκφώνησαν "αναμορφωτήριους" λόγους οι Ρακιτζής και Σωτόπουλος, να "ιστορούν" τα μαρτύρια των αγωνιστών στο ΑΕΤΟ, ΒΕΤΟ, στο "σύρμα", ακόμα και στα αποχωρητήρια, σε κάθε σπιθαμή της στέρφας γης αυτού του νησιού. Εκτός από την καταγραφή πληθώρας ονομάτων βασανιστών, διοικητών κλπ. της Μακρονήσου, ο Δενδρινός "απαθανάτισε" τα ονόματα, τα βασανιστήρια πολλών μαρτύρων - ηρώων, αλλά και τις πολύπλευρες δημιουργικές δραστηριότητές τους. Το τελευταίο κεφάλαιο απαθανατίζει τον πιο βασανισμένο, το "μυθικό" ήρωα της Μακρονήσου. Τον Δημήτρη Τατάκη.

Λοράν Καμπίλα

Η νίκη και η κατάληψη της εξουσίας από τους αντάρτες, με ηγέτη τον Λοράν Καμπίλα, μόλις ένα χρόνο πριν, είχε ξαφνιάσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Ελάχιστες ήταν οι ασφαλείς πληροφορίες που μπορούσαν να βοηθήσουν την υφήλιο να σχηματίσει συγκεκριμένη εικόνα για την κατάσταση στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό και ακόμα λιγότερες για το πρόσωπο του Καμπίλα.

"Πριν αλέκτορα φωνήσαι" ο Καμπίλα αντιμετωπίζει στάση από τις ίδιες τις ανταρτικές ομάδες, που υπήρξαν ο βασικός αρωγός για τη νίκη και την ανατροπή του δικτάτορα Μομπούτου. Οι στασιαστές τον κατηγορούν για πληθώρα ελαττωμάτων που σκιαγραφούσαν και τον Μομπούτου. Νεποτισμό, αυταρχικότητα, οικογενειοκρατία και διαφθορά προς ίδιον όφελος. Ο ίδιος κατηγορεί τη Ρουάντα ότι βρίσκεται πίσω από την "εξέγερση". Φιλοδώρησε την κυβέρνηση της Ρουάντας με μία "πρόκληση". Αυτή του πολέμου.

Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, που μας έχει συνηθίσει με "εκρήξεις" παντός είδους και τύπου. Μια προσεκτικότερη ίσως ματιά μπορεί να οδηγήσει σε πολυποίκιλους συνειρμούς, όπως ότι η Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες της Αφρικής, που καταλαμβάνει μεγάλο χώρο της περιοχής των Μεγάλων Λιμνών. Μια περιοχή ιδιαίτερης στρατηγικής - για οικονομικούς λόγους - σημασίας για όλες τις "γνωστές προστάτιδες" δυνάμεις. Καθώς επίσης και ότι τα "παιχνίδια" κυριαρχίας των λαών της Μαύρης Ηπείρου, που παίζονται με μεγάλο "παίκτη" τελευταία τις ΗΠΑ, είναι πολλά και δυσοίωνα, με άγνωστες πτυχές, προεκτάσεις και αποτελέσματα, καθώς τα παγκόσμια δεδομένα έχουν ανατραπεί πλήρως και όταν οι κυβερνήσεις δεν είναι συνένοχες, καθίστανται παράλυτες... Μπορεί η κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες μέρες στη ΛΔ του Κογκό να είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμα φαινόμενο της "γεωπολιτικής του χάους" που προσπαθούν να επιβάλλουν.

Χρ. Μ.

Σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, κάποια Αμερικανίδα Κ. Χάμιλτον, έχει πλουτίσει μοιράζοντας, έναντι συνδρομής, τους λεγόμενους "εραστές του κουτιού". Πελάτισσές της είναι γυναίκες που θέλουν να κάνουν το περιβάλλον τους να πιστέψει πως έχουν κάποιον εραστή, σύμφωνα με τα κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα. Η εταιρία της Κ. Χάμιλτον μπορεί να τους προμηθεύσει φωτογραφίες, να δέχονται τάχα επιστολές ή ευχητήριες κάρτες, ακόμα και μέχρι τρία τηλεφωνικά μηνύματα... την ώρα που λείπουν ή επίσης να δέχονται ανθοδέσμες, τούρτες γενεθλίων κ.ά. Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μιλούν για μια πολύ πετυχημένη επιχείρηση με πάρα πολλές πελάτισσες. Στην κοινωνία των ψευδαισθήσεων, η ψευδαίσθηση είναι ένα πανάκριβο εμπόρευμα. Μήπως με αξίες "κοπανιστού αέρα" δεν "οικοδόμησαν" ολόκληρο τον παράλογο κόσμο τους;

Εγκληματούν σε βάρος της κοινωνικής ασφάλισης, σε βάρος εκατομμυρίων ασφαλισμένων και το ξέρουν. Το καταγράφουν, σαν ψυχροί εκτελεστές, στα δικά τους τα στοιχεία. Οχι για να πάρουν κάποια μέτρα, αλλά για να προετοιμάσουν το έδαφος και να κηρύξουν στο αμέσως επόμενο διάστημα το "τέλος" της κοινωνικής ασφάλισης. Σε 2,15 ασφαλισμένους αντιστοιχεί ένας συνταξιούχος (!), επιβεβαιώνει ο κοινωνικός προϋπολογισμός του 1998, που παρουσίασε προχτές ο αρμόδιος υπουργός. Και αντί να χάσει το ύπνο του, αν στοιχειωδώς συναισθανόταν τις ευθύνες του, χασκογελά και επαίρεται για το δήθεν "κοινωνικό πρόσωπο" του ΠΑΣΟΚ!

Ταυτόχρονα, ο ίδιος και η κυβέρνησή του κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους, για να οδηγήσουν μια ώρα νωρίτερα τα Ταμεία σε πλήρη κατάρρευση. Ετσι, αντί να ασφαλίσουν τις ανασφάλιστες ομάδες εργαζομένων, αντί να ασφαλίσουν τους αλλοδαπούς εργάτες, αντί να περιορίσουν τη "μαύρη" και τη μερική απασχόληση, αντί να πάρουν μέτρα για τον περιορισμό της ανεργίας - μέτρα που θα άλλαζαν δραστικά και άμεσα αυτή την ολέθρια αναλογία ασφαλισμένων - συνταξιούχων - έρχονται να κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Να μετατρέψουν, γενικά, την εργασία σε "μαύρη", με το αντεργατικό νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, που από προχτές έγινε νόμος, προαναγγέλλοντας έτσι και το "μαύρο" μέλλον, που σχεδιάζουν για την κοινωνική ασφάλιση!

Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δε θα μπορούσαν να φανταστούν οι λαοί της ΕΣΣΔ πως η φρίκη θα έφτανε τόσο βίαια και τόσο σύντομα στο κατώφλι τους.

Ομως, ο εφιάλτης, όχι μόνο τους χτύπησε την πόρτα, αλλά έχει και τη μορφή του θανάτου. Είναι ο ίδιος ο θάνατος. Στην πιο επαχθή του εκδοχή. Ο ρωσικός τίτλος είναι χαρακτηριστικός: "Γκολαντάγια σμερτ φπροτσβετάγιουσιε στρανιέ", δηλαδή "θάνατος από ασιτία στην "ανθίζουσα" χώρα".

Το τετράχρονο παιδί της φωτογραφίας πέθανε από πείνα, σε μια επαρχιακή πόλη της Ουκρανίας. Ηταν όλο κι όλο 7 κιλά.

"Ανθρωπος - οικογένεια - ευημερία - Ουκρανία". Αυτό ήταν το σύνθημα του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος στις εκλογές της χώρας, η δε φρίκη της φωτογραφίας, το αποτέλεσμα της πολιτικής "εκδημοκρατισμού" που μια χούφτα νεοκαπιταλιστές και απατεώνες της πρώην ΕΣΣΔ με πάτρωνές τους το διεθνές κεφάλαιο επιβάλλουν στη χώρα, λεηλατώντας τον πλούτο της και καταδυναστεύοντας το λαό της.

Πολλοί ήταν και οι "προοδευτικοί", που πανηγύριζαν με τις ανατροπές. Κι όμως! Ηταν βέβαιο με μαθηματική ακρίβεια ότι θα βλέπαμε και τέτοιες σκηνές, χώρια όλες εκείνες - εξίσου αποτρόπαιες - που δε θα τις δούμε ποτέ. Εκεί οδηγεί η βαρβαρότητα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, ο οικονομικός και κοινωνικός εξανδραποδισμός δεκάδων εκατομμυρίων οικογενειών, η αναρρίχηση της πολιτικοοικονομικής μαφίας στα κέντρα εξουσίας.

Ολα αυτά, έρχονται να επαληθεύσουν τις εκτιμήσεις των κομμουνιστών. Στην εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, στο 31ο Συνέδριό του, που έγινε πέρσι στις 11 του Οχτώβρη, σημειωνόταν: "Γίνεται έντονο εμπόριο παιδιών. Τα ορφανά παιδιά ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, ενώ ένα - ακόμα - εκατομμύριο παιδιά είναι εγκαταλειμμένα".

Λίγες μέρες αργότερα (19.10.1997) το "Βήμα" σε άρθρο για τα εγκαταλειμμένα παιδιά στη Ρωσία έγραφε: "Ολο και περισσότερο εμφανίζονται στους δρόμους των ρωσικών πόλεων περιπλανώμενα παιδιά, πολλά από τα οποία είναι άστεγα και ζητούν ελεημοσύνη, ψάχνουν για τροφή ή για μια τσέπη να ξαφρίσουν, εισπνέουν κόλλα από μπαλόνια, πίνουν βότκα ή γυρεύουν σύντροφο του σεξ, κυρίως για να τον κλέψουν".

Αυτή την τύχη - και άλλα, ακόμα χειρότερα που θα δούμε στο μέλλον - επιφύλασσαν όλοι εκείνοι που - μέσα κι έξω από την ΕΣΣΔ - ακόνιζαν τα μαχαίρια τους για την ανατροπή του σοσιαλισμού και τώρα γλεντοκοπούν πάνω στα συντρίμμια και τη συμφορά που προκάλεσαν σ' ένα λαό περίπου 300.000.000 ανθρώπων.

Και η θλίψη γίνεται οργή και αγανάκτηση για τη σημερινή κατάσταση, όταν φέρνεις στο μυαλό σου ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια στη Σοβιετική Ενωση έλεγαν, πίστευαν και πορεύονταν στην πράξη, με βάση την αρχή που λέει ότι "στο σύστημά μας δεν υπάρχουν προνομιούχες τάξεις. Αν υπάρχει μια, αυτή είναι τα παιδιά"!

Ο Τοντόρ Ζίβκοφ δε βρίσκεται πια στη ζωή αλλά μερικοί ιθύνοντες της γείτονος, δε λένε να ησυχάσουν. Οι εκκλήσεις τόσο της εγγονής του Ζίβκοφ να τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα η σορός του στο Εθνικό Θέατρο της χώρας που αργεί αυτή την περίοδο, όσο και το αίτημα του ηγετικού παράγοντα του Σοσιαλιστικού Κόμματος Νικολάι Ντόμπρεφ, το προσκύνημα να γίνει στο "Σπίτι του Κόμματος", συνάντησαν την πεισματική άρνηση των υπευθύνων. Ο Βούλγαρος πρωθυπουργός Ιβάν Κόστοφ απορρίπτοντας το αίτημα, προέβαλλε τη δικαιολογία ότι "πρόκειται για προσωπικότητα που χωρίζει το έθνος"... Αραγε τι μπορεί να φοβούνται, τώρα πια που "έφυγε", όλοι αυτοί που μετά την ανατροπή είχαν εξαπολύσει έναν ανελέητο πόλεμο εξόντωσής του;

"Κίνδυνος - θάνατος", θα έπρεπε να αναγράφεται στις λαμαρίνες των σαπιοκάραβων, που αποτελούν το στόλο της ΑΓΕΤ - ΗΡΑΚΛΗΣ, των οποίων η πλειοψηφία κοντεύει να κλείσει μισό... αιώνα λειτουργίας! Παρ' όλα αυτά όμως, τα πλοία ταξιδεύουν ελεύθερα, πνίγοντας κόσμο, όπως τους 20 ανθρώπους που κατάπιε το σαπιοκάραβο ΔΥΣΤΟΣ, ή αφήνοντας παραμορφωμένους ναυτεργάτες, όπως ο ηλεκτρολόγος, στου οποίου το πρόσωπο έσκασε, πριν 4 μέρες, συσσωρευτής στο μηχανοστάσιο του ...42χρονου τσιμεντάδικου ΝΗΡΕΥΣ. Ομως, οι ναυτεργάτες δεν κινδυνεύουν μόνο από το σάπιο στόλο, αλλά και από τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, ο οποίος έδειξε την... ευαισθησία του, υπογράφοντας 5 μέρες μετά το ναυάγιο του ΔΥΣΤΟΣ, τη μείωση (!) του αριθμού των πληρωμάτων των πλοίων της ΑΓΕΤ αυξάνοντας έτσι την επικινδυνότητά τους. Και ας μη σχολιάσουμε βέβαια ότι την επομένη του ναυαγίου του ΔΥΣΤΟΣ, δήλωσε ότι φταίει ο πλοίαρχος...