Ο Γιάννης Μάντζας, πολιτικός επιστήμονας, επιστημονικός συνεργάτης της Πανελλαδικής Συνομοσπονδίας Ελλήνων Ρομά «ΕΛΛΑΝ ΠΑΣΣΕ», ευχαρίστησε το ΚΚΕ για την τιμητική πρόταση συμμετοχής στο ψηφοδέλτιό του και μεταξύ άλλων σημείωσε: «Οσα κατάφερε να κατακτήσει ο λαός, τα κατέκτησε με συλλογικούς αγώνες ενάντια σε συστήματα εκμετάλλευσης, καταπίεσης και απαξίωσης των ζωών μας - και οι Ρομά το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. (...)

Η διαρκώς εντεινόμενη φτωχοποίηση, οι αλλεπάλληλες κρίσεις σε κάθε πεδίο - κρίσεις που τις πληρώνει ο λαός και όχι εκείνοι που μας οδήγησαν σε αυτές - έχουν οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση των ζωών και των δικαιωμάτων μας. Δικαιωμάτων στη στέγαση, στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία... Σε μια ζωή με αξιοπρέπεια! (...)

Τώρα είναι η ώρα, εμείς οι Ρομά να πούμε "ως εδώ" στην κοροϊδία, την εκμετάλλευση, τον αποκλεισμό και να ενώσουμε τις φωνές μας με όσες και όσους αγωνίζονται καθημερινά στον δρόμο και στους χώρους της δουλειάς. Με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, κόντρα στις πολιτικές εξόντωσης των λαϊκών στρωμάτων.

Είναι τώρα η στιγμή που οι Ρομά πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στην κοροϊδία, απέναντι στις ψεύτικες υποσχέσεις και τα προεκλογικά τερτίπια. Οι Ρομά δεν εξαγοράζονται και δεν ξεπουλιούνται!

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που διαχρονικά αγωνίζεται για τα δικαιώματα των Ελλήνων Ρομά, που δεν διαχωρίζει την κοινότητά μας από την υπόλοιπη κοινωνία, είναι το μόνο κόμμα με το οποίο μπορούμε να συμπορευτούμε σε κάθε μάχη, σε κάθε διεκδίκηση, ως ίσος προς ίσο!

Γιατί το ΚΚΕ ποτέ δεν κορόιδεψε την κοινότητα.

Γιατί το ΚΚΕ έχει στηρίξει τους δίκαιους αγώνες μας σε κάθε βήμα που του δίνεται.

Γιατί είναι το μόνο κόμμα που παλεύει για την ουσιαστική και οριστική ένταξη των Ελλήνων Ρομά, μαζί με τους Ρομά!

Φτάνει πια με την προεκλογική εργαλειοποίηση των Ρομά. Οι Ρομά έχουμε φωνή, έχουμε δύναμη και έχουμε δίκιο. Και το δίκιο του αγώνα μας είναι τώρα η ώρα να το ενώσουμε με το εργατικό - λαϊκό κίνημα, με εκείνες και εκείνους που παλεύουν για το σήμερα και το αύριο, με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας! Γι' αυτό λοιπόν ΟΠΡΕ ΡΟΜΑ!».

Ο Γιάννης Φραγγίδης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη «Μαλαματίνα» και πρόεδρος της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Εμφιαλωμένα Ποτά (ΠΟΕΕΠ), μετέφερε τον ταξικό αγωνιστικό χαιρετισμό των απεργών της «Μαλαματίνα».

«Εξι μήνες αγώνας του δίκιου απέναντι στο άδικο, αγώνας της αλήθειας απέναντι στο ψέμα, αλλά και αγώνας ταξικός ενάντια στο κεφάλαιο», είπε.

Αναφέρθηκε στην επίθεση της εργοδοσίας ενάντια στους εργαζόμενους και το Σωματείο. «Παραβιάζουν τη δικαστική απόφαση εξυγίανσης. Απολύουν εργαζόμενους - μέλη του Σωματείου. Απέλυσαν τον πρόεδρο του κλαδικού Σωματείου οδηγών και εμένα, πρόεδρο της ΠΟΕΕΠ. Προσλαμβάνουν παράλληλα άλλους εργαζόμενους για να βγάλουν τη δουλειά, έστησαν δηλαδή απεργοσπαστικό μηχανισμό την περίοδο της απεργίας, ακόμα και κόντρα στον νόμο - τερατούργημα του Χατζηδάκη. Μας οδηγούν στα δικαστήρια για να κάμψουν το φρόνημα των απεργών.

Αντισταθήκαμε και αντιστεκόμαστε. Παλέψαμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε. Είμαστε 24 ώρες το 24ωρο εκεί, 30 μέρες τον μήνα, 6 μήνες τώρα. Αντέχουμε γιατί μας στηρίζετε εσείς. Αντέχουμε και θα αντέξουμε μέχρι την τελική νίκη γιατί κοινωνικές ομάδες, φορείς, αλλά κυρίως τα σωματεία που συμπορεύονται με το ΠΑΜΕ είναι δίπλα μας και στηρίζουν αυτόν τον αγώνα.

Αλλά κυρίως από τη μεγαλειώδη στήριξη του ΚΚΕ. Για μας ήταν μεγάλη τιμή που ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος παραβρέθηκε στην απεργία, έξω από το εργοστάσιο, μαζί με τους απεργούς, στηρίζοντας έμπρακτα, στηρίζοντας με όλες τις δυνάμεις του ΚΚΕ τον απεργιακό μας αγώνα. Στο πρόσωπό σου, Γενικέ Γραμματέα, εκφράζουμε τις ευχαριστίες προς όλους τους συμπορευόμενους συναγωνιστές και συντρόφους. Σας ευχαριστούμε μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας. Και είμαστε σίγουροι ότι το ίδιο θα συνεχίσετε από εδώ και πέρα που παίζουν με τον χρόνο και τις αντοχές μας.

Νομίζουν ότι θα κάμψουν το αγωνιστικό μας φρόνημα οδηγώντας μας στα δικαστήρια. Μπορεί να νομίζουν ότι θα λυγίσουμε.

Οχι, δεν θα λυγίσουμε. Οι καλύτερες μέρες είναι αύριο. Και αύριο θα είναι καλύτερες μέρες και για μας γιατί η νίκη μας θα είναι νίκη της εργατικής τάξης. Ο αγώνας μας είναι αγώνας όλων σας, είναι αγώνας της εργατικής τάξης. Και με αυτό πορευόμαστε, με την αλληλεγγύη, τη συσπείρωση».

Η Μαργαρίτα Γεωργιάδου, εργαζόμενη στο Δασαρχείο Λαγκαδά, μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ενωσης Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων, σημείωσε ότι πάνω από 10 χρόνια συμμετείχε ενεργά στο συνδικαλιστικό κίνημα με παράταξη που προερχόταν από τον πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ. Πριν από 4 χρόνια η συνδικαλιστική της δίωξη αλλά και όλα όσα βιώνουν οι εργαζόμενοι, ως αποτέλεσμα της αντιλαϊκής πολιτικής όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, στάθηκαν, όπως είπε, «η αφορμή να συνειδητοποιήσω και να αναθεωρήσω πολλά πράγματα, που μέχρι τότε τα θεωρούσα δεδομένα. Οι συνάδελφοι κομμουνιστές συνδικαλιστές ήταν οι πρώτοι που μου έδωσαν το χέρι να σηκωθώ. Η αγωνιστική στάση ζωής, η έννοια της αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς προσφοράς και της στήριξης, ήταν μπροστά μου και τις ακολούθησα. Συνειδητοποίησα για πρώτη φορά στη συνδικαλιστική μου πορεία ότι δεν έχει σημασία αν ο δρόμος που θα διαλέξω θα είναι δύσκολος και με εμπόδια. Σημασία έχει να είναι καθαρός και ουσιαστικός. Γι' αυτό διάλεξα τον δρόμο της συμπαράταξης με το ΚΚΕ».

Μίλησε όμως και με την ιδιότητα της μάνας ενός 17χρονου μαθητή της Β' Λυκείου, που μένει και πάει σχολείο στις δυτικές συνοικίες και που θα ψηφίσει για πρώτη φορά φέτος. Οπως είπε, «απευθύνομαι στον 17χρονο γιο μου και σε όλους τους νέους και νέες της ηλικίας του. Μη χάσετε τον χρόνο που έχασα, μέχρι να ανακαλύψω τον δύσκολο αλλά ωραίο αγώνα για μια ζωή που μας αξίζει.

Το "δεν πάει άλλο" που σας πνίγει όταν διαπιστώνετε ότι δεν έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες για καλύτερη Παιδεία, ότι η μόρφωση εξαρτάται από την οικονομική δυνατότητα των γονιών σας, αφού και το σχολείο είναι ταξικό, πρέπει να μην το αφήσετε έτσι.

Από τα Διαβατά, τη Μενεμένη, την Πολίχνη, τη Σταυρούπολη, το Κορδελιό δεν θα επιτρέψουμε να βγαίνουν μόνο ψυκτικοί, όπως επιθυμεί και δήλωσε ο πρωθυπουργός στο Περιστέρι.

Δεν είναι της μοίρας μας γραφτό να ζούμε έτσι, ούτε εμείς οι γονείς ούτε τα παιδιά μας!

(...) Μόνο με ένα ισχυρό ΚΚΕ και τη συλλογική αγωνιστική ανιδιοτελή δράση, στην οποία δεν υπάρχουν "σωτήρες" ούτε "ατομικές λύσεις", μπορούμε να αποκτήσουμε ξανά όλα αυτά που μας έχουν στερήσει και να παλέψουμε για ένα καλύτερο μέλλον, με τα παιδιά μας δίπλα.

Γι' αυτό λοιπόν: Η πρώτη ψήφος σας να είναι κόκκινη και να γράφει ΚΚΕ».

Η Κατερίνα Μότσικα, άνεργη μητέρα, μέλος του ΔΣ της Ενωσης Γονέων Κορδελιού - Ευόσμου και πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων 4ου Δημοτικού Σχολείου Κορδελιού, μιλώντας για τη συμπόρευσή της με το ΚΚΕ, ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Συμπορεύομαι με το ΚΚΕ, γιατί η κατάσταση που βιώνει σήμερα ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι όμως συνολικά οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι γυναίκες και οι νέοι, είναι άδικη και αφόρητη. Αποφάσισα να συμπορευτώ με το ΚΚΕ γιατί μέσα στην πανδημία το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που με τα μέλη του μίλησε και αγωνίστηκε για πραγματικά μέτρα προστασίας των παιδιών μας. (...) έβαλε στη συζήτηση το αίτημα για λιγότερους μαθητές μέσα σε κάθε τάξη ώστε να αποφευχθεί ο συνωστισμός και η μετάδοση του ιού. (...) απαίτησε μέσα και από τους συλλόγους γονέων να υπάρξουν ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί, για να επανέλθουν ομαλά τα παιδιά μας στην καθημερινότητα μετά από ενάμιση χρόνο που απείχαν από το σχολείο και όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες. (...) διεκδίκησε και διεκδικεί σταθερά να προσληφθούν μόνιμα οι εκπαιδευτικοί που είναι απαραίτητοι (...)

Γιατί τα μέλη του ΚΚΕ μπήκαν μπροστά μέσα από την Ενωση Γονέων του δήμου, να απαιτήσουν και από κάθε αρμόδιο φορέα την κάλυψη των κενών στην παράλληλη στήριξη των παιδιών που την έχουν ανάγκη. Γιατί με τα μέλη του ΚΚΕ μπροστά διεκδικήσαμε σαν Ενωση Γονέων να μην σταματήσει το πρόγραμμα της ενισχυτικής διδασκαλίας στο Κορδελιό, που καλύπτει τις μαθησιακές ανάγκες δεκάδων παιδιών, που δεν μπορούν για οικονομικούς λόγους να στηριχτούν από τις οικογένειές τους.

(...) Γιατί ήταν το μόνο κόμμα που με τα μέλη του μπήκε μπροστά, για να μην έχουν τόπο να σταθούν οι φασίστες στις γειτονιές μας, μετά και τις επιθέσεις στα ΕΠΑΛ της περιοχής.

(...) Γιατί είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να δείξει πώς μπορούμε να αγωνιστούμε ενάντια στα σκοτάδια που μας ετοιμάζουν, να διεκδικήσουμε ένα φωτεινό μέλλον για μας και τα παιδιά μας. Γιατί θέλω να κοιτάω τα παιδιά μου στα μάτια, για να τους δείξω ότι αξίζουν και μπορούν να αγωνιστούν για έναν κόσμο που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες τους και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με το ΚΚΕ!».

Στη συνάντησή του με τους κομμουνιστές μέσα από το κίνημα που αναπτύχθηκε στη Δυτική Θεσσαλονίκη για περιβαλλοντικά και υγειονομικά ζητήματα, αλλά και στον επαγγελματικό του χώρο, αναφέρθηκε ο Κώστας Ευθυμιάδης, οδοντίατρος και μέλος της πρωτοβουλίας φορέων ενάντια στην καύση SRF-RDF από το εργοστάσιο «ΤΙΤΑΝ».

Περιέγραψε: «Εκεί βρήκα την Σοφία, τον Μάριο, την Αθηνά και τον Θανάση. Οχι ως εκπρόσωπους του ΚΚΕ, παρά ως συμπολίτες με ευαισθησία για περιβαλλοντικά και υγειονομικά ζητήματα.

Ζητήματα που αποτελούν διαχρονικά ανοιχτές πληγές για τη Δυτική Θεσσαλονίκη, με γνωστές εστίες παθογένειας τις φάμπρικες των ΕΛΠΕ και του ΤΙΤΑΝ, που λειτουργούν εντός του αστικού ιστού πια, με μια ιδιότυπη και καθ' όλα ύποπτη ασυλία από την τοπική και κεντρική εξουσία.

Στο πλαίσιο αυτής της κοινής μας κινηματικής προσπάθειας εκτίμησα την επιμονή, την αγωνιστικότητα, τον καθαρό λόγο και τη δημοκρατική αντίληψη που χαρακτηρίζει τα παραπάνω μέλη. Κέρδισαν έτσι την εμπιστοσύνη μου στην πράξη και στη δράση.

Ανάλογη, επίσης, προσωπική εμπειρία προέκυψε και από τη συνδικαλιστική μου παρουσία στις θεσμικές εκδηλώσεις του τοπικού επαγγελματικού Συλλόγου μου.

Εκεί μία παράταξη, αυτή της "Πανεπιστημονικής", κατάφερνε διαρκώς να έχει διακριτά την εντονότερη παρουσία στις Γενικές Συνελεύσεις.

Με συνολική πολιτική τοποθέτηση και πάντοτε τεκμηριωμένη για τα εφήμερα και τα διαρκή προβλήματα του κλάδου μου.

(...) Η σύγκλισή μου λοιπόν με τον πολιτικό χώρο του ΚΚΕ δεν είναι βιωματική με την έννοια της ταξικής μου συνειδητοποίησης. Είναι βιωματική όμως με τη διάσταση του κοινωνικού συγχρωτισμού. Αυτή η ειλικρινής πολιτική συνύπαρξη με τα στελέχη του Κόμματός σας με έκανε να αποδεχτώ την πρόσκληση και να δηλώσω δημόσια πως νιώθω ιδιαίτερη τιμή που δίνω σήμερα το "παρών" μαζί σας. Σε μια ακόμα μεγαλύτερη παρέα.

Η σύγκλιση όμως ως μια κοινή ομολογία δεν φτάνει. Νιώθω πως η εποχή που διανύουμε είναι οριακή.

Το κάλεσμα για κοινή συστράτευση ενάντια σε οτιδήποτε καταλύει την κοινωνική συνοχή και οδηγεί τον καθέναν μας χωριστά σε ένα ξέφωτο, για να τον κατασπαράξει εκεί ανενόχλητα η οργανωμένη οικονομική ολιγαρχία, είναι ένα χρέος που πρέπει να εκπληρώσει ο καθένας μας στην πράξη.

(...) Οφείλουμε να συμπαρασύρουμε και να μοχλεύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες κοινωνικές δυνάμεις προς την κατεύθυνση της αληθινής κοινωνικής προόδου, που το ΚΚΕ υπηρετεί αξιόπιστα από την ίδρυσή του».

Ο Γιάννης Αρέστης, συνταξιούχος λογιστής, ξεκίνησε την παρέμβασή του με αναφορά στις διεργασίες που πυροδότησαν η ανατροπή του σοσιαλισμού και η προσωρινή νίκη του καπιταλισμού.

Οπως είπε, «η πορεία προς την ήττα, καθώς και η ίδια η ήττα, δημιούργησε μια ιδιαίτερη κατάσταση στο Κόμμα, στο οποίο ήμουν μέλος μέχρι το 1989, όταν παρουσιάστηκε η πρώτη μεγάλη εκδήλωση της εσωκομματικής κρίσης και η οποία οδήγησε στην πρώτη μεγάλη διάσπαση μετά το 1968.

(...) Το Κόμμα, αφού μελέτησε βαθιά όλη την Ιστορία, την πείρα και το μεγαλείο των εργατικών επαναστάσεων και του κομμουνιστικού κινήματος και τις αιτίες της τραγικής ήττας τους, τόσο της παγκόσμιας όσο και της δικής του, μελέτησε τον σύγχρονο καπιταλισμό, είδε με κριτικό και βαθιά αυτοκριτικό πνεύμα όλη την πορεία του, ανασκουμπώθηκε, επεξεργάστηκε τη σύγχρονη επαναστατική στρατηγική του.

Από αυτήν τη διαδικασία βγήκαν, κατά τη γνώμη μου, τα σωστά συμπεράσματα, για να προσανατολίσουν σε σωστή κατεύθυνση το κόμμα και το εργατικό κίνημα.

Σήμερα αυτό το Κόμμα το έχουμε ανάγκη! Το έχει ανάγκη πρώτα από όλα η μαχόμενη εργατική τάξη, τα υπόλοιπα υποτελή στρώματα και η μαχόμενη νεολαία. Το έχουν ανάγκη όλοι οι εργαζόμενοι που αγωνίζονται μέσα σε δύσκολες συνθήκες για το ψωμί και την αξιοπρέπειά τους. Η νεολαία που παλεύει για την κατάκτηση της γνώσης, για τις συνθήκες δουλειάς της, για το μέλλον της.

Αυτό το Κόμμα σήμερα έχει ανάγκη και από εμάς, τον καθένα από μας!

Συμπαρατάσσομαι μαζί σας λοιπόν στις μάχες για να ξαναδώσουμε στην ελπίδα ένα όνομα. Και ας θέλει ακόμα πολύ φως να ξημερώσει! (...) Είναι καθήκον κάθε τίμιου αγωνιστή, ανεξάρτητα από τις διαφορές και την προσωπική στάση στις προηγούμενες εκλογές, να στηρίξει το ΚΚΕ και ας μη συμφωνεί σε όλα μαζί του».