«Μεγάλο, περιφερειακό, διαχρονικό». Αυτά τα φιλόδοξα επίθετα συνόδευαν το όραμα για το νέο μουσείο της Πάτρας. Μεγάλο σε όγκο και σε σημασία, με εκθέματα από όλη την Αχαΐα, τα οποία θα αποτύπωναν την ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή, διά μέσου των αιώνων. Ως είθισται, όμως, στη νεοελληνική πραγματικότητα, αυτό το μουσείο, από όραμα, μετατράπηκε μέσα σε μια δεκαετία σε «φάντασμα», που πλανάται πλέον κι αυτό στον Καιάδα του «ανέφικτου». Και τη θέση του στη χώρα του «εφικτού», κατέλαβε η «σκιά» του οράματος, που όταν υλοποιηθεί, δε θα είναι ούτε μεγάλη, ούτε περιφερειακή, ούτε διαχρονιική. Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η ευθύνη δεν είναι της εξουσίας. Ετσι και στην...