Στα χέρια των αντιπάλων της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα κυριαρχεί ο ισχυρισμός ότι ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και τα καλλιτεχνικά του έργα δεν αποτελούν πολιτισμική ή εθνική περιουσία της σύγχρονης Ελλάδας αλλά παγκόσμια κληρονομιά που η φυσική θέση της είναι σε ένα αντίστοιχα παγκόσμιο ή αλλιώς οικουμενικό μουσείο. Το επιχείρημα αυτό είναι μέρος ενός μοντέλου που έχει μία παλιά και μία πολύ πρόσφατη ιστορία και με αυτές θα ασχοληθώ σήμερα. Η σύγχρονη (μετά το 2000) νεκρανάσταση της γλώσσας της οικουμενικότητας στα πολιτισμικά πράγματα συμβαδίζει με την εδραίωση τη δεκαετία του '90 του καπιταλιστικού ηγεμονισμού και της αδελφικής σε αυτόν ρητορικής της παγκοσμιοποίησης. Οι...

1796 λέξεις, σελ.: 29

(ΟΓΔΟΟ ΜΕΡΟΣ) Η λαϊκή γιορτή του Πάσχα της 21ης Απρίλη 1946 βρίσκει τις ΕΠΟΝίτισσες και τους ΕΠΟΝίτες με το όπλο στο χέρι και το τραγούδι στο στόμα. Ενώ η μέρα από το πρωί φαντάζει να είναι γιορτή, στο μεδούλι της εμπεριέχει το προμήνυμα της σύγκρουσης των μαζών με την αστική τάξη. Λίγες μέρες πριν, στις 31 Μάρτη 1946 πραγματοποιούνται εκλογές βίας και νοθείας, στις οποίες βιάζεται η θέληση του λαού, που μόλις έχει βγει από έναν μεγάλο αντιστασιακό αγώνα με αναρίθμητες ποτισμένες με αίμα απώλειες. Σε αντίθεση μ' αυτήν τη μαύρη ψηφοφορία, υπό τον «άγρυπνο» οφθαλμό 1.200 παρατηρητών του ΟΗΕ, ομάδα ένοπλων αγωνιστών επιτίθεται στον σταθμό Χωροφυλακής του Λιτόχωρου1. Δίνεται έτσι το σύνθημα...

860 λέξεις, στήλη: ΔΑΧΤΥΛΙΚΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ - ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ, σελ.: 30

Επιτάφιος... Πάθη... Ανάσταση... Οι μέρες αυτές έχουν εμπνεύσει μεγάλους δημιουργούς στο πέρασμα των χρόνων, για να δώσουν το δικό τους περιεχόμενο, δεμένο με τα πάθη και τους πόθους του λαού μας, αλλά και τη λαϊκή μνήμη και παράδοση. Από τους «Πόνους της Παναγιάς», του Κώστα Βάρναλη, και της μητέρας που αγωνιά... «πού να σε κρύψω γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί»... Στον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου και το λυρικό μοιρολόι της μάνας του νεκρού εργάτη. Εκεί που το ατομικό της πένθος και ο αβάσταχτος πόνος της γίνονται οργή και μετατρέπονται στην ταξική αφύπνισή της. Γίνεται πια μάνα κοινωνική, ένα συλλογικό σύμβολο, καθώς σμίγει με τους συντρόφους του γιου της, ορκιζόμενη εκδίκηση. Και...

886 λέξεις, σελ.: 31

Μπορεί να μην κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του να γίνει πιλότος και να μην πρόλαβε ν' απομονωθεί κάπου ήσυχα ψαρεύοντας, όπως ήθελε πολύ, αλλά δεν περίσσεψε χρόνος. Ο Δημήτρης Αλεξανδρής έπρεπε να αποφοιτήσει με άριστα από τη Σχολή Βεάκη, να μη σταματάει για χρόνια να βραβεύεται για τις σπουδαίες θεατρικές και κινηματογραφικές ερμηνείες του και να δημιουργεί ήρωες στο πανί, στη σκηνή και στο γυαλί, που δεν θα ξεχνούσαμε. Μεγάλωσε μέσα σε μια δεμένη οικογένεια στον Πειραιά, με μπαμπά επιπλοποιό και μετά οδηγό στα τρένα, μαμά νοικοκυρά και δυο μικρότερα αδέλφια, τον Νίκο και τον Ηλία Πουρσανίδη. Σήμερα, αποτελεί ένα κεφάλαιο στην υποκριτική, αφού κατάφερε να γίνει ένας ηθοποιός με...

2198 λέξεις, σελ.: 32

Ο Αλέκος Ξένος (1912 - 1995) είναι ο «συνθέτης της Αντίστασης», ο συνθέτης του «Αρη», του «Μικρού Χωριού». Από καιρού έχει ξεκινήσει ο πόλεμος μεταξύ αστικού κράτους και προλετάριων της Τέχνης ή, αλλιώς, η επίθεση του αστικού κράτους στις κρατικές κοινωνικές υπηρεσίες, δηλαδή σε νοσοκομεία, πανεπιστήμια, Εκπαίδευση, Πολιτισμό, αλλά και τις Ορχήστρες μας. Διότι οι Ορχήστρες είναι θεσμοί αδιαπραγμάτευτοι και ακλόνητοι. Οπως τα σχολειά, τα νοσοκομεία, τα θέατρα. Ο Ξένος έδωσε τη ζωή του ολάκερη στον βωμό του αγώνα για τη μουσική και το θέατρο και την εκπαίδευση του λαού από την εποχή που ήταν στην Ελεύθερη Ελλάδα, επάνω στα Βουνά, τα οποία «όργωνε», δημιουργώντας χορωδίες από αντάρτες...

1250 λέξεις, σελ.: 33

- Μαμά, πότε θα γυρίσει ο μπαμπάς... Εχει μεγαλώσει πια ο μικρός και ρωτάει. Και δεν ξέρουν οι μεγάλοι στο σπίτι τι να του πουν. Οταν τον πήραν τον πατέρα μια νύχτα, ήταν δύο χρόνων και δεν ένιωθε....

222 λέξεις, σελ.: 31