Βράδυ, 9.25' ήταν, στις 11 του Νοέμβρη του 1990, που «μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κι οι φωνές», γιατί λύγιζε κι έγειρε στη γη ο μέγας «κέδρος» της ελληνικής ποίησης στον 20ό αιώνα. Ο μυριάκριβος, εσαεί αναντικατάστατος, σύντροφός μας Γιάννης Ρίτσος. Λίγα λεπτά αργότερα, έφτασε στον «Ριζοσπάστη» το φοβερό μαντάτο. Ο πόνος αυτής της απώλειας δε λησμονιέται. Κι ας πέρασαν 17 χρόνια από εκείνο το βράδυ. Γιατί δε γίνεται να σβήσει από την καρδιά και τη μνήμη μας ο άνθρωπος, ο αγωνιστής, ο σύντροφος Ρίτσος. Κι ούτε γίνεται να υποσταλεί η περηφάνια και η ευγνωμοσύνη των νεότερων γενεών συντρόφων του για το παράδειγμα της ζωής του και της δημιουργίας του, που συνοψίζεται εκπληκτικά σ' αυτούς...