Από γενέσεως κόσμου, πάλευε ο άνθρωπος για τα δίκια του. Αμέτρητες ιστορικές στιγμές που σήκωνε κεφάλι, άλλες τόσες και μία παραπάνω, που η άρχουσα τάξη και ο κλήρος το συνέτριβαν. Ωσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου με ποτάμια το αίμα των λαών «για του αφεντικού το φαΐ» και έγινε η κοσμογονία της Ρώσικης Επανάστασης του Οκτώβρη του 1917, που πυροδότησε τα λαϊκά κινήματα απ' άκρη σ' άκρη του κόσμου.

Ετσι και σε μας, μαζεύονται μια χούφτα άνδρες στον Πειραιά, τον Νοέμβρη του 1918 και ιδρύουν, μετά από μια μαραθώνια συνεδρίαση, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος και διακηρύττουν τις διαχρονικές απαιτήσεις ενός δίκαιου κοινωνικού κράτους.

Την σκυτάλη την παίρνει το ηρωικό ΚΚΕ, που μάχεται μπροστάρης για την υλοποίηση όλων αυτών των δίκαιων λαϊκών απαιτήσεων. Δεν κάνει πίσω, βασανίζεται, εκτοπίζεται, εκτελείται. Αυτό εκεί, δεν φοβάται να παλέψει ακόμη και με τον πανίσχυρο Γερμανό κατακτητή, μουλαρώνει, εναντιώνεται, όταν οι προύχοντες την κάνουν στην Αίγυπτο και οι επίλοιποι απομένοντες τα κάνουν πλακάκια με τον εχθρό, λυσσασμένοι σκύλοι ενάντια στο ΚΚΕ. Οι μπροστάρηδες πεθαίνουν, αλλά νικούν. Νικάει αυτή η ιδέα, που διώκεται απηνώς από την άρχουσα τάξη και την εκκλησία. Λασπολογείται, καθυβρίζεται, δαιμονοποιείται, φαλκιδεύεται η ιστορία ακόμη. Αέναες οι προσπάθειές τους να ξεριζώσουν την ιστορική μνήμη. Ακόμη και σήμερα 100 χρόνια μετά. Αυτό όμως μένει εκεί, ακλόνητο, ανυποχώρητο, γιατί οι αρχές του είναι πανανθρώπινες, συμπαντικές, είναι οι μόνες αλήθειες της ζωής και αξίζει να μάχεσαι γι' αυτές ξανά και ξανά.

Ο εχθρός έχει όλα τα μέσα και όμως φοβάται γιατί οι κομμουνιστές έχουν ψυχή και δεν κάνουν πίσω ούτε σε 100 ούτε σε 200 κ.λπ. χρόνια.