Σαν βγεις στον πηγεμό για τη γενέτειρα φύση, δε θα τη βρεις όπως την ήξερες παιδί. Δε θα τραγουδήσουν πια τα δειλινά καρδερίνες κι ούτε θα κεντήσουν τα βράδια με τα φωτάκια τους πυγολαμπίδες. Αδειος ο ουρανός από πουλιά, αποκαΐδια στις πλαγιές των λόφων, καμιά πηγή με «λάλον ύδωρ».

Ο ποιητής Φίλιππος Μαυρογιώργης στα «Οικολογικά» θυμάται τη χλωρίδα και πανίδα του νησιού του, της Νικαριάς. Και πικραίνεται που σήμερα δεν υπάρχει εκεί ό,τι γοήτευε την παιδική του ψυχή. Ετσι, με στίχους απέριττους, θυμίζει έναν κόσμο χαμένο: «Ο αετός, ο βασιλεύς των ουρανών/ κάποτε ζούσε και στη Νικαριά./ Τώρα χαθήκανε οι αετοί στους ουρανούς / χαθήκανε κι απ' της ζωής την πάλη. / Τώρα, πλεονάζουν τ' ανθρωπάκια, οι γυμνοσάλιαγκες / γιατί, οι αετοί δε ζουν στα χαμηλά». Ο ποιητής, ξεχωρίζοντας την ομορφιά των γερακιών, βλέπει την αρπαγή και την ασχήμια όπου υπάρχει: «Στην κοινωνία μας αλίμονο, / μια χούφτα ανθρώπινα γεράκια / πίνουν το αίμα των λαών, / κι ας είν' χορτάτοι». Αυτοί αφανίζουν καθημερινά το περιβάλλον. «Πέρα εκεί, στον Αμαζόνιο, / με το λαμπρό ηλιοβασίλεμα, / εκεί οι πολυεθνικές, εκεί το έγκλημα. / Δολοφονούνε το αρχαίο δάσος της ζωής». Αλλά και: «Η Ελλάδα καίγεται... / τα σπίτια, τα λιοστάσια της. / Ο θρήνος ν' ανεβαίνει δίπλα στον καπνό / κι οι γραφειοκράτες να υπόσχονται, / κι όλα στάχτη, κι οι ελπίδες μας, / γιατί της εξουσίας κι οι εμπρηστές».

Τελικά ο Φ. Μ. βλέπει να νικά «η ζωή», όπως τη σάρκωνε παλιά η «Σαράντενα», η λαϊκή οικολόγος της Νικαριάς, που φύτευε δέντρα κι έλεγε: «Δέντρα φυτεύετε και κάντε πιάσματα στα βρόχινα νερά». (Εκδοση «ΝΕΑΣ ΙΚΑΡΙΑΣ»).