Οπως ανέφερε η Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα «ο Σ. Σόρογκας από την αρχή της δημιουργίας του εστιάζει την προσοχή του σε ελάχιστα μοτίβα που επανέρχονται με παραλλαγές σε σειρές από έργα: πέτρες, μάρμαρα, ξερολιθιές, παλιά αποσαθρωμένα ξύλα, παλιά σκουριασμένα σιδερικά από άχρηστα πια εργαλεία και μηχανές, γυναικείες μορφές από παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Ο ζωγράφος κατάφερε να δημιουργήσει ένα είδος ζωγραφικού σχεδίου, μία σχεδόν αχειροποίητη ασκητική γραφή που μοιάζει περισσότερο με μνημονική ανάκληση της εικόνας παρά με μιμητική αποτύπωση της ορατής πραγματικότητας».
«Αξιοθαύμαστο είναι», κατέληξε η Μ. Λαμπράκη - Πλάκα, «πώς ο καλλιτέχνης διατηρεί σ' αυτές τις αβρές μονοχρωμίες την οπτική ποιότητα της ύλης, τα ίχνη της αλλοτινής χρήσης των πραγμάτων. Κι αυτό το οφείλει στην επιδέξια και ευαίσθητη ερμηνεία του φωτός».