Στο έγκλημα του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας το 1999 από το ΝΑΤΟ συμμετείχαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις της εποχής, νεοφιλελεύθερες αλλά και σοσιαλδημοκρατικές και κεντροαριστερές, όπως της Γερμανίας του Γκ. Σρέντερ και του «οικολόγου» Φίσερ, της Ιταλίας του Μ. Ντ' Αλέμα, της Γαλλίας του Λ. Ζοσπέν, της Ελλάδας του ΠΑΣΟΚ και του Κ. Σημίτη, και ο επίσης Σοσιαλιστής γγ του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα κ.λπ., υπό την ηγεσία του Αμερικανού Δημοκρατικού Μπιλ Κλίντον. Δηλαδή τη Γιουγκοσλαβία δεν την διαλύσαν μόνο οι δεξιοί, αλλά και οι σοσιαλδημοκράτες, με τα γνωστά προσχήματα της προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων ή των μειονοτήτων.

Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τότε (όπως πλειοδοτεί και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ) έδωσε γην και ύδωρ, βάσεις, υποδομές και λιμάνια για να περάσουν τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα και ο εξοπλισμός τους. Η Θεσσαλονίκη επιχειρήθηκε να μετατραπεί σε ορμητήριο του θανάτου και μόνο χάρη στη σταθερή αντιιμπεριαλιστική πάλη του ΚΚΕ, έμεινε στους λαούς ως σύμβολο της αντίστασης στη «νέα τάξη πραγμάτων».

Τότε, όπως και σήμερα, η ΝΔ σιγόνταρε την ενεργή συμμετοχή και εμπλοκή της χώρας στο ΝΑΤΟικό μακελειό, προσδοκώντας ανταλλάγματα για την ελληνική πλουτοκρατία στη βαλκανική ενδοχώρα. Ταυτόχρονα, οι πρόγονοι του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ (ο κορμός του, δηλαδή ο παλιός ΣΥΝ) κράταγε πολιτική «ίσων αποστάσεων» από τον θύτη και το θύμα στη Γιουγκοσλαβία (με τα γνωστά περί «σφαγέα Μιλόσεβιτς») και καλλιεργούσε αυταπάτες για τον φιλάνθρωπο Κλίντον. Τις ίδιες ψευδαισθήσεις καλλιέργησε και καλλιεργεί στη συνέχεια αυτός ο πολιτικός χώρος, εγκωμιάζοντας σειρά αστούς ηγέτες, από τον Ομπάμα και τον Ολάντ μέχρι τον Ρέντσι και τον Μακρόν, που ...θα έφερναν έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό. Τα ίδια κάνει σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ με το «προοδευτικό μέτωπο» που «ξεπλένει» τους ιμπεριαλιστές.

Ο λαός μας και οι άλλοι λαοί έχουν πλέον μεγάλη πείρα, είδαν στην πράξη πόσο μικρές είναι οι διαφορές των διαφόρων διαχειριστών του εκμεταλλευτικού συστήματος. Κατέρρευσαν όλα τα προσχήματα περί «ανθρωπιστικών» επεμβάσεων και «εμπέδωσης της ελευθερίας και της δημοκρατίας» και βγήκε στον αφρό η πραγματική αιτία των πολέμων και των συγκρούσεων (όπως φάνηκε και στη συνέχεια στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία κ.λπ.), δηλαδή ο σφοδρός ανταγωνισμός ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσίας, Κίνας κ.ά. για τον έλεγχο πρώτων υλών, οδών μεταφοράς τους, αγορών, σφαιρών επιρροής.