Από το κακό στο χειρότερο διαμορφώνεται η κατάσταση στην Ειδική Αγωγή, τόσο για τις λαϊκές οικογένειες τα παιδιά των οποίων έχουν ανάγκη θεραπειών, όσο και τους εργαζόμενους στον κλάδο.

Μέχρι την εφαρμογή του νέου κανονισμού του ΕΟΠΥΥ, η διαδικασία που έπρεπε να κάνει ένας γονιός προκειμένου να εξακριβώσει την πάθηση του παιδιού του, ήταν να πάει στον δημόσιο φορέα, ο γιατρός να εντοπίσει την πάθηση και να προσδιορίσει τις θεραπείες που πρέπει να κάνει το παιδί για ένα έτος. Με το πέρας του έτους, κλεινόταν νέο ραντεβού για συνταγογράφηση θεραπειών. Λόγω της σαρωτικής έλλειψης δημόσιων δομών, ο γονιός πήγαινε σ' ένα ιδιωτικό κέντρο για να ξεκινήσει εκεί το παιδί τις θεραπείες του...

Μέχρι το 2011 οι οικογένειες που είχαν παιδιά με βαριές αναπηρίες αποζημιώνονταν από τα ασφαλιστικά τους ταμεία με 1.100 ευρώ για το ανώτερο πακέτο (φυσικοθεραπείες, εργοθεραπείες, λογοθεραπείες, ψυχοθεραπεία κ.ά.). Επί συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ η αποζημίωση του ΕΟΠΥΥ για το ίδιο πακέτο κατέβηκε στα... 700 ευρώ. Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στα 590 ευρώ!

Από το Φλεβάρη του 2019 μπήκε σε εφαρμογή ο νέος κανονισμός παροχών του ΕΟΠΥΥ, ο ηλεκτρονικός τρόπος αποπληρωμής μέσω voucher των ιδιοκτητών των κέντρων Ειδικής Αγωγής. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο δίνεται άλλο ένα χτύπημα σε χιλιάδες λαϊκές οικογένειες, αλλά και στους εργαζόμενους του κλάδου.

Σε αυτό το εκρηκτικό φόντο, σήμερα, Πέμπτη, το Σωματείο Εργαζομένων σε Μονάδες - Ιδρύματα - Σχολεία Ειδικής Αγωγής (ΣΕΜΙΣΕΑ) πραγματοποιεί κλαδική απεργία στα ιδιωτικά κέντρα, ενώ σήμερα επίσης, μαζί με τη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) και τον Ενιαίο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ Αττικής οργανώνουν διαδήλωση στο Σύνταγμα, μπροστά στη Βουλή, στις 6.30 μ.μ.

Με την κινητοποίησή τους απαιτούν: Δωρεάν θεραπείες για όλα τα παιδιά, όπως η επιστήμη επιτάσσει, με 100% κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό. Να υπογραφεί τώρα η πρόταση κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης του ΣΕΜΙΣΕΑ. Δημόσιες δομές, υψηλής ποιότητας με δωρεάν υπηρεσίες πρώιμης διάγνωσης και έγκαιρης παρέμβασης, Ειδικής Αγωγής και αποκατάστασης με βάση τις ανάγκες.

Με αφορμή τη σημερινή κινητοποίηση, ο «Ριζοσπάστης» συζητά με την Γιώτα Πολάτου, αναπληρώτρια γυμνάστρια Ειδικής Αγωγής, την Ειρήνη Καραντωνίου, μέλος του Ενιαίου Συλλόγου ΑμεΑ Αττικής, και την Σοφία Σκλαβενίτη, πρόεδρο του ΣΕΜΙΣΕΑ.

Μέσα από τη συζήτηση αναδεικνύεται ο κοινός παρονομαστής των αλληλένδετων προβλημάτων, η στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου για μείωση των κρατικών δαπανών και παραπέρα εμπορευματοποίηση της Ειδικής Αγωγής.

Μέχρι σήμερα, π.χ. στον αυτισμό, δικαιολογούνταν 15 λογοθεραπείες, 15 εργοθεραπείες, 8 ψυχοθεραπείες, 15 συνεδρίες ειδικής διαπαιδαγώγησης και 4 συμβουλευτικής γονέων. Το χρηματικό ποσό που δίνεται γι' αυτές είναι 440 ευρώ, που είναι και το μεγαλύτερο ποσό που μπορεί να πάρει το παιδί.

Με το νέο κανονισμό, οι θεραπείες για τον αυτισμό μετατρέπονται σε 12 λογοθεραπείες, 12 εργοθεραπείες, 10 ψυχοθεραπείες, 10 συνεδρίες ειδικής διαπαιδαγώγησης και 4 συμβουλευτικής γονέων. Ωστόσο, δικαιούνται αποζημίωση μόνο για 4 συνεδρίες από κάθε είδος θεραπείας κι όχι για 5, όπως παλαιότερα.

Η κατάσταση επιδεινώνεται όταν υπάρχει και δεύτερη διάγνωση (δεύτερος κωδικός πάθησης), καθώς πρέπει να κλείσεις ραντεβού, να κάνεις ηλεκτρονική αίτηση, να περιμένεις να σου στείλουν e-mail για να περάσεις από άλλη επιτροπή, η οποία τελικά θα αποφασίσει πόσες θεραπείες χρειάζεται το παιδί...

«Σήμερα, ισχύουν οι παλιές γνωματεύσεις που λήγουν μέσα στο 2019. Ομως, τα νοσοκομεία προτείνουν να απευθυνθούμε στα παραρτήματα του ΕΟΠΥΥ για το εάν θα δεχτούν τις παλιές γνωματεύσεις, γιατί ενημερώνουν ότι εξαρτάται από το κάθε κατάστημα του ΕΟΠΥΥ. Αν είσαι από τους "τυχερούς" και δεν χρειάζεται να κάνεις τη νέα ηλεκτρονική αίτηση, τότε πρέπει άμεσα να κλείσεις ραντεβού στο δημόσιο φορέα, καθώς π.χ. στο Παίδων "Αγλαΐα Κυριακού" από 3 Απρίλη το ραντεβού κλείστηκε στις 5 Σεπτέμβρη», σημειώνει η Ειρ. Καραντωνίου.

Και προσθέτει: «Ολα τα παραπάνω δεν ακυρώνουν την επιστημονική άποψη του γιατρού του Δημοσίου, ο οποίος έχει ήδη συνταγογραφήσει την ποσότητα των θεραπειών; Κανένας δεν γνωρίζει πόσο χρόνο θα πάρει αυτή η διαδικασία, άρα ούτε και πόσα χρήματα θα δικαιούται τελικά, όπως και για ποιο διάστημα θα ισχύουν αυτές οι θεραπείες, αφού λέγεται ότι θα είναι λιγότερο του 1 έτους πια. Οι νέες αλλαγές μπέρδεψαν όχι μόνο τους γονείς που ψάχνουν για άλλη μια φορά να βρουν τι δικαιούνται και τι όχι, αλλά και τους δημόσιους φορείς που ήταν λειψά ενημερωμένοι. Αν οι θεραπείες ενός παιδιού λήγουν τον Απρίλη, θα πρέπει να κλείσει ραντεβού με το γιατρό του Δημοσίου, το οποίο θα είναι τον Ιούλη, θα γίνει η νέα ηλεκτρονική αίτηση και θα κληθεί από επιτροπή, άγνωστο πότε, για να εγκριθούν οι θεραπείες. Αρα από τον Απρίλη που λήγουν οι θεραπείες του παιδιού μέχρι να γίνουν όλα τα παραπάνω οι γονείς ή πρέπει να πληρώνουν μόνοι τις θεραπείες του παιδιού ή το παιδί δεν θα κάνει θεραπείες»...

Για τα παιδιά με αναπηρίες οι θεραπείες αποτελούν μέρος μιας χρόνιας δουλειάς που οπωσδήποτε πρέπει να έχει συνέχεια για να υπάρχουν θετικά αποτελέσματα. Η μείωση ή διακοπή των θεραπειών αυτών πάει πίσω την εξέλιξη του ίδιου του παιδιού και όλη την οικογένεια.

Τα Τμήματα Ενταξης (ΤΕ) στα γενικά σχολεία, μαζί με την παράλληλη στήριξη, καθώς και τα ειδικά σχολεία, συνθέτουν τον βασικό κορμό της δημόσιας Εκπαίδευσης των ατόμων με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Στα ΤΕ που λειτουργούν στα σχολεία παρέχεται η δυνατότητα σε μαθητές απ' όλο το εύρος των ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών να δέχονται κατάλληλα προγράμματα παρέμβασης σε ομάδες (2-3 μαθητών) εντός των χρονικών ορίων του ημερήσιου προγράμματος, με στόχο την πλήρη ένταξή τους στο σχολικό περιβάλλον.

Σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μετακυλίει την ίδρυσή τους στους δήμους, χωρίς τα αντίστοιχα κονδύλια, ενώ οι προηγούμενες κυβερνήσεις «φρόντισαν» να μειώσουν τη χρηματοδότηση προς τις αρμόδιες Σχολικές Επιτροπές κατά 60%.

«Με λίγα λόγια δεν θα ιδρυθούν νέα ΤΕ λόγω έλλειψης κονδυλίων, στερώντας την πρόσβαση πολλών παιδιών στη συγκεκριμένη "δομή". Αρα ο εκπαιδευτικός δεν θα παρεμβαίνει έγκαιρα, τα παιδιά θα μένουν αβοήθητα και συνεπώς το πρόβλημα θα διογκώνεται», τονίζει η Γ. Πολάτου.

Οσο για την παράλληλη στήριξη, δίνεται σε παιδιά που έχουν ήδη γνωμάτευση από τα ΚΕΣΥ (πρώην ΚΕΔΔΥ) και συνήθως ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού ή ΔΕΠΥ. Στην Α/βάθμια αντιστοιχεί ένας δάσκαλος ανά μαθητή και στη Β/βάθμια τόσοι καθηγητές όσα και τα γνωστικά αντικείμενα, με στόχο τη σταδιακή αυτονόμηση του μαθητή.

Και στις δύο περιπτώσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών είναι αναπληρωτές, που διορίζονται κατά τη διάρκεια του έτους και απολύονται όλοι τον Ιούνη.

«Παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις περί "κανονικότητας" οι ελλείψεις είναι τεράστιες», επισημαίνει η Γ. Πολάτου. «Υπάρχουν παιδιά που ενώ έχουν έγκριση για παράλληλη στήριξη αυτή δεν φτάνει ποτέ ή έρχεται στα μέσα, ακόμη και στο τέλος της χρονιάς. Κι επειδή όσα γίνονται δεν συμβαδίζουν με τις πραγματικές ανάγκες του μαθητή, οι οικογένειες αναγκάζονται να πληρώνουν από την τσέπη τους ιδιωτική παράλληλη στήριξη μέσα στο δημόσιο σχολείο, με το κόστος να κυμαίνεται από 200 έως 500 ευρώ το μήνα. Η ίδια κατάσταση παρουσιάζεται και στα δημόσια, αποψιλωμένα από προσωπικό, ειδικά σχολεία, όπου υποτίθεται πως το παιδί στηρίζεται εξατομικευμένα.

Υπάρχουν δάσκαλοι που δεν έχουν διοριστεί ποτέ και είναι όμηροι των ελαστικών σχέσεων μέχρι και 15 χρόνια. Καταλαβαίνεις τι επιπτώσεις έχει στους ίδιους η διαρκής ανασφάλεια κι αβεβαιότητα, αλλά και στην εκπαίδευση των παιδιών, καθώς είναι καθοριστική η σταθερή παρουσία του εκπαιδευτικού, θεραπευτή, συνοδού, βοηθού. Πάνω σ' αυτήν τη σχέση μπαίνουν γερά οι βάσεις για να πετύχεις μαθησιακούς στόχους. Μόνο αυτός ο δρόμος οδηγεί στο ξεδίπλωμα των μέγιστων δυνατοτήτων των μαθητών και στον τελικό στόχο. Οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις μπαίνουν εμπόδιο στην εξέλιξη των παιδιών μας, ειδικά στα παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού και η απώλεια σταθερότητας έχει ως συνέπεια την παλινδρόμηση, την επαναφορά στερεοτυπικών κινήσεων, ηχολαλιάς, επιθετικών συμπεριφορών».

«Αν μέχρι χτες δεν καλύπτονταν οι ανάγκες, αφού χιλιάδες παιδιά βρίσκονταν εκτός δομών, ενώ η κοστολόγηση στα ιδιωτικά κέντρα δεν επέτρεπε σε κανέναν να κάνει το σύνολο των θεραπειών που απαιτούνταν αν δεν έβαζε το χέρι βαθιά στην τσέπη, σήμερα μιλάμε για έναν σύγχρονο Καιάδα», λέει η πρόεδρος του ΣΕΜΙΣΕΑ, Σ. Σκλαβενίτη.

Από τα τεράστια κέρδη των ιδιωτικών κέντρων, οι εργαζόμενοι σ' αυτά εισπράττουν απολύσεις, μειώσεις μισθών, τρομοκρατία.

Οπως επισημαίνει η πρόεδρος του Σωματείου, «οι περισσότεροι δουλεύουν με μπλοκάκι ή ωρομίσθιοι. Δηλαδή κανένα δικαίωμα σε επιδόματα, άδειες, μητρότητα. Απλήρωτες εργατοώρες ανάμεσα στις συνεδρίες. Απλήρωτη δουλειά για διεπιστημονικές ομάδες, προετοιμασία υλικών και αξιολογήσεων που βαφτίζεται "επιστημονική υποχρέωση". Δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, για εξευτελιστικούς μισθούς. Την ίδια ώρα η επιστημονικά επιβεβλημένη συνεχής επιμόρφωση αποτελεί ατομική ευθύνη, με αποτέλεσμα ό,τι βγάζει ένας εργαζόμενος από τη δουλειά του να το ακουμπάει πάλι πίσω στους εργοδότες του, που διοργανώνουν τα σεμινάρια και τις επιμορφώσεις».

Σήμερα, με τις αλλαγές στον ΕΟΠΥΥ, «με τη διακοπή θεραπειών οι εργαζόμενοι έχουν ήδη υποστεί μείωση μισθού. Οι εργοδότες θα αξιοποιήσουν τις εξελίξεις ώστε να μειώσουν κι άλλο το μισθολογικό τους κόστος. Ο,τι έγινε και πριν από 2 χρόνια, στην πρώτη συζήτηση για συμβάσεις με τον ΕΟΠΥΥ, με μπαράζ απολύσεων και αλλαγές συμβάσεων. Μέσω αυτών των αλλαγών ενισχύεται η συγκεντροποίηση του κλάδου, που έχει ως προϋπόθεση τη μείωση του εργατικού κόστους».

«Οι εργοδότες προσπαθούν να μετατρέψουν γονείς και εργαζόμενους σε ασπίδα για τη διατήρηση των κερδών τους, αφού τα λεφτά από τα ασφαλιστικά ταμεία διοχετεύονται απευθείας στις τσέπες τους» τονίζει η Σ. Σκλαβενίτη. «Πίσω από το "Συντονιστικό Θεραπευτών" κρύβονται οι ιδιοκτήτες κέντρων, οι ίδιοι που έδιωχναν οικογένειες από τα κέντρα αν δεν είχαν να πληρώσουν, που εφάρμοσαν κάθε αντεργατική διάταξη μέσα στους χώρους δουλειάς. Ανάγουν σαν κύριο το θέμα των voucher γιατί τη μείωση δαπάνης του ΕΟΠΥΥ θα βρουν τρόπο να την καλύψουν είτε βάζοντας τους γονείς να πληρώσουν "μαύρα" παραπάνω είτε διαλύοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το μόνο τους πρόβλημα είναι το πότε θα εισπράξουν την αποζημίωσή τους».

«Η υπογραφή της κλαδικής ΣΣΕ του Σωματείου είναι επιβεβλημένη», λέει η Σ. Σκλαβενίτη. «Η εξάντληση, η αδυναμία οικονομικού και προσωπικού προγραμματισμού, μάς στερούν κυριολεκτικά τη ζωή μας και έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουμε. Ιδιαίτερα τα ζητήματα προστασίας της μητρότητας είναι ζωτικής σημασίας σε έναν κλάδο που στη συντριπτική πλειοψηφία δουλεύουν γυναίκες. Συναδέλφισσες λεχώνες γυρνούν στο 10ήμερο της γέννας πίσω στη δουλειά με κίνδυνο για τις ίδιες και τα βρέφη τους, γιατί με το μπλοκάκι δεν έχουν καμία κάλυψη. Πραγματικά διαστροφή αν σκεφτεί κανείς ότι δουλεύουμε με παιδιά».