Η Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα άνοιξε με τη φωνή του κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου να «γεμίζει» το Σύνταγμα, καθώς ακουγόταν να απαγγέλει απόσπασμα από το ποίημά του «Επιτάφιος», που έγραψε συγκλονισμένος από τα γεγονότα του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη.

Μετά την κεντρική ομιλία της συγκέντρωσης, ο ηθοποιός Παύλος Ορκόπουλος «μετέφερε» τους συγκεντρωμένους σε δύο Πρωτομαγιές - ορόσημα:

Στην Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, με την απολογία του Αυγούστου Σπάις.«Κρεμάστε μας μα περιμένετε το τέλος. Αν εσείς είσθε τυφλοί και δεν μπορείτε να το δείτε, εγώ σας το αναγγέλλω! Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας, πάνω σας, από όλες τις μεριές, ξαπλώνεται μια τεράστια φωτιά. Θέλετε να μην τη βλέπετε; Δικαίωμά σας. Μα δε θα την αποφύγετε. Θέλετε να απαλλαγείτε μια για πάντα απ' όλους εμάς τους "Συνωμότες", κάντε το. Απαλλαγείτε όμως πρώτ' απ' όλα απ' τα αφεντικά της βιομηχανίας που δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους με το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας που δεν πληρώθηκε».

Και στην Πρωτομαγιά του 1944, με την εκτέλεση 200 κομμουνιστών στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, με το ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Πρωτομαγιά 1944».

Η συγκέντρωση ολοκληρώθηκε με την παρουσίαση 4 τραγουδιών από μουσικούς, μέλη του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, και τον Γιώργο Σαμαρτζή, χορωδό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στην ερμηνεία. Και στο τέλος, όλοι μαζί να τραγουδάνε με υψωμένες τις γροθιές τη «Διεθνή».«Στον αγώνα ενωμένοι κι ας μη λείψει κανείς»...