Γέμισε ο τόπος «ανησυχούντες» για την ακροδεξιά στην Ευρώπη, ενώ μεταξύ άλλων ξεχώρισε και ο προβληματισμός για την άνοδο ειδικά του Σαλβίνι στην Ιταλία. Πέρα από το γεγονός ότι η ακροδεξιά αξιοποιήθηκε προεκλογικά ως μπαμπούλας κυρίως από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, για να «ξεπλυθεί» και να ανακάμψει στη συνείδηση του λαού, χωρίς τελικά τα ακροδεξιά - εθνικιστικά κόμματα να καταγράψουν τις επιδόσεις που ακούγονταν, η πείρα επιβεβαιώνει ότι τέτοιες αντιδραστικές δυνάμεις ενισχύονται στο έδαφος της απογοήτευσης και της δυσαρέσκειας που γεννά σε πλατιά λαϊκά στρώματα η αντιλαϊκή πολιτική και παίζουν ρόλο «χρυσής εφεδρείας» για το κεφάλαιο, απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, ακόμα και ως κυβερνητική εναλλακτική. Τέτοια περίπτωση είναι η εθνικιστική «Λέγκα» του Σαλβίνι, αλλά και η Λεπέν στη Γαλλία, το Vox στην Ισπανία και πάει λέγοντας. Οσο για το αν οι «προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης», δηλαδή οι δυνάμεις της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, αποτελούν ανάχωμα στην άνοδο της ακροδεξιάς, το ερώτημα απαντιέται από την ίδια τη ζωή: Κανένα άλλοθι δεν πρέπει να δώσει ο λαός σε κόμματα που στις χώρες τους συνεργάζονται ή συγκυβερνούν με την ακροδεξιά, που υμνούν την αντικομμουνιστική ΕΕ και την αντιλαϊκή πολιτική της, που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, γέννημα - θρέμμα του οποίου είναι η ακροδεξιά και ο φασισμός. Απάντηση είναι η ενίσχυση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, το δυνάμωμα σε όλη την Ευρώπη Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που παλεύουν ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, τη μήτρα δηλαδή της ακροδεξιάς.