Ευρύ κάλεσμα στους συνδικαλιστικούς φορείς της Ευρώπης και διεθνώς, για τη συμμετοχή τους στην 3η Ευρωπαϊκή Συνδικαλιστική Συνδιάσκεψη, που θα γίνει στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2002, 1 - 2 Ιουνίου, απευθύνει η Συντονιστική Επιτροπή, η οποία συνεδρίασε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο (17 - 18 Νοέμβρη) στην Αθήνα. Στη Συντονιστική Επιτροπή συμμετέχουν και συντονίζουν τη δράση τους συνδικαλιστές από συνδικάτα της Ελλάδας, της Γαλλίας, της Τουρκίας, της Ιταλίας, της Ρωσίας, του Βελγίου, της Γερμανίας και της Αγγλίας.

Κύρια θέματα της Συνδικαλιστικής Συνδιάσκεψης θα είναι: Η κατάσταση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στην Ευρώπη και τα καθήκοντα των ταξικών συνδικάτων. Τα βασικά μέτωπα πάλης για τους εργαζόμενους της Ευρώπης και ο αγώνας ενάντια στην επιθετικότητα και τον πόλεμο των ιμπεριαλιστών, που γίνονται με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Η Συντονιστική Επιτροπή δημιουργήθηκε ως απόρροια της συνάντησης, το Σεπτέμβρη του 2000 στο Ανεσί της Γαλλίας, 200 συνδικαλιστών από αρκετές χώρες. Σκοπός της συνάντησης, όπως και αυτής που είχε προηγηθεί το Μάη του 1999 στο Ορεν της Τουρκίας, ήταν ο συντονισμός των αγωνιστικών δυνάμεων που δρουν μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για να βρουν τρόπους αντίστασης απέναντι στις επιθέσεις του κεφαλαίου.

Στη διήμερη συνεδρίαση της Συντονιστικής, οι συνδικαλιστές κατέθεσαν τον προβληματισμό τους, για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνουν οι ΗΠΑ, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις - δορυφόροι τους, που αποσκοπεί στον έλεγχο των δρόμων του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, τον περιορισμό των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, στο να φορτώσουν με νέα βάρη την εργατική τάξη και τις φτωχές χώρες, αναζωπυρώνοντας θρησκευτικές, εθνικιστικές και φυλετικές διαφορές.

Οι συνδικαλιστές υπογράμμισαν πως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις από κοινού με τη μεγάλη εργοδοσία, παίρνουν βαριά αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα ώστε να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση, με αύξηση των κερδών για το κεφάλαιο και με αφαίρεση δικαιωμάτων για τους λαούς.

Μεταφέροντας την εμπειρία τους από τις δικές τους χώρες επισήμαναν ότι, μέσα στο εργατικό κίνημα συγκρούονται δύο γραμμές. Από τη μια η γραμμή της υποταγής και του κοινωνικού διαλόγου, που ακολουθούν οι μεγάλες επίσημες συνδικαλιστικές οργανώσεις και, από την άλλη, η γραμμή της ταξικής πάλης, της αντίσταση και διεκδίκησης δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, της προοδευτικής διανόησης και της νεολαίας.

Κοινή ήταν η πεποίθηση ότι αυτή ακριβώς η γραμμή της ταξικής πάλης είναι μονόδρομος, για να ξαναφέρει τους εργαζόμενους στη συλλογική δράση, στα συνδικάτα και, ταυτόχρονα, να φέρει σε δύσκολη θέση τις γραφειοκρατικές και συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.