Ο Χρήστος Καπράλος, ο αξέχαστος πλαστουργός της μνημειακής «Ζωφόρου της Πίνδου» και τόσων άλλων σπουδαίων έργων, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς, όχι απλώς της ελληνικής αλλά της διεθνούς γλυπτικής του 20ού αιώνα. «Είχε, όμως, ένα ελάττωμα», για να θυμηθούμε τον Μπρεχτ. Ηταν ένα σεμνός και αθόρυβος «χειρώνακτας» και συστηματικά απέφευγε τις «πολλές συνάφειες και ομιλίες» για την προβολή του. Οι μελετητές του έργου του σε μια μόνο βιο-εργογραφική «πηγή» για τον Καπράλο μπορούσαν να προσφύγουν. Στη μεγάλη συνέντευξη που είχε δώσει στο «Ριζοσπάστη» (η μόνη μετά από αρκετές δεκαετίες δουλιάς).

Η απουσία βιο-εργογραφικών αλλά και ιδεολογοαισθητικών στοιχείων για τον Καπράλο εξαλείφτηκε πλέον χάρη στην έκδοση της «Αυτοβιογραφίας» του, την οποία συμπλήρωσε και επιμελήθηκε η αφοσιωμένη συντρόφισσα της ζωής και της τέχνης του, Σούλη Καπράλου. Το «προξενιό» της έκδοσης από την «Αγρα» έκανε ο ομότιμος καθηγητής Ιατρικής, συγγραφέας, λάτρης των τεχνών, μέλος του ιδρύματος Καπράλου, Αρης Κωνσταντινίδης. Το «προξενιό» για τη φιλοτέχνηση του εξωφύλλου από τον κορυφαίο της σύγχρονης Ελληνικής ζωγραφικής, Γιάννη Μόραλη, έκανε ο εκδότης Σταύρος Πετσόπουλος. Τώρα πια οι ιστορικοί, οι μελετητές, οι κριτικοί και οι φίλοι της Τέχνης, μπορούν να γνωρίσουν τη βαθύτατη λαϊκή «ρίζα» της ζωής, της σκέψης, των ιδεών και των έργων του Καπράλου, τον οποίο ξένοι τεχνοκρίτες χαρακτήρισαν ισάξιο του Αγγλου Μουρ. Οπως και να 'χει εμείς μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για «τον Καπράλο της Ελλάδας».

Αυτή την υπερηφάνεια ένιωσαν όλοι οι παραβρισκόμενοι στην παρουσίαση της «Αυτοβιογραφίας» (16/11) στην κατάμεστη αίθουσα της «Στοάς του Βιβλίου». Την παρουσίαση του βιβλίου, που συνοδεύτηκε με δυο ντοκιμαντέρ της Μαρίας Καραβία για τον Καπράλο, σε σκηνοθεσία Γιώργου Εμιρζά, άνοιξε ο εκδότης, δίνοντας τον πρώτο λόγο στη Σούλη Καπράλου. Η Σ. Καπράλου, ευχαρίστησε όσους βοήθησαν για τη δικαίωση του έργου του συντρόφου της, θυμήθηκε το χιούμορ του και εξομολογήθηκε: «Μπλέχτηκα στη διήγηση Καπράλου, για να πω μερικά πράγματα που ο ίδιος δε θα έλεγε και για να τονίσω πως όσες κι αν είναι οι αντιξοότητες, μπορεί ο άνθρωπος να τις ξεπεράσει αν ο στόχος δεν του ξεφύγει ποτέ από τη ζωή του, όπως οι κομμουνιστές που έβαζαν πλάνα στη ζωή...».

Ο ζωγράφος, ακαδημαϊκός Παναγιώτης Τέτσης διαβάζοντας το βιβλίο «αφουγκράστηκε την κελαηδιστή, ιδιωματική, ταχύτατη, ρέουσα λαλιά, την ευγένεια του Καπράλου». Την τρυφερότητά του «προς όλους και όλα και στην κορφή η Μάνα του», την «οποία έστησε στο βάθρο που της άξιζε, και η οποία σε λίγο θα δηλώνει την παρουσία της στην Εθνική Αντίσταση, θα δηλώνει το πιο τιμημένο πρόσωπο για κάθε άνθρωπο και Ελληνα».

Ο ποιητής - δοκιμιογράφος Γιάννης Δάλλας, έκανε μια «περιδιάβαση» σε όλη σχεδόν την αυτοβιο-εργογραφία του καλλιτέχνη και κατέληξε: «Στην ερώτηση, πώς θα μπορούσα να χαρακτηρίσω μονολεκτικά αυτή την ταπεινή πέρα για πέρα Αυτοβιογραφία, θα απαντούσα με μια λέξη: Τίμια. Τίμια αρετή αποτελεί και η ταπεινοσύνη της, σε μια εποχή και κάστα καλλιτεχνική και λογοτεχνική επίσης, όπου πλεονάζει ο ναρκισσισμός και το αυτοκαθρέφτισμα ή σε αλληλογραφίες (...) Τίμια και με τις δύο σημασίες, όπως είναι και τα έργα του: Τίμια ηθικά και αισθητικά πολύτιμα. Δυο ιδιότητες βγαλμένες απ' την ίδια ρίζα, στην υπηρεσία της ιστορικοκοινωνικής πραγματικότητας».

Κλείνοντας την παρουσίαση ο ομότιμος καθηγητής της ιστορίας της Τέχνης και ακαδημαϊκός Χρύσανθος Χρήστου τόνισε: «Η αυτοβιογραφία του Καπράλου είναι ένα πολύτιμο κείμενο, το οποίο μας επιτρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα τον ίδιο και τη δημιουργία του. Ο,τι κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στο κείμενο αυτό είναι η απεριόριστη πίστη του στον άνθρωπο και η αγάπη του για την τέχνη. Είναι ένα καλλιτέχνης που αναγνωρίζει τις οφειλές του στους ανθρώπους που πέρασαν κοντά του, από τους ταπεινούς καλλιτέχνες της πατρίδας του, τους Γεωργιάδη, Κασόλα, Γεράκη, ως τους μεγάλους ομοτέχνους του Απάρτη και Γαλάνη και μια σειρά άλλους. Μιλάει με σεβασμό γι' αυτούς όπως και για τους ταπεινούς που τον βοήθησαν στις δύσκολες στιγμές της ζωής του, ιδιαίτερα στο Παρίσι. Σ' αυτό πρέπει να προστεθεί η πεποίθησή του ότι θα ολοκληρώσει τα όνειρά του, το έργο που μας έδωσε. Μια γλυπτική που συνδυάζει τα αρχαϊκά χαρακτηριστικά με τις σύγχρονες αναζητήσεις και διακρίνεται για τη μνημειακότητα, πηγαιότητα, την εκφραστική δύναμη και τον εσωτερικό της πλούτο. Μια γλυπτική που είναι εικόνα της ίδιας της ζωής».