Πεζοπορία πραγματοποιήθηκε το πρωί του Σαββάτου στο πλαίσιο του 28ου Αντιιμπεριαλιστικού Διημέρου, στο λόφο του Αγίου Δημητρίου, με θέμα «Η Μάχη του Καρπενησίου. Βασικοί σταθμοί της επιχείρησης του ΔΣΕ».

Οι συμμετέχοντες περπάτησαν περίπου 4 χλμ., ξεκινώντας από την κατασκήνωση του Διημέρου στο Πάρκο Κεφαλόβρυσου. Ανέβηκαν το λόφο του Αγ. Δημητρίου, βαδίζοντας στα χνάρια της ηρωικής Σχολής Αξιωματικών του ΔΣΕ, που έδρασε στα ίδια μονοπάτια το 1949, κατά την κατάληψη του Καρπενησίου.

Μια πανέμορφη διαδρομή μέσα από δάσος και πάνω από ρυάκια, όχι ιδιαιτέρα κουραστική, γι' αυτό και οι συμμετέχοντες την απόλαυσαν, φωνάζοντας συνθήματα κατά τη διάρκεια της ανάβασης.

Φτάνοντας στην εκκλησία του Αγ. Δημητρίου, μια έκπληξη περίμενε τους πεζοπόρους: Η αντάρτισσα του ΔΣΕ Κατίνα Μανιτάρα, που είχε πάρει μέρος στη Μάχη του Καρπενησίου και την προηγούμενη μέρα ήταν ανάμεσα στους πέντε μαχητές και μαχήτριες που βράβευσε η ΚΝΕ σε μια συγκλονιστική εκδήλωση, βρισκόταν εκεί, στο λόφο, περιμένοντας τους νέους της ΚΝΕ!

Την παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων έκανε ο Θανάσης Λεκάτης, μέλος της Επιτροπής του Αρχείου του ΚΚΕ. Μιλώντας για την κατάσταση πριν από τη Μάχη του Καρπενησίου, είπε: «Βρισκόμαστε στο 1949 και όλοι νομίζουν ότι όλα έχουν τελειώσει, αλλά δεν έχουν τελειώσει. Εχει καταληφθεί η Νάουσα από το Γενάρη του '49 και μετά η Καρδίτσα, με επικεφαλής τον Χαρίλαο Φλωράκη (Καπετάν Γιώτη) και τον Γιάννη Αλεξάνδρου (Καπετάν Διαμαντή)».

Στη συνέχεια ανέδειξε την ιδεολογική και πολιτική σημασία της κατάληψης του Καρπενησίου από τον ΔΣΕ και ανέλυσε τον τρόπο με τον οποίο οι αντάρτες έφτασαν σ' αυτήν την τεράστια επιτυχία.

Αμέσως μετά, το λόγο πήρε η Κατίνα Μανιτάρα, η οποία με συγκλονιστικό τρόπο και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες διηγήθηκε πώς έζησαν οι μαχητές και οι μαχήτριες του ΔΣΕ τη Μάχη του Καρπενησίου:

«Μετά τη μάχη της Καρδίτσας, ανεβήκαμε όλοι στα Αγραφα. Στα Αγραφα που ανεβήκαμε μείναμε για λίγο, αλλάξαμε χρονιά και μετά ξεκινάμε από εκεί, η Σχολή Αξιωματικών σαν εμπροσθοφυλακή, να πιάσουμε "γλώσσα", δηλαδή πληροφορίες, κάποιον θα πιάναμε και θα παίρναμε πληροφορίες, θα τον κρατούσαμε να μη μας προδώσει και θα τον αφήναμε να πάει στο σπίτι του. Εμείς δεν σκοτώναμε ούτε τραυματίες, όπως έκαναν αυτοί, ούτε αιχμαλώτους.

Εμείς λοιπόν, η Σχολή Αξιωματικών, κατεβήκαμε νύχτα. Ολοι οι αξιωματικοί είδαν σε ποια μέρη θα πάει το κάθε τμήμα, ποια θα είναι η αποστολή του. Και ως Σχολή Αξιωματικών μάς λέει ο διοικητής μας "Εσείς θα παρακολουθήσετε, ως μελλοντικοί αξιωματικοί πρέπει να γνωρίζετε να το κάνετε κι εσείς κάποτε". Αφού ήρθαμε εδώ έγινε η επίθεση στο Καρπενήσι, συγχρονισμένα, κάναμε δύο εφόδους, αλλά αποτύχαμε (...) Πήγαμε πάνω στην Καλιακούδα και κάτσαμε όλη μέρα. Χιόνι, Γενάρης μήνας, μέσα στο χιόνι, παγωνιά, το κρύο ως το μεδούλι, ξυπόλητοι, κανένας όμως δεν έκανε παράπονο, κάτσαμε μέσα στους θάμνους όλοι, και όλοι τσιμουδιά, μιλούσαμε με το "τηλέφωνο", δηλαδή από στόμα σε στόμα (...)

Αυτοί εδώ (σ.σ. ο αστικός στρατός), επειδή εμείς αποτύχαμε, άρχισαν και πανηγύριζαν και ειδοποιούν στο Καρπενήσι "τους συμμορίτες τους διώξαμε". Εμείς το βράδυ ξεκινήσαμε έρποντας όλοι μέσα στις πέτρες και τους θάμνους, χωρίς να λογαριάζουμε τίποτα, νηστικοί και διψασμένοι, δεν παίρναμε υπόψη τίποτα (...)

Αυτοί ξέγνοιαστοι ότι φύγαμε, "σαν ατσάλινο τείχος που αλύγιστα ορμάει", έτσι ορμήξαμε. Ανεβαίνουμε πάνω απότομα, είχαμε και δύο ελαφρά τραυματισμένους. Μπαίνουμε αμέσως, παίρνουμε το πολυβόλο που έριχνε στους αντάρτες και ρίχνουμε στο Ρόβια, όπου ήταν ο αστικός στρατός θωρακισμένος (...)

Αιχμαλωτίσαμε πολλούς. Αυτοί νόμισαν ότι είχαμε φύγει και ειδοποίησαν στο Καρπενήσι ότι φύγαμε, και ανέβαιναν η ανώτερη Διοίκηση του Καρπενησίου να γλιτώσουν από τη Μάχη του Καρπενησίου και τους αιχμαλωτίσαμε (...)

Και έτσι πήραμε τον Αη Δημήτρη. Την άλλη μέρα, 20 Γενάρη 1949, έστειλαν ένα αεροπλάνο να δουν τι γίνεται. Στο αεροπλάνο ήταν ένας Ελληνας πιλότος και ένας Αμερικανός ταγματάρχης. Μόλις είδαμε το αεροπλάνο, όπως είμαστε, με απλά τουφέκια, με αυτόματα, με ό,τι είχαμε, τα σηκώσαμε όλοι πάνω και το αεροπλάνο εβλήθη (...)

Συνοχή, αλληλεγγύη, αλληλοκατανόηση, προσοχή, αυτό το δέσιμο κράτησε τον ΔΣΕ τρία χρόνια, ήμασταν κάτι παραπάνω από αδέρφια.

Στο καλό, καλή πορεία, καλούς αγώνες», ευχήθηκε η μαχήτρια, σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης στους πεζοπόρους, που την παρακολούθησαν με δέος.

Μετά την ομιλία της Κατίνας Μανιτάρα, οι νέοι και οι νέες βροντοφώναξαν το σύνθημα «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία» και συγκλονισμένοι πήραν το δρόμο της επιστροφής για την κατασκήνωση και τις υπόλοιπες δραστηριότητες του Διημέρου.

Ακολούθησαν άλλα δύο γκρουπ κατασκηνωτών που έκαναν πεζοπορία μέχρι τον Αη Δημήτρη, όπου ο Θ. Λεκάτης μίλησε για τη Μάχη του Καρπενησίου, το επιχειρησιακό κομμάτι και τη σημασία της.