Στο 28ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ παρευρέθηκε και απηύθυνε χαιρετισμό το απόγευμα της Παρασκευής o Φερνάντο Κάστρο Γκαρθία, εκπρόσωπος των Κολεκτίβων Νέων Κομμουνιστών Ισπανίας.

Αφού ευχαρίστησε την ΚΝΕ για την πρόσκληση, τόνισε ότι «για εμάς είναι πολύ σημαντική η μελέτη και η ανάλυση της Ιστορίας, προκειμένου να εξάγουμε από αυτήν συμπεράσματα που είναι πολύτιμα στο παρόν», και υπό αυτήν την έννοια μίλησε για τον Ισπανικό Εμφύλιο κατά την περίοδο 1936 - 1939, σημειώνοντας:

«Αρχικά, θα πρέπει να ορίσουμε τον πόλεμο στην Ισπανία ως τη σύγκρουση της εργατικής τάξης και της αγροτιάς ενάντια στο πιο αντιδραστικό τμήμα των καπιταλιστών, οι οποίοι, μπροστά στο φόβο που τους ξυπνούσε η ανάπτυξη της οργάνωσης της εργατικής τάξης και η πιθανότητα μιας σοσιαλιστικής επανάστασης στη χώρα, οργάνωσαν στρατιωτικό πραξικόπημα με τη στήριξη των διαφόρων φασιστικών οργανώσεων που υπήρχαν εκείνη την περίοδο στην Ισπανία. Σε ένα πρώτο στάδιο, η μεγάλη πλειονότητα του ρεπουμπλικανικού στρατού συντάχθηκε με το πραξικόπημα, ωστόσο η άμεση κινητοποίηση των συνδικάτων και του Κομμουνιστικού Κόμματος κατάφεραν να καταστείλουν το πραξικόπημα σε πολλές από τις βασικές ισπανικές περιφέρειες και πόλεις. Αυτή η αντίδραση από τις εργατικές και λαϊκές μάζες υπερέβη κατά πολύ τη ρεπουμπλικανική κυβέρνηση, η οποία στην αρχή προσπάθησε ακόμη και να τις εμποδίσει να πάρουν τα όπλα για να υπερασπιστούν την ίδια τη δημοκρατία.

Κατά τα πρώτα στάδια του πολέμου, το 5ο Σύνταγμα του Δημοκρατικού Στρατού Ισπανίας ξεχώρισε ως η πιο πειθαρχημένη και αποτελεσματική δύναμη. Δημιουργήθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα και συμμετείχε σε αυτό ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που ήταν οργανωμένη πολιτικά μέσα και γύρω από την Ενωμένη Σοσιαλιστική Νεολαία. Η νεολαία αυτή σχηματίστηκε από την ένωση της Κομμουνιστικής Νεολαίας και της Σοσιαλιστικής Νεολαίας σε μία ενιαία οργάνωση, λόγω του στόχου να δημιουργηθεί ένα ενιαίο εργατικό κόμμα που θα μάχεται ενάντια στην άνοδο του φασισμού και θα παλεύει για το σοσιαλισμό. Ωστόσο, σύντομα αποδείχθηκε ότι η ηγεσία του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE) δεν συμμεριζόταν αυτόν το στόχο και κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου μέρους της σύγκρουσης εφάρμοσαν μια πολιτική κατευνασμού απέναντι στο φασιστικό στρατόπεδο, όπως έκαναν και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις μπροστά στην άνοδο του γερμανικού φασισμού, και βεβαίως με το ίδιο αποτέλεσμα: Την ήττα. Σήμερα, οι κομμουνιστές στην Ισπανία μπορούμε να πούμε πως η επιδίωξη ενότητας με τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις ήταν και είναι λανθασμένη.

Σε διεθνές επίπεδο, τα μόνα έθνη που προσέφεραν τη βοήθειά τους στην Ισπανική Δημοκρατία ήταν η Σοβιετική Ενωση και το Μεξικό, ενώ οι φασιστικές και αντιδραστικές δυνάμεις (Ιταλία, Γερμανία, Πορτογαλία κ.ά.) συνεργάζονταν ενεργά με τον ισπανικό φασισμό και οι υποτιθέμενες δημοκρατίες που πλαισίωναν την Κοινωνία των Εθνών προωθούσαν έναν εγκληματικό οικονομικό αποκλεισμό εναντίον της χώρας μας».

Αναφέρθηκε επίσης στις Διεθνείς Ταξιαρχίες, όπου χιλιάδες άνθρωποι κατέφθασαν στην Ισπανία από όλες τις μεριές του κόσμου για να πολεμήσουν εναντίον του φασισμού, καθώς και στην παρουσία εκατοντάδων Ελλήνων μαχητών σε αυτές, και έκλεισε απευθύνοντας στην ΚΝΕ θερμό χαιρετισμό και φωνάζοντας: «Ζήτω η Κομμουνιστική Νεολαία! Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός!».