Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι οι αγρότες κινητοποιούνται, κάθε χρόνο, είτε γιατί υποκινούνται από τα κόμματα, είτε γιατί έχουν συνηθίσει στο «ζητώ». Βεβαίως, ο κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ο ξωμάχος - εργατικός και φιλήσυχος νοικοκύρης, κατά το πλείστον - δε βγαίνει στους δρόμους από «χούι» ή από «χόμπι». Αλλωστε, δεν είναι και τόσο εύκολο κι ακίνδυνο να συμμετάσχει στα συλλαλητήρια, γνωρίζοντας ότι τα ΜΑΤ τον περιμένουν στη γωνία με τη «ρομφαία» και τα αγροτοδικεία στο εδώλιο με το «δρεπάνι».

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι κάτι πολύ «σκληρό κι ανυπόφορο» είναι που τον εξαναγκάζει να παίρνει το τρακτέρ του και να βγαίνει στους δρόμους, διακινδυνεύοντας πολλά. Κι αυτό το «κάτι» είναι το πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετωπίζει. Διότι, όλοι πρέπει να παραδεχτούν πως οι μικροί και μεσαίοι αγρότες της χώρας μας, που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία της αγροτιάς, αντιμετωπίζουν άμεσα τον κίνδυνο να ξεκληριστούν από τη γη τους και να σπρωχτούν στην ανεργία ή στη νέα μετανάστευση.

Σήμερα, πια, ό,τι και να καλλιεργήσει ο Ελληνας μικρομεσαίος αγρότης δεν εξασφαλίζει ένα εισόδημα με το οποίο μπορεί να ζήσει, ανθρώπινα, την οικογένειά του. Και αυτό διότι οι τιμές όλων των αγροτικών προϊόντων είναι πολύ χαμηλές για τον παραγωγό - παρ' όλα αυτά ο καταναλωτής τ' αγοράζει πανάκριβα - ενώ το κόστος παραγωγής είναι τεράστιο, με αποτέλεσμα να μην του μένει ένα λογικό κέρδος. Κάποιο κέρδος άφηναν, μέχρι τώρα, οι λεγόμενες δυναμικές και προσοδοφόρες καλλιέργειες - όπως, π.χ., βαμβάκι, καπνός, λάδι, ζαχαρότευτλα, κηπευτικά - αλλά από δω και πέρα και μετά τους νέους καταστροφικούς κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αυξάνουν τους περιορισμούς σε στρέμματα και τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας και μειώνουν το ύψος των ποσοστώσεων κι αυτές οι καλλιέργειες έγιναν προβληματικές και ασύμφορες.

Φυσικά, σχεδόν «απαγορευτικές» είναι οι καλλιέργειες άλλων προϊόντων - όπως στάρι, καλαμπόκι, βιομηχανική ντομάτα κ.ά. - αφού τα έσοδα δεν καλύπτουν καν τα έξοδα.

Υπολογίζεται, για παράδειγμα, ότι ο παραγωγός για να παράγει ένα κιλό στάρι ξοδεύει 45 δραχμές. Πουλώντας το 42 δραχμές το κιλό - τη στιγμή που ένα κιλό ψωμί κοστίζει από 300 μέχρι 400 δραχμές! - χάνει και τρεις δραχμές το κιλό. Πιο αναλυτικά, τα έξοδα καλλιέργειας ενός στρέμματος με στάρι φτάνουν στις 17.000 δραχμές:

• 4.000 δρχ για όργωμα.
• 1.000 δρχ. για σβάρνισμα.
• 3.500 για αγορά σπόρου.
• 5.000 για λίπασμα.
• 3.500 για αλώνισμα.
• Κι αν χρειαστεί και φυτοφάρμακα, ή και πότισμα, τα έξοδα αυξάνονται.

Σ' όλα αυτά δε μετριούνται τα μεροκάματα του αγρότη, ενώ για να καλυφτούν πρέπει το χωράφι να παράγει κοντά στα 400 κιλά ανά στρέμμα! Κάτι που δε συμβαίνει πάντα και, φυσικά, δε συμβαίνει σε περιόδους ανομβρίας και ξηρασίας, όπως η φετινή.

Στο εύλογο ερώτημα γιατί οι αγρότες σπέρνουν στάρι αφού «μπαίνουν από μέσα», η απάντηση είναι διπλή: Πρώτον, διότι θα πάρουν και άλλες 8.000 - 15.000 δραχμές - αναλόγως το ύψος που θα έχει το πρόστιμο συνυπευθυνότητας που θα πληρώσουν λόγω υπέρβασης του πλαφόν παραγωγής ανά νομό, που έχει οριστεί - σαν στρεμματική επιδότηση κι αυτό θα είναι το κέρδος τους. Δεύτερον, γιατί εξαναγκάζονται να πάνε σ' αυτή την ασύμφορη καλλιέργεια, επειδή τους «διώχνουν» από τις άλλες που θεωρούνται κάπως καλύτερες!

Σαν «λύση» σ' αυτό το «αγροτικό αδιέξοδο», που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας, η κυβέρνηση κι άλλοι «συμβουλάτορες» προτείνουν τις περιβόητες αναδιαρθρώσεις. Προτρέπουν, δηλαδή, τους αγρότες ν' αλλάξουν καλλιέργειες. Μόνο που δεν τους λένε τι άλλο να καλλιεργήσουν. Διότι, βέβαια δεν είναι λύση τα... καλλωπιστικά φυτά που τους πρότεινε πριν μια δεκαετία η κυβέρνηση της ΝΔ, ούτε τα... βατόμουρα και οι... ακακίες. Ούτε πάλι να πλημμυρίσει ο θεσσαλικός κάμπος με... αγγούρια, όπως είχε συμβουλέψει, παλιότερα, ο τότε υπουργός Γεωργίας, Στ. Τζουμάκας.

Λύση για τους αγρότες δεν είναι ούτε ν' αφήσουν τα χωράφια τους χέρσα, να κάνουν, δηλαδή, από μόνοι τους αυτό που προωθούν η κυβέρνηση και η ΕΕ με την αγρανάπαυση. Αλλά σε κάθε περίπτωση δεν αποτελεί λύση και η περιβόητη αμειψισπορά, όπως σκαρφίστηκε να... προτείνει ο νέος υπουργός Γεωργίας, Γ. Δρυς, ο οποίος, παίζοντας το ρόλο του «αγροτικού γιατρού», διέγνωσε ότι τα χωράφια χρειάζονται... ξεκούραση.

Ολα τα μέτρα που λαμβάνονται, ιδίως τα τελευταία χρόνια, στις Βρυξέλλες, με την ενεργό συμμετοχή των ελληνικών κυβερνήσεων και εφαρμόζονται στη χώρα, στοχεύουν στο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Βεβαίως, όταν οι ξωμάχοι αναγκαστούν να φύγουν από τα χωριά τους δε θα πάρουν και τη γη μαζί τους. Αυτή θα την παραχωρήσουν «για ένα κομμάτι ψωμί» σε μεγαλοεπιχειρηματίες που θα εξελιχθούν σε νεοτσιφλικάδες και θα πάρουν στη δούλεψή τους - μετατρέποντάς τους σε «κολίγους» - ξεκληρισμένους αγρότες.

Ηδη αυτή η διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς η Αγροτική Τράπεζα προχωρεί σε απαλλοτριώσεις χωραφιών για χρέη αγροτών και αρκετοί επιχειρηματίες κινούνται για ν' αγοράσουν και να μπουν στον αγροτικό χώρο. Οι διαδικασίες για τη συγκέντρωση της γης, της παραγωγής και του εισοδήματος θα κινηθούν πιο γοργά με την ίδρυση της περιβόητης Τράπεζας Γης και με άλλες αναδιαρθρώσεις που προωθούνται στον αγροτικό τομέα.

Για ν' αποφύγουν αυτή ακριβώς τη σκοτεινή προοπτική που τους ετοιμάζουν η κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ενωση και το μεγάλο κεφάλαιο, βγαίνουν στους δρόμους και αγωνίζονται οι αγρότες.