Δύο αγωνιστές που έγραψαν ιστορία στο ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και υπηρέτησαν πιστά την υπόθεση της εργατικής τάξης, ο Αντώνης Αμπατιέλος από τη σκοπιά της ΟΕΝΟ και ο Βασίλης Μπεκάκος πρόεδρος της Ενωσης την περίοδο 1945 - 1947 είπαν για την ΠΕΜΕΝ:

Με αφορμή τα 90 χρόνια της Ενωσης ο Αντώνης Αμπατιέλος έγραφε ανάμεσα σε άλλα στο περιοδικό «ΕΝΩΣΗ» της ΠΕΜΕΝ τον Μάη 1991: «...Η συμβολή της ΠΕΜΕΝ στη γενικότερη υπεράσπιση των ναυτεργατών όλων των κλάδων είναι τέτοια που πρέπει να τη θυμούμαστε και να την εξάρουμε όταν μας δίνεται η ευκαιρία. Δυστυχώς, τα χρόνια περνούν, οι παλιοί φεύγουν και οι περισσότεροι δεν αφήνουν τίποτα γραφτό στο διάβα τους.

... Δε γνωρίζω κανένα συνδικαλιστικό οργανισμό τέτοιας ηλικίας στη χώρα μας. Φυσικά, δρώντας με διάφορους τίτλους στις γνωστές ανώμαλες από κάθε πλευρά εξελίξεις, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, από το 1980 ως σήμερα, η πορεία της ΠΕΜΕΝ ή για να 'μαστε πιο ακριβολόγοι, η συνδικαλιστική οργάνωση των Μηχανικών ΕΝ είχε τα επάνω της και τα κάτω της. Ομως πρέπει να δεχτούμε πως τα θετικά της βαρύνουν αποφασιστικά στην πλάστιγγα της συμβολής της στο ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

... Η απάντηση βρίσκεται στη μαζική συμμετοχή - και στις καλές και τις κακές μέρες - της μεγάλης μάζας των μηχανικών ΕΝ στις δραστηριότητες και στους αγώνες της οργάνωσής τους. Αυτό είχε διαμορφώσει και το ανάλογο πάντα αγωνιστικό κλίμα στους μηχανικούς ΕΝ, καθώς και ένα επίπεδο ταξικής συνειδητοποίησης.

... Τι ήταν λοιπόν αυτό που ξεχώριζε τους μηχανικούς; Νομίζω πως η φύση της δουλιάς τους. "Πόρτο - πέλαγο" ήταν σαν μουντζουρωμένοι όπως και οι θερμαστολαδάδες. Ενιωθαν πιστεύω, σαν βιομηχανικοί ειδικευμένοι εργάτες, ιδιαίτερα μέχρι να εμφανιστούν τα μοντέρνα μοντέλα καραβιών. Αυτή όμως η σύνθεσή τους με τη χειρωνακτική δουλιά έχει δημιουργήσει μια ανάλογη παράδοση δεκαετιών πια. Και σήμερα πιστεύω, παρά τους τεχνολογικούς νεωτερισμούς, τις καινούριες κατασκευές καραβιών, οι νεότεροι μηχανικοί ΕΝ είναι συνεχιστές της ωραίας πρωτοποριακής παράδοσης των παλιών. Ετσι εξηγείται και η αδιατάραχτη επιλογή αριστερών προοδευτικών διοικήσεων στην ΠΕΜΕΝ, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης ως τις μέρες μας».

Και ο Βασίλης Μπεκάκος με επιστολή τον Μάη του 1981 στο περιοδικό «ΕΝΩΣΗ»:

«.... Ο χρόνος 1929 είναι που έγινα μέλος της ιστορικής Ενωσης Μηχανικών. Ο τίτλος της ήταν "Πανελλήνια Ενωση Μηχανικών Εμπορικών Ατμόπλοιων και βιομηχανικών εργοστασίων". Αργότερα άλλαξε ο τίτλος της σ' αυτό το όνομα που έχει σήμερα. Ο χρόνος 1929 ήταν χρόνος αρχής κρίσης στη θάλασσα και ιδιαίτερα στη φορτηγό ναυτιλία. Σιγά - σιγά γέμιζε το λιμάνι του Πειραιά από παραπλευρισμένα πλοία από έλλειψη ναύλων. Ετσι άρχισε ένας σκληρός αγώνας ανάμεσα στα πληρώματα και τους εφοπλιστές. Οι προσπάθειες των εφοπλιστών να ξεπεράσουν την κρίση των ναύλων σε βάρος των ναυτεργατών με τη μείωση των μισθών, της σύνθεσης και την επιδείνωση της ήδη κακής ποιότητας εδεσματολογίου. Το μισθολόγιο στα φορτηγά πλοία ήταν στην προσφορά και ζήτηση. Οι μηχανικοί αντιστέκονταν στην επίθεση των εφοπλιστών για μείωση των μισθών που κυμαίνονταν σε 12,15 και 18 λίρες Αγγλίας για τους Γ, Β και Α μηχανικούς. Στις επιθέσεις των εφοπλιστών η άμυνα της Ενωσης ήταν αρκετά δυνατή και οι μισθοί των μηχανικών κρατιούνταν.... Δεν είναι το εφοπλιστικό δαιμόνιο που δημιούργησε τη σημερινή μεγάλη Ελληνική ναυτιλία, όχι. Τη ναυτιλία αυτή που είναι σήμερα τη δημιούργησαν οι θυσίες του ναυτεργατικού κόσμου, πάνω από τρεις χιλιάδες ναυτεργάτες έδωσαν τη ζωή τους στη μάχη του Ατλαντικού. Βασικοί λοιπόν δημιουργοί της ναυτιλίας είναι ο ναυτεργατικός κόσμος και μόνον αυτός».