Με αφορμή τη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν μάθαμε για τη «διπλωματία των γαμπρών», με τους γαμπρούς των δύο Προέδρων να παρουσιάζονται ως οι διαμορφωτές της εξωτερικής πολιτικής ανάμεσα στις δύο χώρες, επειδή διατηρούν πολύ καλές σχέσεις μεταξύ τους! Θα ήταν πραγματικά για γέλια, αν πίσω από τέτοιες εξωφρενικές αναλύσεις δεν κρυβόταν η προσπάθεια να παρουσιαστούν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και συμβιβασμοί, άρα και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν για τους λαούς, ως ιδιοτροπία του ενός ή του άλλου ηγέτη, ως αποτέλεσμα των καλών ή κακών «κοινωνικών σχέσεων», ακόμα και ως «οικογενειακή υπόθεση», που διευθετείται στα όρια μιας πολιτικής φαμίλιας και των δεσμών της με μια άλλη. Αλλωστε, στις αναλύσεις των αστικών επιτελείων ανθίζουν κατά καιρούς διάφορες εκδοχές της διπλωματίας. Για παράδειγμα, επί Γ. Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών, είχαμε τη «διπλωματία του ζεϊμπέκικου», λόγω της «χημείας» που είχαν μεταξύ τους οι ...γλεντζέδες ΥΠΕΞ των δύο χωρών. Μετά είχαμε τη «διπλωματία των κουμπάρων», εξαιτίας της κουμπαριάς που έκανε ο τότε Ελληνας πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής με τον ομόλογό του Ερντογάν. Ούτε οι ζεϊμπεκιές, όμως, ούτε οι κουμπαριές άλλαξαν ποτέ το γεγονός ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διαμορφώνονται πάνω στο έδαφος των διαχρονικών τουρκικών αμφισβητήσεων και του ανταγωνισμού ανάμεσα στις αστικές τάξεις των δύο χωρών, πάντα στο πλαίσιο της «συμμαχικής» τους σχέσης και του ρόλου τους στο ΝΑΤΟ.