Την καπιταλιστική οικονομική κρίση, που η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της φόρτωσαν στις πλάτες του λαού την τελευταία δεκαετία, οι φτωχοί άνθρωποι της υπαίθρου τη βίωσαν και εξακολουθούν να τη βιώνουν πολύ βαριά.

Πάρα πολλοί από τους εργαζόμενους των χωριών που είχαν μια δουλίτσα στην πόλη, είτε στον ευρύτερο χώρο της οικοδομής, ή σε κάποια βιοτεχνία, την έχασαν και πετάχτηκαν στην ανεργία. Οι μικρομεσαίοι αγρότες και κτηνοτρόφοι είδαν το έτσι κι αλλιώς ισχνό εισόδημά τους να συρρικνώνεται, με αποτέλεσμα να μην τους φτάνει πια ούτε για τα αναγκαία της επιβίωσης. Οι μαγαζάτορες και οι βιοτέχνες στριμώχτηκαν ακόμα περισσότερο και όσοι δεν αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο, φυτοζωούν μέσα στα χρέη που διαρκώς αυξάνονται. Οι συνταξιούχοι ζουν το αδιανόητο, προσπαθώντας με τα ψίχουλα της σύνταξής τους να ταΐσουν τα χρεοκοπημένα παιδιά τους και τα άνεργα εγγόνια τους.

Ταυτόχρονα, οξύνθηκαν παραπέρα τα ιδιαίτερα προβλήματα που σχετίζονται με τη διαβίωση στο χωριό, τα οποία οφείλονται στις μεγάλες ελλείψεις σε υποδομές που αφορούν στην Υγεία - Πρόνοια, στην Παιδεία, στον Πολιτισμό, στον Αθλητισμό, σε δημόσιες υπηρεσίες κ.ά.

Ολα αυτά τα προβλήματα απασχολούν διαρκώς τις συζητήσεις των κατοίκων στα καφενεία των χωριών. Ιδιαίτερα στέκεται η συζήτηση στα οξυμένα αγροτικά προβλήματα, που αφορούν στις χαμηλές τιμές παραγωγού, στο υψηλό κόστος παραγωγής, στα βαριά φορολογικά, ασφαλιστικά και άλλα χαράτσια που φορτώνονται στις πλάτες των αγροτοκτηνοτρόφων, στα ψίχουλα αντί για δίκαιες αποζημιώσεις που δίνει - όταν τις δίνει - ο ΕΛΓΑ για τις καταστροφές από την κακοκαιρία και τις αρρώστιες στην παραγωγή κ.ά. Φέτος, ένα από τα πιο φλέγοντα προβλήματα φαίνεται ότι θα είναι η μεγάλη αύξηση στις ασφαλιστικές εισφορές των αγροτών - όπως και των μικρών ΕΒΕ - που ετοιμάζει η κυβέρνηση, ζήτημα για το οποίο ήδη έχουν εκδηλωθεί μεγάλες αντιδράσεις μέσα στον αγροτικό κόσμο.

Καταγράφοντας ζωντανά αυτά τα οξυμένα προβλήματα, ενόψει και της προετοιμασίας νέων αγώνων από το οργανωμένο αγροτικό κίνημα, ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε στο χωριό Βαλτινό Τρικάλων και συζήτησε με αγρότες για όλα τα παραπάνω.

Τη συζήτηση ξεκινάει συνταξιούχος του πρώην ΟΓΑ, που όμως εξακολουθεί να δουλεύει στο χωράφι. Οταν τον ρωτάμε γιατί δεν αποτραβιέται να ξεκουραστεί, μας λέει: «Και τι να κάνω δηλαδή; Να παρατήσω το χωράφι άσπαρτο; Τα παιδιά μου δεν θέλουν ν' ασχοληθούν με τη γεωργία γιατί δεν μπορούν να ζήσουν απ' αυτή. Είναι τυχαίο, λες, που στην Ελλάδα κοντά στο 70% των αγροτών και κτηνοτρόφων είναι μεγάλης ηλικίας; Κι ύστερα πώς θα ζήσω με τα ψίχουλα σύνταξης που παίρνω, με τα οποία δεν μπορώ ούτε μια σοκολάτα να πάρω στα εγγόνια μου;».

Το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια ο μικρός και μεσαίος αγρότης δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει ένα εισόδημα επιβίωσης, επιβεβαιώνει, αναφερόμενος στο προσωπικό του παράδειγμα, ένας νέος αγρότης που ασχολείται με τη γεωργία, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον πατέρα του. «Σήμερα», λέει, «με όλα τα μέτρα που λαμβάνονται από την ΕΕ και τις ελληνικές κυβερνήσεις, μέσω της ΚΑΠ και τις άλλες αντιλαϊκές πολιτικές, όχι μόνο εγώ που καλλιεργώ 50 στρέμματα, αλλά και 200 στρέμματα χωράφια να έχει κάποιος, εισόδημα με το οποίο να μπορεί να ζήσει δεν εξασφαλίζει. Φέτος είχα σπείρει και τα 50 στρέμματα με καλαμπόκι. Η παραγωγή ήταν 1.400 κιλά το στρέμμα περίπου, σύνολο κοντά στους 70 τόνους. Πούλησα το καλαμπόκι στον έμπορο 15 λεπτά το κιλό και εισέπραξα γύρω στα 10.500 ευρώ. Τα έξοδα που είχα κάνει για την καλλιέργεια - σπόρος, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ποτίσματα, καύσιμα, αγροτικό ρεύμα, συγκομιδή κ.ά. - ξεπερνούν τα 5.000 ευρώ, χωρίς να υπολογίζω τα μεροκάματα που έκανα εγώ και άλλα μέλη της οικογένειας. Με τα 5.000 ευρώ περίπου που μου μένουν πρέπει να περάσουμε όλη τη χρονιά και να μου μείνουν και χρήματα για τα έξοδα της επόμενης καλλιεργητικής περιόδου. Τι να πρωτοπληρώσω; Για το φαγητό και το ντύσιμο της οικογένειας; Το ρεύμα, το τηλέφωνο και το νερό στο σπίτι; Το φροντιστήριο των παιδιών; Τον γιατρό αν αρρωστήσει κάποιος από τους δικούς μου; Την ασφαλιστική εισφορά για τον ΕΦΚΑ και τον ΕΛΓΑ; Τον ΕΝΦΙΑ για το σπίτι και το χωράφι; Παλιότερα μπορούσαμε να συμπληρώνουμε το αγροτικό εισόδημα με κάποιο έκτακτο εργατικό μεροκάματο. Τώρα, με την ανεργία στα ύψη, δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα».

Στη συζήτηση παρεμβαίνει ο ιδιοκτήτης του καφενείου όπου κάνουμε τη συζήτηση, λέγοντας: «Τα ίδια με τους αγρότες αντιμετωπίζουμε οι μαγαζάτορες και οι μικροβιοτέχνες των χωριών. Ο τζίρος έπεσε πάρα πολύ και σε αρκετές περιπτώσεις μηδενίστηκε. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά, δεν ψωνίζει εύκολα και δεν βγαίνει πια ούτε στο καφενείο. Αλλά και όσοι βγαίνουν, μη νομίζετε ότι όλοι κάτι ξοδεύουν. Από τους 20 που μπορεί να βρίσκονται μέσα στο καφενείο, παίζοντας δηλωτή, ξερή, ή παρακολουθώντας τους άλλους να παίζουν, άντε οι μισοί να πάρουν κάτι - έναν καφέ, μια λεμονάδα, ένα καραφάκι τσίπουρου. Οι υπόλοιποι δεν παίρνουν τίποτα... Και μόλις αρχίζει να βραδιάζει, όλοι μαζεύονται στα σπίτια μπροστά στο χαζοκούτι της τηλεόρασης. Τα καφενεία κλείνουν και το χωριό ερημώνει.

Πώς, λοιπόν, να κρατήσουμε το μαγαζί; Πώς να πληρώσεις τις πολλές υποχρεώσεις; Το ηλεκτρικό ρεύμα και το πετρέλαιο για τη σόμπα ή το καλοριφέρ το χειμώνα. Τον φόρο εισοδήματος και τον ΕΝΦΙΑ. Την εισφορά για την Ασφάλιση και όλα τα άλλα έξοδα για την επιβίωση της οικογένειας. Στο τέλος θα αναγκαστούμε να κλείσουμε και να φύγουμε αναζητώντας αλλού τη δυνατότητα να ζήσουμε. Με δεδομένη αυτή την κατάσταση, δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός ότι η ύπαιθρος γεροντοκρατείται και ερημώνει. Στο χωριό μας έχουμε πολύ καιρό να δούμε γάμο, ν' ανοίξει ένα νέο σπιτικό. Οι νέοι δεν παντρεύονται, γεμίσαμε γεροντοπαλίκαρα, γιατί χωρίς δουλειά και δίχως εισόδημα πώς να φτιάξεις οικογένεια;».

Το λόγο ξαναπαίρνει ο νέος αγρότης, υπογραμμίζοντας το τεράστιο πρόβλημα με τις ασφαλιστικές εισφορές. Ακόμα και στην κατώτερη κλίμακα εισοδήματος, οι μικρομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι, που αποτελούν το 90% και πάνω του ενεργού αγροτικού πληθυσμού, πληρώνουν εισφορά περίπου 105 ευρώ το μήνα. «Πολλά λεφτά για μας και πολλοί δεν μπορούσαμε να τα πληρώσουμε», μας λέει, «κινδυνεύοντας να μην πάρουμε ακόμα κι αυτή την εξευτελιστική σύνταξη». «Τώρα, με όσα ακούγεται ότι ετοιμάζει ο Βρούτσης», προσθέτει, «αυτή η ήδη υψηλή εισφορά μπορεί και να υπερδιπλασιαστεί, ακόμα και στην κατώτερη ασφαλιστική κατηγορία! Θα πρέπει δηλαδή να στερήσω το καθημερινό φαΐ από την οικογένειά μου για να πληρώσω το νέο "χαράτσι"!».

Ο 58χρονος οικοδόμος, από τους λίγους που, μέσα στην κρίση, παλεύοντας με νύχια και με δόντια, κατάφερε να κρατηθεί στο επάγγελμα, αναφέρεται στην ανάγκη όλοι μαζί - εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ, συνταξιούχοι - να εναντιωθούν στην πολιτική που δημιουργεί και οξύνει τα λαϊκά προβλήματα.

«Αν δεν καταλάβουμε», επισημαίνει, «ότι όλα αυτά τα προβλήματα δεν είναι τυχαία, ούτε μοιραία, αλλά αποτελέσματα μιας πολιτικής που, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας χούφτας πλουτοκρατών, επιτίθεται με λύσσα στα συμφέροντα των εργαζομένων, των αγροτών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, δεν πρόκειται να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα.

Κι αν δεν πάρουμε την απόφαση, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, να αγωνιστούμε από κοινού και σε συμμαχία ενάντια σε αυτή την πολιτική που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις, δεν πρόκειται να πετύχουμε κάτι. Η λύση δεν θα βρεθεί ούτε παρακολουθώντας τα τυχερά τηλεπαιχνίδια, τα αποχαυνωτικά σίριαλ και τα απατηλά δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης από τους καναπέδες του σπιτιού μας, ούτε με το να μοιραζόμαστε μεταξύ μας τον πόνο μας καθισμένοι στις καρέκλες του καφενείου. Θα βρεθεί στον αγώνα, με την απεργία στα εργοστάσια και στα γιαπιά, με τα μπλόκα των τρακτέρ στις εθνικές οδούς. Θα βρεθεί στην κοινή οργανωμένη πάλη για την υπεράσπιση των κοινών συμφερόντων μας. Στα κάθε είδους αγωνιστικά μετερίζια, όπου ο λαός μπορεί να μετρήσει και να δείξει τη δύναμή του...».