Το θέμα της εκδήλωσης ήταν η καταστολή από το αστικό κράτος και οι θέσεις του ΚΚΕ για την απάντηση του λαϊκού κινήματος, με κεντρική ομιλήτρια την Κωνσταντίνα Τσιουπρά, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.

Ανάμεσα σε άλλα, στην ομιλία της ανέφερε: «Το αστικό κράτος, με τις λειτουργίες του, τους θεσμούς του και τους μηχανισμούς του - όπως είναι η κυβέρνηση, η νομοθεσία, οι δυνάμεις καταστολής, η εκπαίδευση - έχει έναν και μόνο στόχο. Πώς να εξυπηρετήσει καλύτερα, να θωρακίσει περισσότερο τα συμφέροντα αυτών που έχουν τον πλούτο όλης της κοινωνίας στα χέρια τους, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των ιδιοκτητών συνολικά των μέσων μεταφοράς, των επισιτιστικών και εμπορικών αλυσίδων, της αστικής τάξης συνολικά.

Αυτό, όμως, έχει διπλό μέτωπο, από τη μια να τους ατσαλώσει απέναντι στα άλλα κράτη, τους άλλους καπιταλιστές. Μέσω των διαφόρων θεσμών και μηχανισμών του, των διακρατικών ενώσεων να εξασφαλίζεται η μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία για την εγχώρια αστική τάξη. Μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα, που εφαρμόζονται σταθερά από όλες τις κυβερνήσεις, φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο και άλλα προνόμια προς αυτό, η μείωση στη χρηματοδότηση της Παιδείας, της Υγείας και άλλων κοινωνικών παροχών, οι συμμαχίες και οι ανταγωνισμοί για την εύρεση νέων αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών ακόμα και η διεξαγωγή ιμπεριαλιστικών πολέμων, είναι προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η Παιδεία παίζει τον δικό της ξεχωριστό ρόλο διαχρονικά στη διευκόλυνση και οργάνωση της καπιταλιστικής παραγωγής: Η διαμόρφωση της αυριανής βάρδιας της εργατικής τάξης και συνολικότερα των λαϊκών στρωμάτων, η παραγωγή νέας γνώσης, η ανακάλυψη νέων εφαρμογών της γνώσης είναι πλευρές που καθόλου αμελητέες δεν είναι για το κεφάλαιο, γι' αυτό και είναι σταθερά στο επίκεντρο των εξελίξεων με προσαρμογές που γίνονται σε αυτήν, με βάση και τις εκάστοτε απαιτήσεις της αγοράς. (...)

Το αστικό κράτος έχει και μια δεύτερη στόχευση, να τους προστατέψει από τον εχθρό - λαό, από το ενδεχόμενο να κινητοποιηθεί, να διεκδικήσει την εξουσία. Αυτό μπορεί να το πετύχει με διάφορους τρόπους, ιδεολογικούς, κατασταλτικούς κ.ο.κ. Μόνο τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες πολλών τέτοιων προσπαθειών, διαχρονικά και από κάθε κυβέρνηση ανεξαρτήτως απόχρωσης:

Το καλοκαίρι η κυβέρνηση της ΝΔ εξέλιξε το πόρισμα Παρασκευόπουλου του ΣΥΡΙΖΑ, προχωρώντας στην κατάργηση του ασύλου. Ακόμα, προώθησε αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο, την απονέκρωση των συνδικάτων δηλαδή, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τα εμπόδια που είχε βάλει ο ΣΥΡΙΖΑ για την κήρυξη απεργίας, βάζοντας επιπλέον εμπόδια στη συλλογική συζήτηση και διεκδίκηση των εργαζομένων, ενισχύοντας το φακέλωμα στους τόπους δουλειάς, με βάση τις οδηγίες της ΕΕ.

Από την τωρινή και προηγούμενη κυβέρνηση έγινε προσπάθεια να εμπλουτιστεί και να ενισχυθεί ο Ποινικός Κώδικας, βάζοντας στο μάτι του κυκλώνα ακόμα περισσότερο το εργατικό - λαϊκό κίνημα, διατηρώντας τον "τρομονόμο" και μια σειρά ακόμα από αντιδραστικά μέτρα.

Διαρκώς επιστρατεύουν τη συκοφάντηση των αγώνων, την τρομοκρατία ("αν απεργήσεις θα σε απολύσω", "αν κάνεις κατάληψη θα χάσεις το εξάμηνο"). Επιστρατεύουν τον αντικομμουνισμό και τον αντισοβιετισμό. Επιδιώκουν να πείσουν τους νέους και τις νέες, όσους πλήττονται και δεν έχουν συμφέρον από τη σημερινή κατάσταση συνολικά ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι μονόδρομος και γι' αυτό πρέπει να συμβιβαστούν.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η καταστολή.

Τα προηγούμενα χρόνια, επί ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε συνταξιούχοι, εκπαιδευτικοί, φοιτητές και μαθητές να χτυπιούνται επειδή κινητοποιήθηκαν, με βάση τον "τρομονόμο" να σέρνονται σε δίκες και τη φυλακή για παράδειγμα η Ηριάννα και ο Περικλής, να βγαίνουν μετά από χρόνια, ενώ από την άλλη το 90% των απεργιών να κρίνονται παράνομες.

Ακόμα παλιότερα, επί ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησαν τα "αγροτοδικεία" στην Ελλάδα, εισήχθη ο "τρομονόμος", καταργήθηκε για πρώτη φορά το άσυλο στα πανεπιστήμια το 2011. Βέβαια, κάτω από το βάρος των αντιδράσεων, η ΝΔ κατάφερε να το επαναφέρει για να προσπαθήσει ξανά να το καταργήσει τώρα.

Στην πράξη, συναντώνται τα αντιλαϊκά μέτρα, η καταστολή και η εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς».

Μιλώντας ειδικότερα για τη συζήτηση που γίνεται στο φοιτητικό κίνημα μπροστά στην ένταση της καταστολής, τόνισε:

«Σήμερα αυτό που χρειάζεται είναι να δυναμώσει ο αγώνας που χτυπάει στην καρδιά του προβλήματος, που θα παλεύει όχι μόνο ενάντια στην καταστολή, αλλά συνολικά για ζωή με δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Για ολοκληρωμένες και σύγχρονες σπουδές, για δουλειά με δικαιώματα με μόνη προϋπόθεση το πτυχίο μας, για δωρεάν και καθολική πρόσβαση στον αθλητισμό, τον πολιτισμό, για ουσιαστική και ποιοτική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου.

Αυτός ο αγώνας είναι ο μόνος αγώνας που μπορεί να αγκαλιάσει πολλούς, γιατί οι ανάγκες μας αγγίζουν τους πολλούς. Είναι ο μοναδικός μαζικός και ελπιδοφόρος αγώνας. Γιατί δεν συμβιβάζεται με τα λίγα, γιατί διεκδικεί.

Χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας που θα πηγαίνει κόντρα στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στις κυβερνήσεις. Γιατί, αυτές οι πολιτικές εφαρμόζονται τόσα χρόνια και μας έχουν στήσει στον τοίχο και με αυτές είναι που πρέπει να συγκρουστούμε».

Μετά την ομιλία, ακολούθησε συζήτηση και η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τους φοιτητές να δίνουν ραντεβού στις επερχόμενες Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων τους για τη συνέχεια και οργάνωση του αγώνα, ενάντια στις αναδιαρθρώσεις που προωθεί η κυβέρνηση για τα πανεπιστήμια.