Οι εξελίξεις στη Λιβύη δεν περιορίζονται στα πεδία των συγκρούσεων ανάμεσα στην κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Φαγιέζ Σάρατζ και τον «Λιβυκό Εθνικό Στρατό» (LNA) του στρατηγού Χαλίφα Χάφταρ - με τις μάχες στη Μισράτα και σε περίχωρα της Τρίπολης να συνεχίζονται ακατάπαυστα και αυτήν τη βδομάδα, παρά τις διακηρύξεις περί «ειρήνευσης» στη διεθνή διάσκεψη της 19ης Γενάρη στο Βερολίνο.

Ακόμα πιο ασφυκτικές πιέσεις ασκούν το πετρελαϊκό και το αεροπορικό εμπάργκο που έχει επιβάλει ο LNA, με τη στήριξη ξένων δυνάμεων (Γαλλίας, Ρωσίας, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Αιγύπτου κ.ά.), από τις 18 Γενάρη. Μέσα στις τελευταίες δύο βδομάδες η πετρελαϊκή παραγωγή από τα 1,2 εκατομμύρια βαρέλια τη μέρα έχει συρρικνωθεί σε λιγότερο από 260.000 βαρέλια, προκαλώντας απώλειες κρατικών εσόδων άνω των 515 εκατ. δολαρίων. Αν αυτή η τάση συνεχιστεί για άλλες δυο - τρεις βδομάδες, τότε η «κυβέρνηση εθνικής συμφωνίας» του Σάρατζ θα δυσκολευτεί πολύ να καταβάλει τη μισθοδοσία 1,3 εκατ. δημοσίων υπαλλήλων και να χρηματοδοτήσει τις αγορές όπλων από ξένες δυνάμεις και τις στρατιές μισθοφόρων που στέλνει αφειδώς η Τουρκία, κυρίως, από τη Συρία.

Η Τουρκία, που έχει επιλέξει να παραδεχτεί ανοιχτά το ρόλο της στον πόλεμο, δείχνει αποφασισμένη να συνεχίσει τη στήριξη της κυβέρνησης Σάρατζ, σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει ό,τι και όσα μπορεί από τη μοιρασιά των λαφύρων την «επόμενη μέρα» - μετά το τέλος των συγκρούσεων, κάποια στιγμή... - στη Λιβύη. Η λεκτική αντιπαράθεση, μεσοβδόμαδα, ανάμεσα στις κυβερνήσεις των Προέδρων της Τουρκίας, Ρ. Τ. Ερντογάν, και της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, αναφορικά με το ποιος κάνει τη μεγαλύτερη επέμβαση σε βάρος του πολύπαθου λιβυκού λαού, αντικατοπτρίζει ένα μέρος του έντονου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για το ξαναμοίρασμα της «πίτας» του λιβυκού ορυκτού και φυσικού πλούτου, αλλά και του φιλέτου δημόσιων υπηρεσιών και ανοικοδόμησης που θα απαιτηθεί για να ορθοποδήσει ξανά η χώρα.

Κατά τ' άλλα, συνεχίζει να συναντά μεγάλες δυσκολίες και αντιφάσεις το σχέδιο «πολιτικής λύσης», δηλαδή συμβιβασμού των αντιμαχόμενων πλευρών, ως αποτέλεσμα και των οξυμένων αντιθέσεων ανάμεσα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που «πρωταγωνίστησαν» στην πρόσφατη Διάσκεψη του Βερολίνου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε αυτή τη βδομάδα δεν κατέστη εφικτή η συνεδρίαση της λεγόμενης στρατιωτικής επιτροπής 5+5 στη Γενεύη, που επιδιώκει ο απεσταλμένος του ΟΗΕ στη Λιβύη, Γκασάν Σαλαμέ, και η οποία σχεδιάζεται να συγκροτηθεί από πέντε στρατιωτικούς αξιωματούχους της κυβέρνησης Σάρατζ και πέντε αξιωματικούς του στρατηγού Χάφταρ. Μιλώντας την Πέμπτη σε έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ο Σαλαμέ παραδέχθηκε ότι όχι μόνο δεν σταματούν οι συγκρούσεις αλλά και διάφορες δυνάμεις συνεχίζουν να καταστρατηγούν αποφάσεις του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένης αυτής για το διεθνές εμπάργκο όπλων. Είναι φανερό ότι για αρκετό καιρό ακόμα, το λόγο στη Λιβύη θα έχουν τα όπλα και όχι οι διαπραγματευτές...