Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ, κινούμενη στο στρωμένο από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έδαφος, έχει συστήσει μέσω του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ) διάφορες διαδικασίες «διαβούλευσης», με στόχο να εντείνει την πίεση ενσωμάτωσης και να δημιουργηθούν νέες αυταπάτες σε εκτεταμένα στρώματα αυτοαπασχολούμενων αγροτών, ότι στο πλαίσιο του καπιταλισμού και της ΚΑΠ μπορεί να βελτιωθεί ή τουλάχιστον να μην επιδεινωθεί η κατάστασή τους.

Μετά το ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο με θέμα «Διαβούλευση για τη νέα ΚΑΠ 2021-2027» και τις ημερίδες που το ακολούθησαν πέρυσι το Δεκέμβρη, η ηγεσία του ΥΠΑΑΤ προχώρησε πρόσφατα στη σύσταση των τριών ομάδων εργασίας (για την «ανταγωνιστικότητα του αγροτοδιατροφικού τομέα», «το περιβάλλον - κλιματική αλλαγή» και την «τοπική ανάπτυξη») που θα επιφορτιστούν με τη «στοιχειοθέτηση των βασικών στρατηγικών επιλογών» και την «επιλογή παρεμβάσεων» για την κατάρτιση του «Στρατηγικού Σχεδίου» της νέα ΚΑΠ.

Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι πρώτο όνομα και στις τρεις ομάδες εργασίας φιγουράρει αυτό του ΣΕΒ, αποδεικνύοντας ότι βασικό μέλημα της όλης διαδικασίας είναι η εξασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων. Σε αυτές συμμετέχουν και φορείς όπως η Ενωση Περιφερειών (ΕΝΠΕ), διεπαγγελματικές οργανώσεις (π.χ κρέατος, βάμβακος), το ΓΕΩΤΕΕ, διάφορες αγροτικές ενώσεις, όπως η Πανελλήνια Ενωση Νέων Αγροτών (ΠΕΝΑ) και η Πανελλήνια Ενωση Κτηνοτρόφων (ΠΕΚ), κ.ά.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι μέσω «της ευρείας διαβούλευσης» μπορεί «να διασφαλιστεί μια κοινή αντίληψη για τον προσανατολισμό και τις εθνικές μας προτεραιότητες και επιδιώξεις, τις στρατηγικές επιλογές και προκλήσεις για την ελληνική γεωργία και τις αγροτικές μας περιοχές, ώστε να γίνει ένα σημαντικότατο βήμα για τον στρατηγικό σχεδιασμό της επόμενης περιόδου».

Ουσιαστικά απευθύνεται στον ατομικό αγροτοπαραγωγό, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στην παραγωγή, και του λέει ότι έχει ο ίδιος ευθύνη που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τους όρους επιβίωσής του, γιατί δεν είναι ούτε «παραγωγικός - ανταγωνιστικός» ούτε «εκπαιδευμένος», και η παραγωγή του έχει μεγάλο «κόστος».

Παράλληλα, του δείχνει τη «διέξοδο» που συμφέρει τα μονοπώλια για να ενισχύσουν την κυριαρχία τους στην παραγωγή μέσω διαφόρων εργαλείων όπως η «συμβολαιακή γεωργία», οι «ομάδες παραγωγών», οι διεπαγγελματικές ενώσεις, η περαιτέρω ανάπτυξη ιδιωτικών συστημάτων ασφάλισης της παραγωγής κ.λπ., που αποτελούν βασικές κατευθύνσεις της ΚΑΠ.

Ακόμα και οι άμεσες ενισχύσεις, που αποτελούν ισχυρό μηχανισμό αναπαραγωγής μικρών και μεσαίων εκμεταλλεύσεων, τελικά καταλήγουν στα μονοπώλια της μεταποίησης και της εμπορίας, που μέσω αυτών εξασφαλίζουν τις απαραίτητες πρώτες ύλες σε τιμές ακόμα και κάτω του κόστους.

Ασφαλώς η κυβέρνηση δεν απευθύνεται μόνο στους βιοπαλαιστές αγρότες, απευθύνεται και στους κεφαλαιοκράτες, λέγοντάς τους ότι κάνει καλά τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό τους και ότι είναι έτοιμη να αξιοποιήσει κάθε δυνατότητα για την κερδοφορία τους και τη βελτίωση της θέσης τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό (καπιταλιστική ανάπτυξη, επενδύσεις, εξωστρέφεια κ.λπ.).

Είναι αναγκαίο οι βιοπαλαιστές αγροτοπαραγωγοί, που πέρασαν από τις συμπληγάδες των προηγούμενων ΚΑΠ και σήμερα παλεύουν να μείνουν στο χωράφι τους, να κλείσουν τα αυτιά τους στις αυταπάτες που καλλιεργούν η κυβέρνηση και οι διάφοροι βαστάζοι της πολιτικής της.

Πρόκειται για απάτη ότι δήθεν μέσω του «στρατηγικού σχεδίου» που συνδιαμορφώνουν μπορούν να κάνουν την ΚΑΠ καλύτερη. Ο χαρακτήρας της ΚΑΠ είναι συγκεκριμένος και δεν αλλάζει. Στόχο έχει τη συγκέντρωση της παραγωγής σε επιχειρηματικούς ομίλους και μεγαλοαγρότες.

Σε αυτήν την κατεύθυνση συμβάλλουν και οι πολιτικές των κυβερνήσεων, που αρνούνται να πάρουν μέτρα προς όφελος των βιοπαλαιστών αγροτοκτηνοτρόφων για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με το υψηλό κόστος παραγωγής, τις εξευτελιστικές τιμές παραγωγού, τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, την απουσία γρήγορων και στο 100% αποζημιώσεων από τον ΕΛΓΑ για ζημιές στην παραγωγή, όπου η κυβέρνηση αρνείται να συζητήσει και να πάρει μέτρα προς όφελος των βιοπαλαιστών αγροτοκτηνοτρόφων.

Απάντηση στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και την προπαγάνδα που τη συνοδεύει μπορεί να δοθεί μονάχα με τη σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, με οργάνωση και αγωνιστική διεκδίκηση των αιτημάτων του ριζοσπαστικού αγροτικού κινήματος, τα οποία πραγματικά μπορούν να δώσουν ανάσες επιβίωσης, σε κοινή πορεία και δράση με τους εργατοϋπαλλήλους και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα.

Να οργανωθεί η παραγωγή με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι την κερδοφορία των κεφαλαιοκρατών. Για να γίνουν αυτά είναι αναγκαία η εργατική εξουσία, που θα αξιοποιεί πλήρως τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και θα οργανώσει την παραγωγή με σοσιαλιστικές σχέσεις, στο πλαίσιο των οποίων ο βιοπαλαιστής αγρότης θα ζει πολύ καλύτερα, ενταγμένος εθελοντικά στη συνεταιριστική αγροτική παραγωγή, η οποία θα συνδέεται με την κοινωνικοποιημένη βιομηχανία, το κρατικό εμπόριο θα εξασφαλίζει τιμές, υποδομές, προστασία από φυσικά φαινόμενα κ.λπ.