Απέναντι στην πολιτική της υποχρηματοδότησης και της εμπορευματοποίησης, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία παλεύουν για τα δικαιώματά τους και την Υγεία του λαού

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το μεγαλύτερο νοσοκομείο του νησιού, το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου (ΠΑΓΝΗ).

Ως αποτέλεσμα της χρόνιας πολιτικής εμπορευματοποίησης και υποχρηματοδότησης, οι κενές οργανικές θέσεις - ακόμα και στον ανεπαρκή και αναχρονιστικό οργανισμό του νοσοκομείου - ξεπερνούν τις 500. Οι 40 προσλήψεις νοσηλευτών που έγιναν από την κυβέρνηση με τις ανάλογες τυμπανοκρουσίες μοιάζουν σταγόνα στον ωκεανό των 350 κενών στη νοσηλευτική υπηρεσία.

Οι τεράστιες ελλείψεις του νοσοκομείου και η μερική αναστολή που υπήρξε ουσιαστικά λόγω πανδημίας, έχουν ως αποτέλεσμα στις λίστες αναμονής για χειρουργείο να είναι πάνω από 4.000 ασθενείς!

Οι νοσηλευτές αναγκάζονται συχνά να κάνουν διπλές ημερήσιες βάρδιες (πρωί - νύχτα) και να μετακινούνται από τμήμα σε τμήμα για να μπαλώσουν τα κενά. Οι γιατροί σε όλα σχεδόν τα τμήματα ξεπερνούν το πλαφόν των εφημεριών κάθε μήνα, τα περισσότερα ρεπό μετά από ενεργείς εφημερίες δεν δίνονται, με συνέπεια γιατροί - ειδικά οι ειδικευόμενοι - να αναγκάζονται σε αρκετές κλινικές να δουλεύουν συχνά περισσότερες από 32 συνεχόμενες ώρες.

Αποτέλεσμα των ελλείψεων είναι επίσης οι πολύωρες αναμονές για εξέταση στο ΤΕΠ και οι πολύμηνες αναμονές για ραντεβού στα Τακτικά Εξωτερικά Ιατρεία.

Με τον κορονοϊό, προστέθηκε η σύντμηση κλινικών και τμημάτων και μάλιστα με «τελείως αντιεπιστημονικό τρόπο», όπως μας λέει ο γιατρός Επιμελητής Α', Βασίλης Κούδας, καθώς «βάλανε τα παιδοχειρουργικά περιστατικά μαζί με ενήλικες». Αντίστοιχα, ο Δημήτρης Κεχαγιαδάκης, νοσηλευτής στη Νευροχειρουργική κλινική, επισημαίνει ότι μετά την αναστολή ουσιαστικά λόγω κορονοϊού, τώρα «δεν έχουμε κρεβάτι να φιλοξενήσουμε ασθενή», ενώ επισήμανε και την έλλειψη μέσων ατομικής προστασίας, που δίνονται με το σταγονόμετρο.

Τις άθλιες συνθήκες εργασίας και την απειλή της απόλυσης μας επισημαίνουν οι εργαζόμενοι στα πλυντήρια, από τους οποίους οι συμβάσεις των 14 λήγουν στο τέλος του χρόνου. Η υποδομή και τα μηχανήματα είναι απαρχαιωμένα. Η θερμοκρασία χτυπάει πάνω από 45 βαθμούς και το μόνο που υπάρχει στο χώρο για ...«κλιματισμό» είναι 3 μικροί ανεμιστήρες. «Λιώνουμε εδώ μέσα», ανέφερε η Κατερίνα, προσθέτοντας πως «αφού φάγαμε τον κορονοϊό, τώρα ετοιμάζονται να μας διώξουν, ενώ υπάρχει έλλειψη προσωπικού». Πριν λίγες μέρες, μας λέει η Ραφαέλα,«είχα λιποθυμήσει από τη ζέστη. Ολα καίνε εδώ μέσα. Αυτή η ζέστη, τα χνούδια, η έλλειψη κλιματισμού... δεν άντεξα». «Είναι και παλιά τα μηχανήματα», συμπληρώνει ο Μύρωνας.«Βλέπετε είμαστε στα ακάθαρτα και δεν μας δίνουν ούτε γάντια, ούτε μάσκες».

Ανάλογη είναι η κατάσταση και στην κουζίνα. Εργαζόμενοι συμβασιούχοι σε διαρκή ομηρία αγωνιούν κάθε φορά για την ανανέωση της σύμβασης. Τώρα τους λένε για ΑΣΕΠ και μοριοδότηση. Οπως μας λέει ο Αποστόλης, «εμείς θέλουμε οργανικές θέσεις. Είμαστε εκπαιδευμένοι, πιστοποιημένοι. Δουλεύουμε για 500 ευρώ - πώς να ζήσεις οικογένεια - και δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο τέλος του μήνα...».

Ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων ΠΑΓΝΗ, Δημήτρης Βρύσαλης, σημειώνει ότι οι εργαζόμενοι είναι συσπειρωμένοι στο σωματείο τους γιατί ξέρουν ότι είναι όπλο για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, ενώ αναφέρθηκε και στις συνεχείς αγωνιστικές κινητοποιήσεις για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων και την αναγκαία χρηματοδότηση με κριτήριο τις ανάγκες του λαού.