Το σπίτι μας ήτανε γεμάτο αγαπημένους ανθρώπους. Ο παππούς μου ο Νικολάκης όπως πάντα, διάβαζε τη «Μακεδονία» και θαύμαζε τους Γγερμανούς. Ο άλλος μου ο παππούς, ο Πασχάλης, ήτανε φανατικός βενιζελικός και φορούσε στο πέτο, το παράσημο «εξαίρετων πράξεων» που του είχε δώσει ο Βενιζέλος, γιατί, μας έλεγε, είχε πρωτοστατήσει στο κίνημα της «Αμυνας». Βέβαια, κανένας μας δεν πίστευε αυτή την ιστορία. Η θειά μου η Κλεάνθη, μάλιστα, επέμενε πως το περίφημο παράσημο το είχε ανταλλάξει ο παππούς μου με μια γερμανική αντιασφυξιογόνα μάσκα στο παλαιοβιβλιοπωλείο του Ξενοφώντα. Και, φυσικά, δε μας φαινότανε υπερβολική η ιστορία της θειάς μου, γιατί ξέραμε την ευκολία που είχε ο παππούς μου να φτιάχνει ηρωικές ιστορίες με κεντρικό πρόσωπο τον εαυτό του. Ξέραμε ακόμα και το βιβλιοπωλείο του Ξενοφώντα, όπου μπορούσες με ένα κράνος γερμανικό ή με μια γκαζόλαμπα να πάρεις τους «Αθλίους» του Ουγκώ ή το «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Εγώ, όμως, δεν κατάφερα ποτέ να πείσω τον Ξενοφώντα να συμφωνήσει στην ανταλλαγή που του πρότεινα. Ισως γι' αυτό μου έμεινε από τότε και μια περίεργη λαχτάρα για τα παλιά πράγματα και τα βιβλία. Και κάθε φορά που βρίσκεται στο δρόμο μου τέτοιο μαγαζί, όπως το παλαιοβιβλιοπωλείο του Ξενοφώντα, στέκομαι μπροστά στις βιτρίνες του και φέρνω στο μυαλό μου όλες εκείνες τις παλιές ιστορίες που έφυγαν μαζί με τους ανθρώπους.