Η «Αλαφροΐσκιωτη πολιτεία» του Ηλία Δ. Τσιμπλή είναι έργο πολυσύνθετο. Στις 500 περίπου σελίδες του επικοινωνούμε με την επιστήμη, τη φιλοσοφία, την πολιτική, τις τέχνες. Γνώσεις, ιδέες, σκέψεις επί παντός του επιστητού, δένονται αρμονικά και περιεκτικά, ώστε να επικοινωνούμε, κυρίως, με ένα λόγο ποιητικό. Το βιβλίο, ο Η.Δ.Τ. το έγραψε για να υμνήσει το ελληνικό πνεύμα, ξέροντας ότι μόνο η ποίηση μπορεί να τα χωρέσει όλα: «Γέννημα του τόπου μου η ποίηση», λέει και συμπληρώνει: «Αφαιρώ χωρίς να χάσω την αμεσότητα». Αφαιρώντας το επουσιώδες χωρά μέσα σε μια γραφή πεζο-λυρική, τους αιώνες του ελληνικού πολιτισμού απ' τον Ομηρο ως σήμερα. Για τον ποιητή, πεζογράφο και στοχαστή, δημιουργός αυτού του πολιτισμού είναι ο λαός που κλείνει μέσα του όλα τα ονόματα, αλλά δεν ονοματίζεται. Αρα, είναι ο «Κανένας» της Οδύσσειας που δε θεώρησε δύναμη τ' όνομά του, αλλά το πνεύμα της συντροφικότητας. Σίγουρα αυτός ο ταξιδευτής του χρόνου ξεντύνεται σήμερα τ' όνομά του, για να τυφλώσει, με τη δύναμη της συλλογικότητας τους κύκλωπες της νέας τάξης. Ο Η.Δ.Τ. πιστεύει σ' αυτόν όπως κι ο Βασίλης Ρώτας όταν γράφει: «Ο λαός μας έφτασε στην κορυφή της αθανασίας, γιατί έφτασε στην άκρη της θυσίας. Ακούσαμε πολλούς πνευματικούς ανθρώπους να λένε πως θέλουνε να ανεβάσουνε το λαό μας. Α!! τους φτωχούς! σα να θέλουνε οι χελώνες να ανεβάσουνε τους αετούς. Τι παρεξήγηση! Ο λαός μας κράζει από τα μεσούρανα: Κοντά μου ελάτε. Εγώ είμαι εδώ. Θάρρος, ίσα, όλοι μαζί».

Αυτός είναι ο λαός που σαρκώνει το πνεύμα της Ελλάδας στην «Αλαφροΐσκιωτη Πολιτεία» του Η.Δ.Τ., που, όπως η «Τραγωδία, έχει ζητούμενο το δίκιο». (Εκδόσεις «Ιωλκός»).